JoKeR
Active member
– Vefatlar, ayrılıklar ve hüzünler karşılıyor bizi son kitabınızda. Neydi sizi hüzünlerin annesine götüren?
Istırapların annesi olarak ayrılık, aslında gittiğimiz değil geldiğimiz yerdir. Hz. Adem’in cennetten yeryüzüne indirilmesiyle başlayan insanlığa dair yazgımız, aslında kuvvetli ve epeyce kederli bir kopuş, ayrılış kıssasıdır. Dünyadaki tüm ayrılıklar, o birinci ayrılığın çocuklarıdır ve birbirileriyle de akrabadırlar. Beni ayrılığı dikiz aynasından seyretmeye sevk edense annemin vefatıydı. Akabinde boşluğa düşmüş olmalıyım ki epeyce ağır hastalıklara düçar oldum, hastane günlerim başladı, vefatın pervazlarından bakarken hayata, en hayli hüznü seyrediyor insan… Tema, müellifin gölgesidir. Evet beni ve maceramı da taşıyan bir tema…
Ayrılık Istırapların nAnnesidir
VEFAT EN ÇARPICI OLAY
– Günümüz dünyası uzakları yakın ediyor artık. Manzaralı konuşmalar, süratlice bir yerden bir yere gitmeler. Ayrılık vefata muadil mi hala?
“Ayrılıkla vefatı tartmışlar, ayrılık bir gram ağır gelmiş” der geleneğimiz. Lakin fazlaca sevdiğiniz birinin vefatına şahit olduğunuzda yahut ağır hastalıklarla vefatın ortasından geçtiğinizde, onun ne kadar ulaşılmaz, tabansız, bucaksız, varılmaz, el sürülmez, aşılmaz, gidilse dönülmez bir diğer ülke olduğunu hissediyorsunuz. Mevt, yeryüzündeki en çarpıcı olay ve bizler için de daha sonrayı şimdiye bağlayan bir dönüm noktası… O seyahate hazır olmadığımı zannediyorum. Ruhumun bu parçalanmışlığını, boşluğunu, himayeye muhtaçlığını, gözü geride kalır’lığını, vehimlerimi yatıştırmak için kıssa yazıyorum tahminen de. Kaygımı uysallaştırmak için…
YAŞLANDIKÇA DENİZİ DURULUR İNSANIN
– Şemskamer” hikayesinde geçen “Bir bayan gençken ne de fazlaca düşünür ölmeyi” cümlesi hayli büyük bir çaresizlik. Hakikaten bayanlar gençken bu kadar çıkmaza giriyor mudur hala?
Gençlik, hayatı kristalleştiren bir devir. Küçücük bir rüzgâr bile esse, içinizdeki kristal avizenizin taşları titreşip, birbirine çarpıyor. Üzülmek de memnunluk da sevmek de nefret de uzaklık da yakınlık da gençlik vakit içinderının fırtınalarından. Yaşlandıkça denizi durulur insanların. Bayanlar da hayata daha fazlaca paha vermeye başlar, zira hayat onların etrafında yeşerir. Çocuklar, kardeşler, akrabalar, yeğenler, komşular, doğumlar, vefatlar, hatta politik bahisler, hepsi etrafımızda dönmeye başlayınca değirmeni çevirmek bize düşer. Vakit bize “aganta burina burinata”yı öğretir daha sonra, yavaş yavaş.
