JoKeR
Active member
Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Şimdiye dek kendimce kıymetli bulduğum şeylerin şiirini yazdım. Bir şeyini şiirini yazmak o şeyi deşifre etmek, o şey hakkında çarçabuk elde edilemeyecek kimi ayrıntıları kazıp çıkarmak demektir. “Poiesis”in manası biraz da burada yerini bulur. Paylaşılması içsel bir mecburilik addeden bu bilgiler artık ortalığa saçılmış durumda. Bu, biraz kaygı verici bir durum.
Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Dünya Ceket Günü, Ertuğrul Rast, Ebabil Yayınları 2021, 78 sayfa
Kitabımı elime alınca fikirler geçti zihnimden: Şiiri en çok şiirlerden öğrenirsiniz. Kitabımda 34 şiir var. Bu şiirleri yazıncaya kadar geçen süreçte biroldukça şairden epey düzgün şiirler okuduğumu düşündüm, beni hayrete ve dehşete düşüren dizelerle karşılaştığımı, kimilerinin günlerce zihnimde dolandığını düşündüm. Öte yandan güzel beşerler tanıdığımı, güzel dostlar edindiğimi düşündüm bu kitabın oluşum sürecinde. Hepsinin ismini anamam tahminen burada lakin kitabım çıkarken takviyelerini esirgemeyen Hayriye Ünal’a, Hakan Şarkdemir’e ve Osman Özbahçe’ye teşekkürü bir borç bilirim.
“KISACIK VE AĞIR BİR ANDI”
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Kitabımı birinci vakit içinderda şair Hasan Bozdaş’a imzaladım. Buzdokuz mecmuasının ofisinin karşı kaldırımında. Turgut Uyar’ın dediğine emsal biçimde söylersek: “kısacık ve ağır bir andı.”
Yazmaya nasıl başladınız?
Şiir yazmaya nispeten geç başlayan biriyim ben, personel bir babanın dört çocuğundan biri olarak kütüphanesiz bir meskende büyüdüm. Üniversite senelerımda yazmaya başladım asıl olarak yakın etrafım fazlaca uygun bilir, yazmaya başladığım birinci günlerde en az 10 – 12 saat kitap okur, şiir çalışırdım. Bu tahminen senelerca bu biçimde devam etmiştir, uzun yıllar ayda 15 – 20 mecmuadan aşağı takip etmemişimdir. Kütüphanesiz bir meskende büyümenin açlığını bastırmaktı güya bendeki. Artık buradayım. Sorunuza geri dönecek olursam, yazmaya bir mecburilik olarak, bir gün apansız başladım, niyetler dayanılmaz bir karmaşa ile üstüme geldi, konuşmanın yetmediği bir periyot başlamıştı benim adıma, birinci sefer yaşıyordum bunu, yazmaktan diğer çıkış bulamadım.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Güya artık geceyi yok etmek istiyor insan. 7/24 gündüzü istiyor. 7/24 alışveriş, ulaşım, cümbüş vs. Kısa bir Hollanda seyahatimde görmüştüm bir meskenin balkonunda “Artık uyumak istiyorum!” pankartını. hayatın 7/24 akışına, her yerin her an ışıl ışıl oluşuna, bağırış çağırışların, trafik gürültüsünün hiç bitmemesine bir isyandı o pankart, “artık uyumak istiyordu” o evdekiler. Tam da bu biçimde bir dünyada geceyi çağıralım, bir gereklilik olarak geceyi, bir gerçeklik olarak geceyi, bir Hollywood romantizmi olarak değil.
Defter mi, bilgisayar mı?
Bu soru aslında bir aykırılık içeriyor üzere duruyor, lakin aksi şeylerden fazla farklı şeyler defter ve bilgisayar. Marshall McLuhan’ın klasikleşen kelamında dediği üzere “Araç iletidir.” Deftere yazdığımız şiir bilgisayara yazdığımız şiirden kesinlikle farklı olacaktır. Transhümanistler ileride yapay zekâ, makine ve insan farkının giderek kaybolacağını tez ediyorlar. Bilgisayar, defter ve insanın tam olarak birleştiği bir cihan mümkün olabilir mi, olacak mı? Olunca ne olacak? Şiir buraları da kurcalamalı.
Şimdiye dek kendimce kıymetli bulduğum şeylerin şiirini yazdım. Bir şeyini şiirini yazmak o şeyi deşifre etmek, o şey hakkında çarçabuk elde edilemeyecek kimi ayrıntıları kazıp çıkarmak demektir. “Poiesis”in manası biraz da burada yerini bulur. Paylaşılması içsel bir mecburilik addeden bu bilgiler artık ortalığa saçılmış durumda. Bu, biraz kaygı verici bir durum.
Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Dünya Ceket Günü, Ertuğrul Rast, Ebabil Yayınları 2021, 78 sayfa
Kitabımı elime alınca fikirler geçti zihnimden: Şiiri en çok şiirlerden öğrenirsiniz. Kitabımda 34 şiir var. Bu şiirleri yazıncaya kadar geçen süreçte biroldukça şairden epey düzgün şiirler okuduğumu düşündüm, beni hayrete ve dehşete düşüren dizelerle karşılaştığımı, kimilerinin günlerce zihnimde dolandığını düşündüm. Öte yandan güzel beşerler tanıdığımı, güzel dostlar edindiğimi düşündüm bu kitabın oluşum sürecinde. Hepsinin ismini anamam tahminen burada lakin kitabım çıkarken takviyelerini esirgemeyen Hayriye Ünal’a, Hakan Şarkdemir’e ve Osman Özbahçe’ye teşekkürü bir borç bilirim.
“KISACIK VE AĞIR BİR ANDI”
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Kitabımı birinci vakit içinderda şair Hasan Bozdaş’a imzaladım. Buzdokuz mecmuasının ofisinin karşı kaldırımında. Turgut Uyar’ın dediğine emsal biçimde söylersek: “kısacık ve ağır bir andı.”
Yazmaya nasıl başladınız?
Şiir yazmaya nispeten geç başlayan biriyim ben, personel bir babanın dört çocuğundan biri olarak kütüphanesiz bir meskende büyüdüm. Üniversite senelerımda yazmaya başladım asıl olarak yakın etrafım fazlaca uygun bilir, yazmaya başladığım birinci günlerde en az 10 – 12 saat kitap okur, şiir çalışırdım. Bu tahminen senelerca bu biçimde devam etmiştir, uzun yıllar ayda 15 – 20 mecmuadan aşağı takip etmemişimdir. Kütüphanesiz bir meskende büyümenin açlığını bastırmaktı güya bendeki. Artık buradayım. Sorunuza geri dönecek olursam, yazmaya bir mecburilik olarak, bir gün apansız başladım, niyetler dayanılmaz bir karmaşa ile üstüme geldi, konuşmanın yetmediği bir periyot başlamıştı benim adıma, birinci sefer yaşıyordum bunu, yazmaktan diğer çıkış bulamadım.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Güya artık geceyi yok etmek istiyor insan. 7/24 gündüzü istiyor. 7/24 alışveriş, ulaşım, cümbüş vs. Kısa bir Hollanda seyahatimde görmüştüm bir meskenin balkonunda “Artık uyumak istiyorum!” pankartını. hayatın 7/24 akışına, her yerin her an ışıl ışıl oluşuna, bağırış çağırışların, trafik gürültüsünün hiç bitmemesine bir isyandı o pankart, “artık uyumak istiyordu” o evdekiler. Tam da bu biçimde bir dünyada geceyi çağıralım, bir gereklilik olarak geceyi, bir gerçeklik olarak geceyi, bir Hollywood romantizmi olarak değil.
Defter mi, bilgisayar mı?
Bu soru aslında bir aykırılık içeriyor üzere duruyor, lakin aksi şeylerden fazla farklı şeyler defter ve bilgisayar. Marshall McLuhan’ın klasikleşen kelamında dediği üzere “Araç iletidir.” Deftere yazdığımız şiir bilgisayara yazdığımız şiirden kesinlikle farklı olacaktır. Transhümanistler ileride yapay zekâ, makine ve insan farkının giderek kaybolacağını tez ediyorlar. Bilgisayar, defter ve insanın tam olarak birleştiği bir cihan mümkün olabilir mi, olacak mı? Olunca ne olacak? Şiir buraları da kurcalamalı.