JoKeR
Active member
Kızılırmak’ın kıyısında, bir ulu çınarın gölgesinde oturuyorduk İbrahim Yolalan’la. Şiirden, öyküden, memleketten konuşuyorduk. “Kahve içelim” dedi, tütün yakmadan evvel. Irmağın uğultusu, kasabanın gürültüsüne karışıyordu. Uzaktan uzağa kavruk sesiyle Mahsuni… Kahveleri bitirmiştik ki, çantasından ‘beyaz’ bir kitap çıkarıp uzattı. Seslerden Uzakta kitabın ismi. beraberinde akademisyen de olan Mustafa Kurt’un ‘anlatı’ yapıtının girişinde, “…Bu kitap yalnızca dünyaya bakıyor ve gorebildiklerini kendi iç aynasında sırlıyor” denilip eklenmiş: Bu dünyanın hâlleri yaşanmadan nasıl bilinebilir ki? (s. 9). “Bilinemez, hele okunmadan hiç” diye karşılık veriyorum içimden.
Kapaktaki desen rüzgârın sesini çağrıştırdı. O ses ekinleri, ekinler ovayı, ova uzakları… İnsan nerede seslerden uzakta kalabilir ki?
İki kısma ayrılan yapıtın birinci kısmı isimsiz. İkinci kısım ufarak kıssalardan oluşuyor: Karşılaşmalar. Severek ve susarak okuduğum ‘beyaz kitap’ta birfazlaca cümlenin altını tekrar yine çizdim. “Bir şey yap hoş olsun” (Hüzün ve Tesadüf) demişti Mustafa Kutlu. “Hâl” diyor Kurt. “Sus” derdim ben de, “Sadece sus.”
Üslubu hayli canayakın Kurt’un. hayatı anlamlandırmamızı sağlayacak ‘sahici’ sorular soruyor. “Bu kitap… kelamsız lisanı … anlamaya çalışıyor.” (s. 10) diyor. Yapıtın başından sonuna kadar ‘hâlce’ konuşuyor. Pekala nedir hâlce? “…Susmanın lisanıdır…” (s. 11). Susmak’la başlayıp Kuşku’yla biten başlıksız kısım, Hiç, Anlamak, Beklemek, Hatırlamak, Yazmak, Gitmek ve Hasret üzere sözlerin ‘hâlce’deki karşılığını anlatıp anlamlandırıyor. Bu metinler şiirle iç içe beraberinde zira şairlerden alınmış dizelerle zenginleştirilmiş. (Demek ki neymiş? Akademisyenler okuyormuş!)
Şâirâne, hikmet dolu ve veciz o kadar fazlaca cümle var ki: …Yüzündeki çizgilere karışmak… (s. 18), …Alınyazısı kocaman bir yoldan ibarettir. (s. 21), …Rüzgârın esişi kadardır bu dünya. (s. 25), Kayalar bile ortasında bir tohum taşırken senin bu katılığın niçin? (s. 32), Özgürlük yalnız kalabilmeye denir. (s. 46).
İkinci kısım 42 ‘ufarak’ öyküden oluşuyor. Özeti iki söz: Kalem ve hikmet! Yanık İzi, Savruluş, Tebessüm, Bahçenin Ortası, Kitaptan Hayal, Dilsizliğin Lisanı, Nahif Bir Çember, Çiçek Ülkesi, Saçlarının Karası, Çivideki Hırka, Bakmalar ve Soğuk kıssalarını epey beğendim. Unutmadan belirteyim ki Kurt’un kıssalarına gizlediği ‘dizeler’ var: Saçlarının karasını nerelerde bıraktın sen? (s.83) üzere.
İki alıntıyla noktalayayım ‘suskunluk’ yazısını: …Yola çıkmayanın öyküsü mi olur? (s. 21) ve Kendi olmayanın hiç bir hâli yoktur… (s. 45).
Kapaktaki desen rüzgârın sesini çağrıştırdı. O ses ekinleri, ekinler ovayı, ova uzakları… İnsan nerede seslerden uzakta kalabilir ki?
İki kısma ayrılan yapıtın birinci kısmı isimsiz. İkinci kısım ufarak kıssalardan oluşuyor: Karşılaşmalar. Severek ve susarak okuduğum ‘beyaz kitap’ta birfazlaca cümlenin altını tekrar yine çizdim. “Bir şey yap hoş olsun” (Hüzün ve Tesadüf) demişti Mustafa Kutlu. “Hâl” diyor Kurt. “Sus” derdim ben de, “Sadece sus.”
Üslubu hayli canayakın Kurt’un. hayatı anlamlandırmamızı sağlayacak ‘sahici’ sorular soruyor. “Bu kitap… kelamsız lisanı … anlamaya çalışıyor.” (s. 10) diyor. Yapıtın başından sonuna kadar ‘hâlce’ konuşuyor. Pekala nedir hâlce? “…Susmanın lisanıdır…” (s. 11). Susmak’la başlayıp Kuşku’yla biten başlıksız kısım, Hiç, Anlamak, Beklemek, Hatırlamak, Yazmak, Gitmek ve Hasret üzere sözlerin ‘hâlce’deki karşılığını anlatıp anlamlandırıyor. Bu metinler şiirle iç içe beraberinde zira şairlerden alınmış dizelerle zenginleştirilmiş. (Demek ki neymiş? Akademisyenler okuyormuş!)
Şâirâne, hikmet dolu ve veciz o kadar fazlaca cümle var ki: …Yüzündeki çizgilere karışmak… (s. 18), …Alınyazısı kocaman bir yoldan ibarettir. (s. 21), …Rüzgârın esişi kadardır bu dünya. (s. 25), Kayalar bile ortasında bir tohum taşırken senin bu katılığın niçin? (s. 32), Özgürlük yalnız kalabilmeye denir. (s. 46).
İkinci kısım 42 ‘ufarak’ öyküden oluşuyor. Özeti iki söz: Kalem ve hikmet! Yanık İzi, Savruluş, Tebessüm, Bahçenin Ortası, Kitaptan Hayal, Dilsizliğin Lisanı, Nahif Bir Çember, Çiçek Ülkesi, Saçlarının Karası, Çivideki Hırka, Bakmalar ve Soğuk kıssalarını epey beğendim. Unutmadan belirteyim ki Kurt’un kıssalarına gizlediği ‘dizeler’ var: Saçlarının karasını nerelerde bıraktın sen? (s.83) üzere.
İki alıntıyla noktalayayım ‘suskunluk’ yazısını: …Yola çıkmayanın öyküsü mi olur? (s. 21) ve Kendi olmayanın hiç bir hâli yoktur… (s. 45).