JoKeR
Active member
Medya, gazeteler ve mecmualardan müteşekkil iken daha epey bilgilendirme fonksiyonu görüyordu. Bu kapsama vakit içinde televizyon ve internetin girmesiyle medyanın fonksiyonu giderek değişti, eğlendirme ve vakit geçirme fonksiyonu daha epeyce öne çıktı. Müsabakalar ve gösteriler da televizyon yayıncılığının artık can simidi durumunda.
Televizyon kanallarındaki yemek yarışlarını bilirsiniz. Seyretmezseniz bile muhtevaları hakkında az hayli bilgi sahibi olmanız olası. Yarışmak yerine ‘birbirini yiyenleri’ kanal değiştirirken dahi görmüş olmanız mümkün.
Reyting uğruna arbede gürültü çıkartarak yemek yapılması geleneğimizle, kültürümüzle bağdaşmayan bir imaj. Bu programların türevleri ekseriyetle ithal. Yani global medya içeriğini bize de satıyorlar. halbuki yemek yeme bizde birleştiren, kaynaştıran, muhabbeti artıran fazlaca değerli bir öge.
Toplumumuzda yemek sevgi ve itina ister. Yemeğe sevgi katarız. Sevdiğimizle evvel yemeğe çıkarız, düğünlerimiz, bayramlarımız, mevlitlerimiz yemekli olur. Hoş bir haberi kutlamak için yemek yeriz. Daima hoş anlar yemek ile bir arada hatırlanır. Hal bu biçimdeyken bu ecnebi programları bizim televizyonlarımızda niye bu kadar ilgi görüyor.
Akşam yemekleri aileyi bir ortaya getiren bir toplanma vakti iken, artık maalesef karşısında akşamları kurulduğumuz televizyonlar merkez oluyor. Yemeğin değersizleştirilmesi, hengameye gereç edilmesi de eforu.
Bizde yemek kutsaldır. Yerde bir kırıntı bile görse üzerine kimse basmasın diye kaldırıp uygun bir yere koyan diğer millet var mıdır? Yemek bu kadar kıymetli ve ‘kutsal’ iken yemeğin hengameye gürültüye, reytinge materyal yapılması nasıl açıklanabilir?
Artık medyanın kitleleri manipüle etmek, moral pahaları dejenere etmek için var olduğunu söyleyebiliriz. Biroldukca program üzere televizyonlardaki yemek müsabakaları da tıpkı fonksiyonu görüyor. içinde istisnalar vardır.
Amaç daha epey reyting, daha epeyce kazanmak. Pekala ya kıymetlerimiz ne olacak?
Aptallık tartışması ve aynadaki görüntü
Mark Twain’in lisanımıza yeni çevrilen kitabı “Bir Kıssa Nasıl Anlatılır ve Seçili Öyküleri” Mecaz Yayınları etiketiyle çıktı. Öykü okur müellifi ve meraklısı olarak okurken bir kısım dikkatimi çekti.
Masal isimli kısım özetle şöyleki: evvelden vakitte ormanda yaşayan hayvanlara hayranlık duydukları konut kedisi bir ressamı anlatır. Ressam aynanın ortasında gördüklerini en ince detayıyla çiziyormuş. Hayvanlar evvel fotoğrafın ne olduğunu sorduklarında “düz birşey” yanıtını verir. sonrasındasında inek aynanın ne olduğunu sorar. Kedi de aynanın duvardaki bir delik olduğunu söyler. Anlattıkları yetersiz geldiği için başta eşek olmak üzere hayvanların merakı artar. En sonunda eşeği o deliği görüp kendilerine anlatması için gönderirler. Eşek “kedi palavra söylüyor. O delikte yalnızca bir eşek görünüyor” der. Bu da kâfi olmaz. Gerçeğe ulaşmak için sırasıyla ayı, inek, kaplan, aslan, leopar, deve masraf, dönünce de tıpkı biçimde aynayı yansıdıkları kendi imajlarıyla tanımlarlar. En sonunda hayvanların efendileri olan Hathi ismindeki fil öfkelenerek gerçeği anlamak için sarfiyat. Uzağı goremeyen bir aptal (kedi) haricinde her insanın aynaya baktığında bir filden diğer bir şey goremeyeceğini söyler döndüğünde.
Bu masalı okurken aptallık tartışması aklıma geldi ister istemez. Masal bütün aptallık üzerine yapılan tartışmalara adeta ayna tutuyor. Ayna varken bile gerçeği göstermek bu kadar güç iken siz bir de ayna olmadığında gerçeğe ulaşmanın zorluğunu düşünün.
Televizyon kanallarındaki yemek yarışlarını bilirsiniz. Seyretmezseniz bile muhtevaları hakkında az hayli bilgi sahibi olmanız olası. Yarışmak yerine ‘birbirini yiyenleri’ kanal değiştirirken dahi görmüş olmanız mümkün.
Reyting uğruna arbede gürültü çıkartarak yemek yapılması geleneğimizle, kültürümüzle bağdaşmayan bir imaj. Bu programların türevleri ekseriyetle ithal. Yani global medya içeriğini bize de satıyorlar. halbuki yemek yeme bizde birleştiren, kaynaştıran, muhabbeti artıran fazlaca değerli bir öge.
Toplumumuzda yemek sevgi ve itina ister. Yemeğe sevgi katarız. Sevdiğimizle evvel yemeğe çıkarız, düğünlerimiz, bayramlarımız, mevlitlerimiz yemekli olur. Hoş bir haberi kutlamak için yemek yeriz. Daima hoş anlar yemek ile bir arada hatırlanır. Hal bu biçimdeyken bu ecnebi programları bizim televizyonlarımızda niye bu kadar ilgi görüyor.
Akşam yemekleri aileyi bir ortaya getiren bir toplanma vakti iken, artık maalesef karşısında akşamları kurulduğumuz televizyonlar merkez oluyor. Yemeğin değersizleştirilmesi, hengameye gereç edilmesi de eforu.
Bizde yemek kutsaldır. Yerde bir kırıntı bile görse üzerine kimse basmasın diye kaldırıp uygun bir yere koyan diğer millet var mıdır? Yemek bu kadar kıymetli ve ‘kutsal’ iken yemeğin hengameye gürültüye, reytinge materyal yapılması nasıl açıklanabilir?
Artık medyanın kitleleri manipüle etmek, moral pahaları dejenere etmek için var olduğunu söyleyebiliriz. Biroldukca program üzere televizyonlardaki yemek müsabakaları da tıpkı fonksiyonu görüyor. içinde istisnalar vardır.
Amaç daha epey reyting, daha epeyce kazanmak. Pekala ya kıymetlerimiz ne olacak?
Aptallık tartışması ve aynadaki görüntü
Mark Twain’in lisanımıza yeni çevrilen kitabı “Bir Kıssa Nasıl Anlatılır ve Seçili Öyküleri” Mecaz Yayınları etiketiyle çıktı. Öykü okur müellifi ve meraklısı olarak okurken bir kısım dikkatimi çekti.
Masal isimli kısım özetle şöyleki: evvelden vakitte ormanda yaşayan hayvanlara hayranlık duydukları konut kedisi bir ressamı anlatır. Ressam aynanın ortasında gördüklerini en ince detayıyla çiziyormuş. Hayvanlar evvel fotoğrafın ne olduğunu sorduklarında “düz birşey” yanıtını verir. sonrasındasında inek aynanın ne olduğunu sorar. Kedi de aynanın duvardaki bir delik olduğunu söyler. Anlattıkları yetersiz geldiği için başta eşek olmak üzere hayvanların merakı artar. En sonunda eşeği o deliği görüp kendilerine anlatması için gönderirler. Eşek “kedi palavra söylüyor. O delikte yalnızca bir eşek görünüyor” der. Bu da kâfi olmaz. Gerçeğe ulaşmak için sırasıyla ayı, inek, kaplan, aslan, leopar, deve masraf, dönünce de tıpkı biçimde aynayı yansıdıkları kendi imajlarıyla tanımlarlar. En sonunda hayvanların efendileri olan Hathi ismindeki fil öfkelenerek gerçeği anlamak için sarfiyat. Uzağı goremeyen bir aptal (kedi) haricinde her insanın aynaya baktığında bir filden diğer bir şey goremeyeceğini söyler döndüğünde.
Bu masalı okurken aptallık tartışması aklıma geldi ister istemez. Masal bütün aptallık üzerine yapılan tartışmalara adeta ayna tutuyor. Ayna varken bile gerçeği göstermek bu kadar güç iken siz bir de ayna olmadığında gerçeğe ulaşmanın zorluğunu düşünün.