Sıkıntı ömrünü azimle hoş günlere taşıdı

JoKeR

Active member
DİLBER DURAL

Daha beş yaşındayken hayat Hatice Altunkaya’yı annesinden kopardı. Annesi elektrik çarpması kararı vefat ettiğinde çabucak hemen bir yaşında kardeşi vardı. Daha acısı tazeyken iki yıl daha sonra da babasını trafik kazasında kaybetmesiyle yetim kaldı. “Annemin birinci öldüğü senelerda sorumluluk duygusu yaşamaya başladım. Cenab-ı Allah sorumluluk duygusu da bağışladı bana” diyor Altunkaya. Annesinin vefatının akabinde küçük kardeşiyle anneannesinde kaldı. Anneannesi bir müftü kızıydı ve onun tedrisattından geçtiler. Anneannesinin söylemiş olduği her kelam ilmek ilmek işlendi yüreğine. Altunkaya’nın. “Anadolu’nun kalbi, kültürü hala yüreğimdedir” diyor onu anlatırken. Ortaokuldan daha sonra okulla ilişiği kesildi. 14 yaşına geldiğinde kendini evli olarak buldu. Evliliğinin birinci günleri evcilik oynuyormuş üzere geliyordu. Çocuktu, idrak edemediği günlerdi aslında. O evliyken arkadaşı meskeninin önünden okula gidiyordu. Gerisinden bakakalıyordu öylece. Gözyaşları içerisinde arkadaşları gözden kaybolana kadar izliyordu. “Gözyaşlarım yanağımdan süzülen bir gözyaşı değil, yağmur üzere yere aktığını kulaklarım duyacak üzereydi. Her gün ben onun okula gidiş saatine bakar ağlardım” halinde anlatıyor. Okula gidememek ortasında ukde kalmıştı.



EN ÂLÂ ÇALI SİZ OLUN

Kızı ilkokula başlıyor, Altunkaya okumaya olan aşkını kızında sürdürüyor. “Ben okuyamadım lakin kızım hayli güzel okusun” diyor. Okulda daha öğretilmeyen ayrıntıları kızına öğretiyor. Yeri geliyor matematiği, yeri geliyor cümle kurarak Türkçeyi öğretiyor. Daima kızına kitaplar okuyor derken Afyon’da ortaokul mezunlarına yönelik bir memurluk imtihanı yapılıyor ve Altunkaya o imtihana giriyor. Türkiye’de o kadar kişi içinden 195’inci oluyor. Talih yüzüne gülüyor ve yaşadığı yer Afyon’da alınan tek kişi oluyor. Hizmetli grubuyla bir okulda çalışmaya başlıyor. “Duvar tabanında bir çalı da olsa en düzgün çalı siz olun” cümlesine kendisine hayat ideolojisi edinen Altunkaya işini var gücüyle, en harika biçimde yapıyor. Bütün okulun camlarını siliyor, kapısının önünü kovayla su gdolayıp yıkıyor.

ANNE-KIZ BİRLİKTE OKUYOR

Çalışırken bir taraftan açık liseye başlayan Altunkaya, çocuklarıyla birlikte okuyor. Kızı ortaokula giderken Altunkaya liseye gidiyor. Anne-kız bir arada okuyor, birlikte öğreniyor. Altunkaya bir Anadolu bayanı ve gelin olarak hayli büyük düşünceler yaşadığı o devri şöyleki anlatıyor: “14 yaşında evlendiğimde çabucak o yıl açık liseye başvurmak istedim eşim destekledi ve yanımda olacağını söz etti. Fakat bu durum gelin olma durumu için kolay olmadı, açık liseye başlayabilmek için 13 yıl beklemem gerekti.” Açık liseyi bitirdikten daha sonra kendi imkanlarıyla üniversiteye hazırlanıyor. Tıpkı yıl kızı da fen liselerine hazırlanıyor. birlikte soru çözüyorlar, testlerini denetim ediyorlar. Kızı fen lisesini kazanıyor, Altunkaya da Konya Selçuk Üniversitesi Türkçe Öğretmenliğini kazanıyor. birebir vakitte sözelde tek bir yanlış yaparak.