HER BAYAN ANAÇTIR
– “Ayrılık, dünyada başımıza gelmiş gelecek başka tüm ıstırapların mayasını çalan bir anneye benzer” diyorsunuz. Anneye yüklenmiş bir yük daha diyorum ben de…
Evet. Ve hayır. Evet hüzünlerin mayasını çalan bir anneye benzetiyorum, birinci bakışta bayana yüklenilmiş bir yük üzere okunabilir. Fakat hayır, yoğurdun da peynirin de mayasını bayanlar çalar, onlar ev-ocak perileri üzere çocukluklarından itibaren bu biçimde bir sanatla fiyatlar sırtlarında hayatı. Evlenmiş olsun yahut olmasın, çocuk doğurmuş olsun yahut olmasın, her bayan anaçtır, Cenabı Allah’ın rahmeti, onların ruhlarında tecelli eder. Bağlamaya, birleştirmeye, buluşturmaya, tevhide yönelmiş nazariyata bakılırsa, bayan, şefkatin olduğu kadar metanetin, yüreğin ve sorumluluğun da faili…
Istırapların annesi olarak ayrılık, aslında gittiğimiz değil geldiğimiz yerdir. Hz. Adem’in cennetten yeryüzüne indirilmesiyle başlayan insanlığa dair yazgımız, aslında kuvvetli ve epeyce kederli bir kopuş, ayrılış kıssasıdır. Dünyadaki tüm ayrılıklar, o birinci ayrılığın çocuklarıdır ve birbirileriyle de akrabadırlar. Beni ayrılığı dikiz aynasından seyretmeye sevk edense annemin vefatıydı. Akabinde boşluğa düşmüş olmalıyım ki epeyce ağır hastalıklara düçar oldum, hastane günlerim başladı, vefatın pervazlarından bakarken hayata, en hayli hüznü seyrediyor insan… Tema, müellifin gölgesidir. Evet beni ve maceramı da taşıyan bir tema…
Ayrılık Istırapların nAnnesidir
VEFAT EN ÇARPICI OLAY
– Günümüz dünyası uzakları yakın ediyor artık. Manzaralı konuşmalar, süratlice bir yerden bir yere gitmeler. Ayrılık vefata muadil mi hala?
“Ayrılıkla vefatı tartmışlar, ayrılık bir gram ağır gelmiş” der geleneğimiz. Lakin fazlaca sevdiğiniz birinin vefatına şahit olduğunuzda yahut ağır hastalıklarla vefatın ortasından geçtiğinizde, onun ne kadar ulaşılmaz, tabansız, bucaksız, varılmaz, el sürülmez, aşılmaz, gidilse dönülmez bir diğer ülke olduğunu hissediyorsunuz. Mevt, yeryüzündeki en çarpıcı olay ve bizler için de daha sonrayı şimdiye bağlayan bir dönüm noktası… O seyahate hazır olmadığımı zannediyorum. Ruhumun bu parçalanmışlığını, boşluğunu, himayeye muhtaçlığını, gözü geride kalır’lığını, vehimlerimi yatıştırmak için kıssa yazıyorum tahminen de. Kaygımı uysallaştırmak için…
YAŞLANDIKÇA DENİZİ DURULUR İNSANIN
– Şemskamer” hikayesinde geçen “Bir bayan gençken ne de fazlaca düşünür ölmeyi” cümlesi hayli büyük bir çaresizlik. Hakikaten bayanlar gençken bu kadar çıkmaza giriyor mudur hala?
Gençlik, hayatı kristalleştiren bir devir. Küçücük bir rüzgâr bile esse, içinizdeki kristal avizenizin taşları titreşip, birbirine çarpıyor. Üzülmek de memnunluk da sevmek de nefret de uzaklık da yakınlık da gençlik vakit içinderının fırtınalarından. Yaşlandıkça denizi durulur insanların. Bayanlar da hayata daha fazlaca paha vermeye başlar, zira hayat onların etrafında yeşerir. Çocuklar, kardeşler, akrabalar, yeğenler, komşular, doğumlar, vefatlar, hatta politik bahisler, hepsi etrafımızda dönmeye başlayınca değirmeni çevirmek bize düşer. Vakit bize “aganta burina burinata”yı öğretir daha sonra, yavaş yavaş.
HER BAYAN ANAÇTIR
– “Ayrılık, dünyada başımıza gelmiş gelecek başka tüm ıstırapların mayasını çalan bir anneye benzer” diyorsunuz. Anneye yüklenmiş bir yük daha diyorum ben de…
Evet. Ve hayır. Evet hüzünlerin mayasını çalan bir anneye benzetiyorum, birinci bakışta bayana yüklenilmiş bir yük üzere okunabilir. Fakat hayır, yoğurdun da peynirin de mayasını bayanlar çalar, onlar ev-ocak perileri üzere çocukluklarından itibaren bu biçimde bir sanatla fiyatlar sırtlarında hayatı. Evlenmiş olsun yahut olmasın, çocuk doğurmuş olsun yahut olmasın, her bayan anaçtır, Cenabı Allah’ın rahmeti, onların ruhlarında tecelli eder. Bağlamaya, birleştirmeye, buluşturmaya, tevhide yönelmiş nazariyata bakılırsa, bayan, şefkatin olduğu kadar metanetin, yüreğin ve sorumluluğun da faili…