AirdropAvcisi
New member
Türk şiirnin unutulmaz şairleri içinde yer alan Diyarbakırlı doğumlu, Yaş Otuz Beş şiirinin muharriri Cahit Sıtkı Tarancı herkesçe malum olan, kendisini yakışıksız bulması ve güzel olmadığı görüşü hakim.
O denli ki , şair dost meclislerinde ve bayan ortamlarında daima uzak bir çizgi izledi. Kimseye açılamadı, ilan-ı aşk edemedi. Çünkü kendini hiç güzel bulmuyordu ve bunu bir kompleks haline getirdi.
Fakat o Cahit Sıtkı edebiyatımıza olağanüstü şiirler kazandırdı. Biz onu nahoş bulmuyoruz; haddimize de değil olağan olarak. Cahit Sıtkı Türk şiirine Yaş Otuz Beş üzere efsane ve lisanlara pelesenk olan bir şiiri kazandırmasıyla ismini ölümsüzler ortasına yazdırdı.
KİMSEYİ SEVEMEDİ
Cahit Sıtkı kimseyi sevemedi, fakat en âlâ şiirlerini yazdı. çabucak hemen genç yaşta diyebileceğimiz 46 yaşında ömrünü kaybetti.
Şair okuduğu okulda sınıf arkadaşlarından da pek büyüktü ve bunu sıkıntı etmişti. 1929 yılında kardeşi Nihal’e yazdığı mektupta bunu lisana getirmişti.
BİR ÖZ TENKİT
Cahit Sıtkı, Mart 1951’de Varlık’ta yayınlanan söyleşisinde kendine has bu şiir anlayışının vakit içinde nasıl geliştiğini şöyleki anlatır, “Birinci yazılarımda biçim zayıflığı vardı; dize titizliği, bütün korkusu yoktu. Evvelce duymak kafidir sanırdım. Ne kadar aldanıyormuşum! Rahmet versin, daha sonradan kendimi toparlayabildim: Ömrümde Sükût ile Otuz Beş Yaş’ı okuyanlar bu farkı gorebilirler. Edebiyat anlayışı vakit içinde oluşur.”
YAŞ OTUZ BEŞ
Cahit Sıtkı’dan bu kadar kelam edip, Otuz Beş Yaş’ı paylaşmamak olmazdı.
Yazıyı Otuz Beş Yaş şiiriyle bitiriyoruz..
Buyurun…
Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
Dante üzere ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak beyhude bugün,
Gözünün yaşına bakmadan sarfiyat.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
niye bu biçimde düşman görünürsünüz,
yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
vakit içinde nasıl değişiyor insan!
Hangi fotoğrafıma baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Palavradır dertsiz olduğum palavra.
Hayal meyal şeylerden birinci aşkımız;
Anısı bile yabancı gelir.
Hayata birlikte başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gitgide artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün öbür rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir keder olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?
Neylersin vefat her insanın başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında.
O denli ki , şair dost meclislerinde ve bayan ortamlarında daima uzak bir çizgi izledi. Kimseye açılamadı, ilan-ı aşk edemedi. Çünkü kendini hiç güzel bulmuyordu ve bunu bir kompleks haline getirdi.
Fakat o Cahit Sıtkı edebiyatımıza olağanüstü şiirler kazandırdı. Biz onu nahoş bulmuyoruz; haddimize de değil olağan olarak. Cahit Sıtkı Türk şiirine Yaş Otuz Beş üzere efsane ve lisanlara pelesenk olan bir şiiri kazandırmasıyla ismini ölümsüzler ortasına yazdırdı.
KİMSEYİ SEVEMEDİ
Cahit Sıtkı kimseyi sevemedi, fakat en âlâ şiirlerini yazdı. çabucak hemen genç yaşta diyebileceğimiz 46 yaşında ömrünü kaybetti.
Şair okuduğu okulda sınıf arkadaşlarından da pek büyüktü ve bunu sıkıntı etmişti. 1929 yılında kardeşi Nihal’e yazdığı mektupta bunu lisana getirmişti.
BİR ÖZ TENKİT
Cahit Sıtkı, Mart 1951’de Varlık’ta yayınlanan söyleşisinde kendine has bu şiir anlayışının vakit içinde nasıl geliştiğini şöyleki anlatır, “Birinci yazılarımda biçim zayıflığı vardı; dize titizliği, bütün korkusu yoktu. Evvelce duymak kafidir sanırdım. Ne kadar aldanıyormuşum! Rahmet versin, daha sonradan kendimi toparlayabildim: Ömrümde Sükût ile Otuz Beş Yaş’ı okuyanlar bu farkı gorebilirler. Edebiyat anlayışı vakit içinde oluşur.”
YAŞ OTUZ BEŞ
Cahit Sıtkı’dan bu kadar kelam edip, Otuz Beş Yaş’ı paylaşmamak olmazdı.
Yazıyı Otuz Beş Yaş şiiriyle bitiriyoruz..
Buyurun…
Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
Dante üzere ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak beyhude bugün,
Gözünün yaşına bakmadan sarfiyat.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
niye bu biçimde düşman görünürsünüz,
yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
vakit içinde nasıl değişiyor insan!
Hangi fotoğrafıma baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Palavradır dertsiz olduğum palavra.
Hayal meyal şeylerden birinci aşkımız;
Anısı bile yabancı gelir.
Hayata birlikte başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gitgide artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün öbür rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir keder olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?
Neylersin vefat her insanın başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında.