Fehmi Koru*
“Merkez Bankası Para Piyasaları Kurulu’nun aldığı faizi yüzde 14’te sabit tutma sonucu, siyasalların resmi enflasyonun yüzde 50’ye vurduğu bir ortamda “Daha da indireceğiz” ısrarı devleti yabancı ülkelerin hamiyyetine muhtaç etti”
Daima yenmeye, kazanmaya, herkesten bir adım önde olmaya kendimizi şartlamışız, yerimizi terk etme yahut yenilme ihtimali belirdiğinde, iktidarı kaybetme, birincilik kürsüsüne çıkamama durumunda ne yapacağımızı bilemiyoruz.
Fenerbahçe futbol ekibi dün gece bir memleketler arası turnuvanın İstanbul’da yapılan maçında yabancı rakibine 3-2 mağlup oldu. Daha yenilen birinci golden itibaren taraftar kitlesi oyuncuları ıslıkla, maç bitince idaresi sloganlarla protesto etti.
Futbol sonuçta topla oynanan bir oyun ve her spor üzere onda da yenmek kadar yenilmek de doğal.
Taraftar her vakit yenmek ve kadronun her yıl şampiyon olmasını istiyor.
Olmuyor, olamıyor işte.
Ben de Fenerbahçeliyim, ekibimin elbette her maçtan galip çıkmasını, dönem sonunda şampiyon olmasını istek ediyorum; yenildiği vakit sonlanıyor, reaksiyon de veriyorum.
bir daha de stadyuma kadar gittiğine nazaran benden daha fazla Fenerbahçeli olması gereken taraftarın, kadrosunun uğraşa getirme manasına kendisine en çok gereksinim duyduğu bir sırada, oyuncuları moralsizliğe sevk edecek sloganlar atmasını anlamakta zorlanıyorum.
Futbol izleyicisinde beğenilmese bile kabul edilebilecek yanlış tarafgirliğin, siyaset alanına da -hatta daha koyu halde- sirayet etmesini ise hiç anlayamıyorum.
Göz bakılırsa göre yanlışa -hatta seri yanlışlara- sahip çıkılıyor siyasette.
Üstelik yanlışlar onlara sahip çıkanların da hayatlarını zorlaştırdığı biçimde…
Bahsin siyasetin tarafgir kitlesinin başı önde gezmesini gerektirecek çapta yanlışlıklara sahip çıkılması üzere bir tarafı de var.
Savlarla gerçekler içindeki aralık açıldıkça yaşanması gereken hayal kırıklıkları yerine yanlışlara daha fazla sahip çıkılması olağan sayılıyor. Hayat uzunluğu edinilmiş pahalarla karşıt düşen haller gördüğü için yapılanları benimsemeyenler horlanıyor. İstenen, her şeye karşın yanlışlara sahip çıkılması…
Örnek olay hepimizin gözleri önünde yaşanıyor.
Dün Merkez Bankası’nın Para Piyasaları Şurası aylık toplantısını yaptı ve mevduatlara ödenen siyaset faizi oranını yüzde 14’te sabit tuttu.
Faiz yüzde 14.
Türkiye bu biçimde bir kısır döngüde. Devlet -aynı vakitte sıradan yüksek oranlarda- faiz ödemeden borçlanamıyor. Her yanlışlık o oranı biraz daha yükseltiyor.
halbuki hepimizin zihninde siyaset tarafınca günlük kullanıma sokulmuş ‘nass’ diye bir kavram var. Nassa bakılırsa ‘faiz haram’.
Birileri haklı olarak “Yüzde 14 olunca faiz haram olmaktan çıkıyor mu?” diye soruyor.
“Yüzde 14” olarak belirlenmiş bulunmasına karşın, resmen de açıklanmış kurala nazaran, mevduatlara açıldıkları tarihten daha sonra kurda meydana gelebilecek artış oranında ek bir getiri ödenmesi de gerekiyor. Ek getirinin devlet hazinesi tarafınca karşılanması gerektiğinden, yükü sonlu tutabilmek gayesiyle TL’nin yabancı paralar karşısındaki pahasını sabitlemek için bir çaba var ve uzmanların dediğine bakılırsa, onun için de sıradan bir kaynak harcanıyor.
Kuru ve mevduatlara ödenen ek getiriyi muhakkak oranda tutabilmenin bedelini hayat pahalılığı -enflasyon- olarak hepimiz ödüyoruz.
Zihnimizde ‘nass’ kavramı daima sıcak durduğu için ömrü pahalılandıranın ‘nass saplantısı’ olduğu ileri sürülebiliyor.
‘Nass’ kavramına ehemmiyet verenler açısından başı önde gezmeyi getirecek bir durum bu.
Bahse hiç bu biçimde yaklaşılmıyor. Tam aksine, ‘nass’ kavramı biraz da yapılan yanlışlığa karşı çıkışı perdeliyor.
halbuki ‘nass’ hayatı pahalılandırmanın ve insanları fakirleştirmenin bir formülü olamaz. O denli oluyorsa, hepimizin -özellikle de kavrama ciddiyetle yaklaşanların- “Hop, ne oluyoruz” diye itiraz etmesi gerekir.
İtiraz edip yapılanı sorgulaması da…
Fakirleşen beşerler sadece bu yüzden inançlarını sorgulamaya başlarsa ne olacak?
Paradan para kazanma aracı olan ‘faiz’ ile emeğin bedeli olarak kazanılmış birikimlerin korunmasını sağlayacak bir önlem olarak belirlenmiş, paradan para kazanmayı getirmeyen sonlu bir kıymetlendirme bir olamaz.
Yanlışa düşerek birikimleri koruyamayan önlemler alınırsa, tasarruf sahipleri, kendi ulusal paralarından kaçar ve daha inançlı gördükleri formüllere başvururlar.
Dolara koşarlar, yastık altında saklamak üzere pahalı madenler alırlar.
Bugün olan bu.
Hayat kıymetli hale gelir, beşerler fakirleşir.
Faiz olmayan faiz takıntısı enflasyon getirdi, alınan her önlem hem değerliye mal oluyor birebir vakitte sorunu biraz daha çetrefilleştiriyor.
Ortada olan ‘nass’ kavramına oluyor.
Heba olan ulusal pahanın faturası ‘nass’ kavramına çıkartılıyor.
Merkez Bankası Para Piyasaları Kurulu’nun aldığı faizi yüzde 14’te sabit tutma sonucu, siyasalların resmi enflasyonun yüzde 50’ye vurduğu bir ortamda “Daha da indireceğiz” ısrarı devleti yabancı ülkelerin hamiyyetine muhtaç etti; bu da işin uğraşı. Borçlanılan ülkelere ödenecek ek gelire elbette ‘faiz’ denilmiyor; onun ismi ‘sukûk getirisi’ oluyor.
Nass… Sukûk… bu biçimdece bu kavramların da içi boşaltılıyor.
Futboldaki taraftar ruh hali ile siyasette yaşananlar içinde benzerlik gözden kaçacak üzere değil.
Tarafgirlik kimseye ve doğal ülkeye de kazandırmaz.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
“Merkez Bankası Para Piyasaları Kurulu’nun aldığı faizi yüzde 14’te sabit tutma sonucu, siyasalların resmi enflasyonun yüzde 50’ye vurduğu bir ortamda “Daha da indireceğiz” ısrarı devleti yabancı ülkelerin hamiyyetine muhtaç etti”
Daima yenmeye, kazanmaya, herkesten bir adım önde olmaya kendimizi şartlamışız, yerimizi terk etme yahut yenilme ihtimali belirdiğinde, iktidarı kaybetme, birincilik kürsüsüne çıkamama durumunda ne yapacağımızı bilemiyoruz.
Fenerbahçe futbol ekibi dün gece bir memleketler arası turnuvanın İstanbul’da yapılan maçında yabancı rakibine 3-2 mağlup oldu. Daha yenilen birinci golden itibaren taraftar kitlesi oyuncuları ıslıkla, maç bitince idaresi sloganlarla protesto etti.
Futbol sonuçta topla oynanan bir oyun ve her spor üzere onda da yenmek kadar yenilmek de doğal.
Taraftar her vakit yenmek ve kadronun her yıl şampiyon olmasını istiyor.
Olmuyor, olamıyor işte.
Ben de Fenerbahçeliyim, ekibimin elbette her maçtan galip çıkmasını, dönem sonunda şampiyon olmasını istek ediyorum; yenildiği vakit sonlanıyor, reaksiyon de veriyorum.
bir daha de stadyuma kadar gittiğine nazaran benden daha fazla Fenerbahçeli olması gereken taraftarın, kadrosunun uğraşa getirme manasına kendisine en çok gereksinim duyduğu bir sırada, oyuncuları moralsizliğe sevk edecek sloganlar atmasını anlamakta zorlanıyorum.
Futbol izleyicisinde beğenilmese bile kabul edilebilecek yanlış tarafgirliğin, siyaset alanına da -hatta daha koyu halde- sirayet etmesini ise hiç anlayamıyorum.
Göz bakılırsa göre yanlışa -hatta seri yanlışlara- sahip çıkılıyor siyasette.
Üstelik yanlışlar onlara sahip çıkanların da hayatlarını zorlaştırdığı biçimde…
Bahsin siyasetin tarafgir kitlesinin başı önde gezmesini gerektirecek çapta yanlışlıklara sahip çıkılması üzere bir tarafı de var.
Savlarla gerçekler içindeki aralık açıldıkça yaşanması gereken hayal kırıklıkları yerine yanlışlara daha fazla sahip çıkılması olağan sayılıyor. Hayat uzunluğu edinilmiş pahalarla karşıt düşen haller gördüğü için yapılanları benimsemeyenler horlanıyor. İstenen, her şeye karşın yanlışlara sahip çıkılması…
Örnek olay hepimizin gözleri önünde yaşanıyor.
Dün Merkez Bankası’nın Para Piyasaları Şurası aylık toplantısını yaptı ve mevduatlara ödenen siyaset faizi oranını yüzde 14’te sabit tuttu.
Faiz yüzde 14.
Türkiye bu biçimde bir kısır döngüde. Devlet -aynı vakitte sıradan yüksek oranlarda- faiz ödemeden borçlanamıyor. Her yanlışlık o oranı biraz daha yükseltiyor.
halbuki hepimizin zihninde siyaset tarafınca günlük kullanıma sokulmuş ‘nass’ diye bir kavram var. Nassa bakılırsa ‘faiz haram’.
Birileri haklı olarak “Yüzde 14 olunca faiz haram olmaktan çıkıyor mu?” diye soruyor.
“Yüzde 14” olarak belirlenmiş bulunmasına karşın, resmen de açıklanmış kurala nazaran, mevduatlara açıldıkları tarihten daha sonra kurda meydana gelebilecek artış oranında ek bir getiri ödenmesi de gerekiyor. Ek getirinin devlet hazinesi tarafınca karşılanması gerektiğinden, yükü sonlu tutabilmek gayesiyle TL’nin yabancı paralar karşısındaki pahasını sabitlemek için bir çaba var ve uzmanların dediğine bakılırsa, onun için de sıradan bir kaynak harcanıyor.
Kuru ve mevduatlara ödenen ek getiriyi muhakkak oranda tutabilmenin bedelini hayat pahalılığı -enflasyon- olarak hepimiz ödüyoruz.
Zihnimizde ‘nass’ kavramı daima sıcak durduğu için ömrü pahalılandıranın ‘nass saplantısı’ olduğu ileri sürülebiliyor.
‘Nass’ kavramına ehemmiyet verenler açısından başı önde gezmeyi getirecek bir durum bu.
Bahse hiç bu biçimde yaklaşılmıyor. Tam aksine, ‘nass’ kavramı biraz da yapılan yanlışlığa karşı çıkışı perdeliyor.
halbuki ‘nass’ hayatı pahalılandırmanın ve insanları fakirleştirmenin bir formülü olamaz. O denli oluyorsa, hepimizin -özellikle de kavrama ciddiyetle yaklaşanların- “Hop, ne oluyoruz” diye itiraz etmesi gerekir.
İtiraz edip yapılanı sorgulaması da…
Fakirleşen beşerler sadece bu yüzden inançlarını sorgulamaya başlarsa ne olacak?
Paradan para kazanma aracı olan ‘faiz’ ile emeğin bedeli olarak kazanılmış birikimlerin korunmasını sağlayacak bir önlem olarak belirlenmiş, paradan para kazanmayı getirmeyen sonlu bir kıymetlendirme bir olamaz.
Yanlışa düşerek birikimleri koruyamayan önlemler alınırsa, tasarruf sahipleri, kendi ulusal paralarından kaçar ve daha inançlı gördükleri formüllere başvururlar.
Dolara koşarlar, yastık altında saklamak üzere pahalı madenler alırlar.
Bugün olan bu.
Hayat kıymetli hale gelir, beşerler fakirleşir.
Faiz olmayan faiz takıntısı enflasyon getirdi, alınan her önlem hem değerliye mal oluyor birebir vakitte sorunu biraz daha çetrefilleştiriyor.
Ortada olan ‘nass’ kavramına oluyor.
Heba olan ulusal pahanın faturası ‘nass’ kavramına çıkartılıyor.
Merkez Bankası Para Piyasaları Kurulu’nun aldığı faizi yüzde 14’te sabit tutma sonucu, siyasalların resmi enflasyonun yüzde 50’ye vurduğu bir ortamda “Daha da indireceğiz” ısrarı devleti yabancı ülkelerin hamiyyetine muhtaç etti; bu da işin uğraşı. Borçlanılan ülkelere ödenecek ek gelire elbette ‘faiz’ denilmiyor; onun ismi ‘sukûk getirisi’ oluyor.
Nass… Sukûk… bu biçimdece bu kavramların da içi boşaltılıyor.
Futboldaki taraftar ruh hali ile siyasette yaşananlar içinde benzerlik gözden kaçacak üzere değil.
Tarafgirlik kimseye ve doğal ülkeye de kazandırmaz.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.