Dünyayı kız kardeşlik kurtaracak

JoKeR

Active member
Dünyada kendi ülkesi haricinde tahsil goren öğrencilerin sayısı artarken Türkiye’de de eğitim alanında büyük bir değişim yaşanıyor. Son senelerda memleketler arası öğrenciler için cazip bir merkez haline gelen ülkemizde bulunan milletlerarası öğrencilerin kıymetli bir kısmı Filistin, Suriye, Somali, Cibuti, Bosna Hersek, Çeçenistan, Uygur bölgesi, Bangladeş, Azerbaycan, Gürcistan üzere Türkiye’nin tarihî ve kültürel olarak kuvvetli bağlarının bulunduğu bölgelerden geliyor. Başta İstanbul olmak üzere Anadolu’nun dört bir yanındaki lise ve üniversitelerde eğitimlerini sürdürüyorlar. Biz de bu hafta sonu Türkiye’de eğitim nazarann konuk öğrencilere danışmanlık yapan Sefire-i Alem’in Fatih’teki şubesine gittik. Bizi dünyanın dört bir yanından okumaya gelen genç kızlar karşıladı. Birinci görüştüğümüz öğrenciler İstanbul’a okumak için gelmiş fakat evvela lisan meselesini çözmeye çalışanlardı. Bu öğrenciler için Sefire-i Alem Derneği’nde Türkçe kursu düzenleniyor. Öğretmenleri Bahar Hanım, iki ay evvel kursa başlayan öğrencilerini anlatırken “Çok fazla ülkeden kardeşimiz, öğrencimiz var. Her birinin lisanı farklıydı lakin birinci günden itibaren gönül lisanımız ile anlaştık” diyor.


Öğrencilerden Sofia, Endonezyalı. Türkiye’ye geleli çabucak hemen iki ay bulunmasına karşın bir daha de bizimle Türkçe konuşarak kendini tanıtıyor. Dernekteki üniversiteye hazırlık lisan kurslarına katılarak Türkçesini geliştirmeye çalışıyor. Gayesi, İstanbul’da İrtibat okumak olan Sofia, “İnşallah gelecek yıl” diyor. Sefire-i Alem’de, müspet ve arkadaş canlısı beşerlerle bir arada olduğu için şükrettiğini söyleyen Sofia, minnetini yarı Türkçe yarı İngilizce anlatırken derneği, “like ailem” diyerek tanımlıyor. İdlibli Rana, 15 sene Lübnan’da yaşadıktan daha sonra geçtiğimiz yıl Türkiye’ye gelmiş. Kırşehir Ahi Evran Üniversitesi’nde okumaya başlamadan evvel Türkçe hazırlık dersleri alıyor. Sefire-i Alem’deki en yakın arkadaşını sorduğumuzda seçemeyip, gülerek “hepsi” yanıtını veriyor.

AHENKLE BİRLEŞEN SESLER

Faslı Umeyma ve Bangladeşli Fatima, yolu Sefire-i Alem’de kesişen ve birbirinden hoş seslere sahip iki arkadaş. Vakit zaman ders ortalarında, toplandıklarında birlikte hem İngilizce tıpkı vakitte kendi lisanlarında müzikler söylüyorlar. Fatima çabucak hemen 18 yaşında, Türkiye’ye ailesi ile gelmiş. Sefire-i Alem’e gelirkilk evvel annesiyle gelmiş, annesi derneği görüp içi rahat edince Fatima her Salı ve Cuma buradaki derslere katılır olmuş. “Sefire-i Alem hakkında her şeyi seviyorum” diyen Fatima bilhassa ona Türkçeyi öğreten öğretmeni Bahar Hanım’ı kalbinde farklı bir yere koymuş. Karşılıklı konuşup gülüşürken öğrencileri ile muhabbeti yüzlerinden Bahar Hanım, bu sevgi karşısında “Elhamdülillah” diyor.


Amine ve Yasmina Rusya’dan İstanbul’a bir arada gelen iki kız kardeş. Onları buraya getiren şey ise annelerinin Türkiye hayranlığı. Bilhassa Türk dizilerinin ülkelerinde yayınlanmasından daha sonra buraya olan ilgileri güzelce artmış. Müslüman olan kardeşlerin dini hassasiyetleri de göz önüne alarak eğitimlerini Türkiye’de almalarını isteyen anneleri de onlara eşlik ederek İstanbul’a gelmiş. Yasmina Tıp, Amine Diş Hekimliği okumak istiyor.

