IşıkHaber
New member
Hamilton Nolan
Bu hafta, Amerika’nın apansız epey ‘retro’ bir cins personel ihtilali tarafınca ele geçirildiği üzere tuhaf bir pay kapıldığınız için kusurunuza bakılmayacaktır. Şayet bunları yakından takip etmiyorsanız, ömrünüze gizlice sızmış olabilirler. Kendinize yeterli bir yürüyüş ayakkabısı alın; çünkü bu parti daha yeni başlıyor.
Mart ayında, Massachusetts’te bulunan St. Vincent Hastanesi’nde nazaranv yapan 800 hemşire greve gitti. Nisan ayında, Alabama’daki kömür madenlerinde çalışan 1100 madenci greve gitti. (Bu kümelerin her ikisi de greve devam ediyor.) Temmuz ayında, Frito-Lay fabrikasında çalışan çalışanlar greve gitti; onları, Ağustos ayında Nabisco fabrikalarında çalışan sendikal kardeşleri ve bu ay Kellogg fabrikalarında çalışanlar takip etti.
SON YILLARIN EN BÜYÜK GREV DALGASI
Geçtiğimiz hafta, 10.000 John Deere personeli greve çıktı ve IATSE’ye [Uluslararası Sahne Sanatları İşçileri Sendikası] üye 60.000 sinema ve televizyon işçisi en büyük grevin en uç noktasına ulaştı. Bunların içinde serpiştirilen sıhhat çalışanlarının, fabrika personellerinin, üniversite işçilerinin ve daha fazlasının katıldığı yüzlerce öteki grev yahut direniş gerçekleşti. Tüm bu olanların toplamdaki tesiri, Hemingway’in bir vakit içinder söylemiş olduği üzere, evvel ağır ağır ve akabinde aniden halkı saran garip bir heyecan duygusu oldu.
Amerikalılar buna aşina değil. Otuz yaşın üstündeki herkes hâlâ neoliberal ruhsal bir akşamdan kalmalık ortasında, hissedar sınıfının uzun müddettir hâkim olan önceliği karşısında kök salmış bir boyun eğme hissiyle çalışıyor. Bu his, örgütlü emeği çoklukla maaşını alarak susması ve Cumhuriyetçiler üzere onları aktif halde ezmeye çalışmadıkları için memnun olmaları gereken bir güruh olarak goren onlarca yıllık Demokrat siyasetçilerin bir eseri.
Kırk yıl evvel Ronald Reagan’ın grevdeki hava trafik kontrolörlerini işten atmasından bu yana, kamuoyunda, global sermayenin kuvvetli motoruna karşı uğraşta emeğin geri planda kaldığına ait açık bir algı mevcut. Kimi yalıtılmış parlak noktalara rağmen, bu algı ekseriyetle hakikat olageldi. Ulusal sahnede kendi güçlerini açık halde ortaya koyan emekçilerin apansız ortaya çıkan hayaleti, hayatta kalarak ürkekçe nükleer serpinti sığınağından dışarı bakan lakin dışarıda yalnızca büyük bir dans partisinin başladığını nazarann insanlara benzeyen bir fazlaca Amerikalı için biraz garip görünebilir.
ONLARCA YILIN BİRİKİMİ AÇIĞA ÇIKTI
Örgütlü emeği kapsayan onlarca yıl boyunca, ana akımın şuurunu kıracak seviyede yürekli bir emek isyanı dalgası görmedim. (Gerçekten de, toplumuzdaki bir avuç personel muhabiri, insanların, uzman raporlamalarına dikkat kesildiklerine dair yabancı bir his karşısında biraz sarhoşa döndüler.) Buraya nasıl geldiğimize ait kimi emsalsiz açıklamalar mevcut: Salgın, patronlarının, onların hayatlarına paha vermediğini milyonlarca çalışana ispatladı; var olan yüksek emek talebi, emekçilere kendilerine bir paha biçme fırsatı verdi ve yarım asırdır artmakta olan eşitsizliğin akabinde sendikaların popülaritesi yükseldi. Bütün bu açıklamalar, geçmişe bakıldığında manalı olabilir. Ne var ki, farkına varamadıkları şey, “O işi al ve bir tarafına sok” itirazının canlı ve hareketteki versiyonunu ulusal bir ölçekte izlemenin bulaşıcı heyecanıydı.
Emekçi isyanları seyirlik bir spor müsabakası değildir. Onlar sadece dikkatinizi değil, hem de katılımınızı da gerektirir. Bir küme insan greve gidecek, kimileri onlarla dayanışma ortasında grev çizgisinde yürüyecek ve öbürleri para ya da yığınla çörek yahut pizza gönderecek. bir daha de bu, olan biten şeylerin bir kesimi olmanın tek yolu değil. Dayanışmacı seyirciler uygundur lakin personel hareketinin nitekim gereksinim duyduğu şey, bu tarihi anın ateşiyle dolu bir milyon insanı kendi işyerlerine taşımak.
Her on Amerikalı çalışandan dokuzu bir sendikaya üye değil. Bir sendikaya üye olmayan beşerler için bir grev dalgasını izlemek dayanışma hissinden fazla hasret hissini harekete geçirebilir. Bu bir kusurdur. Tüm bu personellerin ayağa kalktığını gördüğünüzde yapabileceğiniz en faydalı şey “onları desteklemeliyim” demek değil, “onlarla bir olmalıyım” demektir.
NE YAPMALI?
Bir grev sınırındaki yüz bin personel, bir grev dalgası yaratabilir. Tarih yazabilirler. Kendilerini kahraman yapabilirler. Buna rağmen, bu emekçiler toplam işgücünün yüzde 1’inin yüzde 1’i kadardır ve temelde kendi başlarına Amerika’yı farklı bir ülkeye dönüştüremezler. Bunun olması için bu grevcilerin her birinin tek başına 10 ya da 100 şahsa iş arkadaşlarını örgütlemeleri, kendi iş alanlarını sendikalaştırmaları ve işverenlerine cehennemin tabanına gitmesini söylemeleri için esin kaynağı olması gerekiyor.
Alabama’da çalışan kömür madencileri, ailelerinin geçimini sağlamak için işlerine gereksinim duyuyorlar. Ne olursa olsun greve gittiler. St. Vincent’ta çalışan hemşireler birfazlaca hayatın onların işine bağlı olduğunun farkındalar. Ne olursa olsun greve gittiler. John Deere fabrikasındaki personeller, işlerini kaybederlerse geri dönecek yeterli bir işe sahip olmayabilirler. Ne olursa olsun greve gittiler. Kellogg personelleri, iş yerlerinin yurtdışına taşınabileceğinin ya da kendilerinin robotlarla değiştirilebileceğinin söylendiği alt-orta sınıfa tutunmaya çalışıyor. Ne olursa olsun greve gittiler. Şirket, iradelerini kırmaya çalışmak için grev kırıcıları işe alırken sağanak yağmur altında beklediler. Hâlâ orada bekliyorlar.
Pekala sizin mazeretiniz ne? Bir telefon açıp sendikayı arayabilir ve hayatınızı, iş arkadaşlarınızın ve hepinize bağlı olan her insanın ömrünü daha olumlu bir biçimde değiştirmeye başlayabilirsiniz. Korkuyor musunuz? Grevciler de öyleydi. Hâlâ da korkuyorlar. Her Amerikalının varoluşuyla temas kurduğu biricik ve kaçınılmaz gerçek şu: Bunu yapmak mümkündür. Onlar personel hareketi. Ve emekçi hareketinin herkese gereksinimi var. Hâlâ neyi bekliyorsunuz?