İNANCIM BENİ AYAKTA TUTTU

Tam her şey yolunda giderken, hayallerine kavuşmuşken üniversitenin birinci yılı yol arkadaşı, hayat arkadaşı eşi kansere yakalanıyor. Bir imtihanla daha gayret ediyor, şiddetli bir müddetçten daha geçiyor Altunkaya. Ancak ne yazık ki eşi vefat ediyor. Altunkaya bu sefer iki çocuğuyla gayrete devam ediyor ve kaideleri ne olursa olsun yılmıyor ve kendini okumaya adadığı için tahminen de kısmını ikinci olarak tamamlayarak mezun oluyor. İki çocuğuyla nasıl bu kadar kuvvetli kaldığını şu sözlerle ifade ediyor Altunkaya: kuvvetli kalmanın en hoş yolu inancımız. Şükürler olsun Müslümanız. Rabbimiz “Şüphesiz her zorlukla birlikte bir kolaylık vardır” buyuruyor. Her vakit Rabbimden yardım istedim. Bu şiddetli süreçte ilkokul öğretmenim örnek insan Süheyla Gölen daima yanımda oldu. Maddi manevi takviye oldu. Ve tabi en büyük dayanağım evlatlarımdı. birlikte büyüdük, okuduk, tutunduk.”

Hindistan’a öğretmen olarak gidiyor

İlkokul öğretmeninin iknasıyla yüksek lisans yapmaya başlıyor Altunkaya. Bu sefer kızı Malatya İnönü Üniversitesi’nde Tıp Fakültesi’ni kazanıyor. Çocuklarıyla birlikte Malatya’ya taşınıyor ve her hafta 10 saat otobüsle Malatya’dan Konya’ya yüksek lisans eğitimi için gidiyor.


Yüksek lisans bittikten daha sonra Malatya’da bir yandan cezaevinde öğretmenlik yaparken, başka yandan doktora yapıyor. ondan sonrasında doçent olan Altunkaya, şu anda çalıştığı Aydın Adnan Menderes Üniversitesi’nde Türkçe Eğitimi Bölümü’nde akademisyen olarak çalışmaya başlıyor.

Doçent olduktan daha sonra da Altunkaya, Hindistan’daki bir üniversiteye Türkçe öğretmeni olarak atanıyor. Burada bayanların yaşadıklarından fazlaca etkileniyor ve kendi kıssasından de yola çıkarak bir kitap yazmaya karar veriyor.

YAPABİLECEĞİMİZİN EN UYGUNUNU YAPMALIYIZ

Hatice Altunkaya bütün bu yaşadıklarını ve dünyadaki bayanlardan da örnekler vererek yazdığı kitabın ismi: Lotus Çiçekleri. Kutabında zorlukları aşarak başarmış bayanların kıssası var. Kitapta kendi öyküsünü Esma olarak, Hindistanlı hanımın öyküsünü Ayşe olarak ve Kanadalı bir hanımın öyküsünü Maria olarak anlatıyor. Altunkaya, “Ben Lotus Çiçekleri kitabım ile tüm bayanlara ilham olmak istiyorum. Türkiyeli, Hindistanlı ve Kanadalı bir bayanın hayatı var. Bu bayanların ortak noktası,yaşamın çeşitli meşakkatlerinden, imtihanlarından da geçseler ümitlerini kaybetmeden azimle gayrete devam ederek kendilerini gerçekleştirmeleri. Kendilerini gerçekleştiren bayanlar, etraflarına da ışık oluyorlar. Bu üç bayan karakteri okuyan okurumun ilham almasını istiyorum. Öteki bütün bayanlara bu üç bayanın yaşadığı zorlukları görünür kılarak siz de yapabilirsiniz diyorum aslında. Her birimizin yaşadığı badireler birbirinden farklı. Her vakit ümit içerisinde bayanlar olarak yapabileceğimizin en uygununu yapmalıyız” diyor.
 
Üst