Sıcak bir muhabbet için buraya geldim

Endonezyalı Aisyatur Radhiah yaklaşık 7 yıldır Türkiye’de yaşıyor. Lisede memleketler arası imam hatip mezunu olan Aisya, eğitim-öğretim ömrüne gözlerini Türkiye’de açmış diyebiliriz. İHH’nin yetimler projesiyle seçilerek Türkiye’ye gelmiş. Üniversiteyi kazanınca da geri dönmemiş. 14 yaşında Türkiye’ye gelirken annesi kimsesiz kalacak kanısıyla göndermek istememiş lakin Aisya biraz ısrarcı olmuş, farklı yerler görmeyi farklı lisanlar konuşmaya daima meraklıymış. Evvel ortaokulu meskenden uzakta okumuş daha sonra lise için ülke değiştirmiş. Liseden beri burada olduğu için geniş bir etrafı var. Endonezya’dan gelen ancak burada tanıştığı şahısların haricinde bir fazlaca farklı milletten arkadaşı var. Lisans bittikten daha sonra yüksek lisansa devam etmeyi ve ülkesine dönmeyi düşünüyor.

Aisyatur Radhiah

Sefire-i Alem’i fazlaca sevdiği Endonezyalı bir ablasından duymuş, kardeşi üzere gördüğü Aisya’yı “Kendini geliştirmek istiyorsan buradaki eğitimlere katılabilirsin” diyerek buraya o getirmiş. daha sonrasında ders ortalarında, okul çıkışlarında bir sıcak çorba bir muhabbet için buraya sık sık gelir olmuş. “hiç bir işim olmasa bile buraya uğrayıp bir çay içip yurda o denli dönüyorum” diyor. Gerek lise gerek üniversite vaktinde Türkiye’de bir hayli ili gezmiş. İstanbul’daki favori yerleri ise Üsküdar, Çengelköy ve Emirgan. Peyniri, yoğurdu, zeytini ve baklavayı burada tanıyıp sevmiş. Hatta tatillerde meskene döndüğünde buranın damak tadını orada da arıyormuş.

Ezan sesini duymak yetiyor

Emna Bouazizi’nin yabancı lisanlara olan ilgisi onu, kendi kendine Türkçe öğrenmeye götürmüş. Türkçeyi öğrenirken Türk dizilerini kimi vakit altyazı bile beklemeden izliyormuş. 2019’da B2 düzeyinde Türkçesiyle Türkiye’ye yüksek lisans okumak isteğiyle gelmiş. İstanbul’daki birinci günlerinde oldukça kaybolan Emna, bir daha de ne vakit birine yolu sorsa hayli yardımcı olduklarını söylüyor. Bir kezinde durağı sorduğu bir amcanın hem ona durağa kadar eşlik etmesi hem otobüsü durdurması ve nereye gideceğini öğrenip onu bindirmesini minnetle anlatıyor. “Burada bana yardım eden, gerisinden dua ettiğim hayli insan var” diyor. Emna, geldikten birkaç ay daha sonra Sefire-i Alem’i bulmuş. Gidip geldikçe buraya daha da bağlanmaya başlamış. Geldiğinde birini bakılırsameyince merak eder olmuş. “Burası kolay bir dernek değil, benim ailem yuvam” diyor.Tunus’la İslam kültürü benzese de yemek kültürü, kahvaltı anlayışı tamamiyle farklı diyor. bir daha de buradaki yemeklere alışmış ve sevmiş. TRT1 dizilerinden Teşkilat’ı izlemeyi seviyor.

Emna Bouazizi


Türkçe çeviri yapmayı epey seviyor, bilhassa altyazı ve dublaj alanında staj yapmak istiyor. “Türkiye’de olmaktan memnunum. Tahminen yanlışsız düzgün anlatamam fakat manevi dayanağa fazlaca gereksinimimiz var. Karnını doyurursun lakin ortasındaki açlığın doyması fazlaca değerli.” “Tunus’ta bağımsızlığımızı 1956’da aldık fakat hala o sömürüyü hissedebiliyorsunuz, Fransızların eli üzerimizde” diye anlatıyor. Bu yüzden Avrupa’ya gitme isteğinin hiç olmadığını söylüyor Emna, “Orada Müslüman bayanların ne kadar acı çektiğini ve rahatsız edildiğini biliyorum. Burada ezan sesini duymak bile huzur veriyor, o yetiyor bana” diyor. Anne babası vefat eden Emna, hayatı boyunca yurtlarda kalmış, “Çok zorluk çeksem de buraya boşuna gelmedim, kendim için değil ümmet için bir maksadım var, inşallah Allah muvaffak eder” diyor. Memnunlukla İstanbul’da tanıştığı tüm arkadaşlarının ismini teker teker sayıyor.

İstanbul’da okumak hayalimdi

Kazakistan’dan gelen Cansaya Chushbekova, 6 yıldır istanbul’da. Türk Lisanı ve Edebiyatı okuyor bununla birlikte Psikoloji ile de yan kısım yapıyor. Türkiye’ye okumaya gelişini şöyleki anlatıyor: “Kuzenim burada okuyordu. 2015 yılında liseden mezun olup onun yanına geldiğimde o kadar istekli değildim. Gerçekten burada imtihanı kazanamadım, fakat gelip de kazanamayınca ‘İlla gelip, İstanbul’da okuyacağım’ diye epeyce hırs yaptım ve İstanbul’da okumak hayalim oldu.” Sefire-i Alem ile buluşması da bir daha kuzeni yardımıyla olmuş. Derneği birinci duyduğunda her milliyetten öğrenciye kapılarının açık olması biraz garip gelmiş. “Nasıl hiç tanımadan, hiç bir karşılık beklemeden yardım ederler, diye şaşırmıştım. Lakin artık düşününce Türk insan aslına bakarsan bu biçimde, hem fazlaca misafirperverler tıpkı vakitte yardımseverler. bu biçimde düşününce fazlaca olağan geliyor, biz de burada konuk olduğumuz için bu biçimde karşılanmamız beklenilen bir şey” diyor. Cansaya, artık Kazakistan ülke temsilcisi olarak dernekteki tüm Kazak öğrencileri temsil ediyor, “Ülke tanıtımları, seminerler ya da kamplar üzere farklı etkinlikler yapmak istediğimizde söylüyoruz. Hobi olarak da lisan olarak da istediğimizi yapabiliyoruz” diyor.

Cansaya Chushbekova


BURAYA GELİNCE MESKENE DÖNMÜŞ ÜZERE HİSSEDİYORUM

İşin en güç kısmının küçük yaşta kendi ülkenden farklı kalmak olduğunu söylüyor Cansaya. Sefire-i Alem’deki dostluklarını, “Burada birbirimizi bulunca, mukadderat ortağı mı demeliyim, birbirimizi epey uygun anlıyoruz. Seninle tıpkı koşullara sahip beşerlerle bir ortaya gelmek, sıkıntılarını paylaşmak, empati kurabiliyor olmak epey daha yakınlaştırıyor” diye söz ediyor. Lisan, yemek ve kültür konusunda Kazakistanlıların biraz daha şanslı olduğunun altını çiziyor: “Biz o kadar yabancılık hissetmiyoruz lakin Afrikalı arkadaşlarımız var onlar gerçekten zorlanıyor. Onları görüp onlara da takviye oluyoruz. Birbirimize yabancılık çekmeden kardeş üzereyiz, burası da bizim meskenimiz. Okuldan çıkıp buraya gelirken tatil olmuş da konutumuza, ailemin yanına dönüyormuşuz üzere hissediyoruz.”

DÜŞEBİLİR MİYİM?

Cansaya vakit zaman lisan farklılığından kaynaklanan komik olaylara da şahit olduğunu anlatıyor. Örneğin, onların ırkının Kazak olması ve Türkçe’de kazağın bir giysi çeşidi olması üzere. Bir arkadaşıyla pazarda “kazak beş lira” diye bağırıldığını işitince çok gülmüşler. Kazaklarda “düşmek” inmek manasında kullanılırmış. Öteki bir arkadaşı bindiği minibüsten inmek isteyince “Düşebilir miyim?” diye sormuş. Türkiye’de öbür kentleri de gezmiş, bilhassa Bursa’yı epeyce beğenmiş. Kendi kentine benzetiyor. Mezun olduktan daha sonra yüksek lisansa devam etmek istiyor. Aldığı dersler içinde Osmanlı Türkçesi olduğunu söyleyen Cansaya, “Geçmişte Kazakistan’da da birebir harfleri kullanıyorduk, ortak bir tarihten geldiğimiz için ülkeme döndüğümde oradaki eski yapıtları okuyabileceğim” diyor. Ayrıyeten Kazakça Türklüğünü en güzel koruyan dilmiş. Bizim “eski Türkçe” olarak ayırdığımız bir epey söz, hala Kazakistan’da kullanılıyormuş. İstanbul’daki favori yeri, kendi kentindeki bir doruğa epey benzediğinden Çamlıca Tepesi’ymiş.
 
Üst