Yazının yepyenisi The Guardian sitesinden alınmıştır. (Çeviren: Tarkan Tufan)
Bu hafta, Amerika’nın apansız epey ‘retro’ bir cins personel ihtilali tarafınca ele geçirildiği üzere tuhaf bir pay kapıldığınız için kusurunuza bakılmayacaktır. Şayet bunları yakından takip etmiyorsanız, ömrünüze gizlice sızmış olabilirler. Kendinize yeterli bir yürüyüş ayakkabısı alın; çünkü bu parti daha yeni başlıyor.
Mart ayında, Massachusetts’te bulunan St. Vincent Hastanesi’nde nazaranv yapan 800 hemşire greve gitti. Nisan ayında, Alabama’daki kömür madenlerinde çalışan 1100 madenci greve gitti. (Bu kümelerin her ikisi de greve devam ediyor.) Temmuz ayında, Frito-Lay fabrikasında çalışan çalışanlar greve gitti; onları, Ağustos ayında Nabisco fabrikalarında çalışan sendikal kardeşleri ve bu ay Kellogg fabrikalarında çalışanlar takip etti.
SON YILLARIN EN BÜYÜK GREV DALGASI
Geçtiğimiz hafta, 10.000 John Deere personeli greve çıktı ve IATSE’ye [Uluslararası Sahne Sanatları İşçileri Sendikası] üye 60.000 sinema ve televizyon işçisi en büyük grevin en uç noktasına ulaştı. Bunların içinde serpiştirilen sıhhat çalışanlarının, fabrika personellerinin, üniversite işçilerinin ve daha fazlasının katıldığı yüzlerce öteki grev yahut direniş gerçekleşti. Tüm bu olanların toplamdaki tesiri, Hemingway’in bir vakit içinder söylemiş olduği üzere, evvel ağır ağır ve akabinde aniden halkı saran garip bir heyecan duygusu oldu.
Amerikalılar buna aşina değil. Otuz yaşın üstündeki herkes hâlâ neoliberal ruhsal bir akşamdan kalmalık ortasında, hissedar sınıfının uzun müddettir hâkim olan önceliği karşısında kök salmış bir boyun eğme hissiyle çalışıyor. Bu his, örgütlü emeği çoklukla maaşını alarak susması ve Cumhuriyetçiler üzere onları aktif halde ezmeye çalışmadıkları için memnun olmaları gereken bir güruh olarak goren onlarca yıllık Demokrat siyasetçilerin bir eseri.
Kırk yıl evvel Ronald Reagan’ın grevdeki hava trafik kontrolörlerini işten atmasından bu yana, kamuoyunda, global sermayenin kuvvetli motoruna karşı uğraşta emeğin geri planda kaldığına ait açık bir algı mevcut. Kimi yalıtılmış parlak noktalara rağmen, bu algı ekseriyetle hakikat olageldi. Ulusal sahnede kendi güçlerini açık halde ortaya koyan emekçilerin apansız ortaya çıkan hayaleti, hayatta kalarak ürkekçe nükleer serpinti sığınağından dışarı bakan lakin dışarıda yalnızca büyük bir dans partisinin başladığını nazarann insanlara benzeyen bir fazlaca Amerikalı için biraz garip görünebilir.
ONLARCA YILIN BİRİKİMİ AÇIĞA ÇIKTI
Örgütlü emeği kapsayan onlarca yıl boyunca, ana akımın şuurunu kıracak seviyede yürekli bir emek isyanı dalgası görmedim. (Gerçekten de, toplumuzdaki bir avuç personel muhabiri, insanların, uzman raporlamalarına dikkat kesildiklerine dair yabancı bir his karşısında biraz sarhoşa döndüler.) Buraya nasıl geldiğimize ait kimi emsalsiz açıklamalar mevcut: Salgın, patronlarının, onların hayatlarına paha vermediğini milyonlarca çalışana ispatladı; var olan yüksek emek talebi, emekçilere kendilerine bir paha biçme fırsatı verdi ve yarım asırdır artmakta olan eşitsizliğin akabinde sendikaların popülaritesi yükseldi. Bütün bu açıklamalar, geçmişe bakıldığında manalı olabilir. Ne var ki, farkına varamadıkları şey, “O işi al ve bir tarafına sok” itirazının canlı ve hareketteki versiyonunu ulusal bir ölçekte izlemenin bulaşıcı heyecanıydı.
Emekçi isyanları seyirlik bir spor müsabakası değildir. Onlar sadece dikkatinizi değil, hem de katılımınızı da gerektirir. Bir küme insan greve gidecek, kimileri onlarla dayanışma ortasında grev çizgisinde yürüyecek ve öbürleri para ya da yığınla çörek yahut pizza gönderecek. bir daha de bu, olan biten şeylerin bir kesimi olmanın tek yolu değil. Dayanışmacı seyirciler uygundur lakin personel hareketinin nitekim gereksinim duyduğu şey, bu tarihi anın ateşiyle dolu bir milyon insanı kendi işyerlerine taşımak.
Her on Amerikalı çalışandan dokuzu bir sendikaya üye değil. Bir sendikaya üye olmayan beşerler için bir grev dalgasını izlemek dayanışma hissinden fazla hasret hissini harekete geçirebilir. Bu bir kusurdur. Tüm bu personellerin ayağa kalktığını gördüğünüzde yapabileceğiniz en faydalı şey “onları desteklemeliyim” demek değil, “onlarla bir olmalıyım” demektir.
NE YAPMALI?
Bir grev sınırındaki yüz bin personel, bir grev dalgası yaratabilir. Tarih yazabilirler. Kendilerini kahraman yapabilirler. Buna rağmen, bu emekçiler toplam işgücünün yüzde 1’inin yüzde 1’i kadardır ve temelde kendi başlarına Amerika’yı farklı bir ülkeye dönüştüremezler. Bunun olması için bu grevcilerin her birinin tek başına 10 ya da 100 şahsa iş arkadaşlarını örgütlemeleri, kendi iş alanlarını sendikalaştırmaları ve işverenlerine cehennemin tabanına gitmesini söylemeleri için esin kaynağı olması gerekiyor.
Alabama’da çalışan kömür madencileri, ailelerinin geçimini sağlamak için işlerine gereksinim duyuyorlar. Ne olursa olsun greve gittiler. St. Vincent’ta çalışan hemşireler birfazlaca hayatın onların işine bağlı olduğunun farkındalar. Ne olursa olsun greve gittiler. John Deere fabrikasındaki personeller, işlerini kaybederlerse geri dönecek yeterli bir işe sahip olmayabilirler. Ne olursa olsun greve gittiler. Kellogg personelleri, iş yerlerinin yurtdışına taşınabileceğinin ya da kendilerinin robotlarla değiştirilebileceğinin söylendiği alt-orta sınıfa tutunmaya çalışıyor. Ne olursa olsun greve gittiler. Şirket, iradelerini kırmaya çalışmak için grev kırıcıları işe alırken sağanak yağmur altında beklediler. Hâlâ orada bekliyorlar.
Pekala sizin mazeretiniz ne? Bir telefon açıp sendikayı arayabilir ve hayatınızı, iş arkadaşlarınızın ve hepinize bağlı olan her insanın ömrünü daha olumlu bir biçimde değiştirmeye başlayabilirsiniz. Korkuyor musunuz? Grevciler de öyleydi. Hâlâ da korkuyorlar. Her Amerikalının varoluşuyla temas kurduğu biricik ve kaçınılmaz gerçek şu: Bunu yapmak mümkündür. Onlar personel hareketi. Ve emekçi hareketinin herkese gereksinimi var. Hâlâ neyi bekliyorsunuz?
Yazının yepyenisi The Guardian sitesinden alınmıştır. (Çeviren: Tarkan Tufan)