Fehmi Koru*
Bir müziğinde birinci beşerler olan Adem ile Havva’dan ‘cahil’ diye kelam ettiği için karakter suikastına uğratılmak istenen Sezen Aksu’yu tartışıyoruz. Fakat bu tartışmanın bir müzik kelamını ve bir müzikçiyi hayli aşan bir boyutu var, temel onun üzerinde ağırlaşmak gerekiyor.
Kendi kişiliklerini fersah fersah aşan bedellere kavuşmuş birtakım kişiselyetlerin prestijlerinin hem de ülkenin kıymeti olduğu boyutu…
“Sezen Türkiye’dir” cümlesinde yatan değeri…
Tıpkı cümle Orhan Pamuk için de kullanılabilir.
Hepsiyle gurur duymamız gereken sayıları hudutlu diğer kişiselyetler için de…
Jean-Paul Sartre..
Fransa’nın bu biçimdeki uzantısı Cezayir yüzünden siyaseten çalkantılı günler yaşadığı bir periyotta, devlet siyasetlerinin karşısında yer alan, sert tenkitlerde bulunduğu üzere aleyhte şovlara de katılan filozof Jean-Paul Sartre’ı kınayan, onun tutuklanmasını isteyenler çıkmıştı.
Cumhurbaşkanı Charles de Gaulle’ün hepsini susturan karşılığı bugüne kadar unutulmadı.
“Sartre Fransa’dır” demişti gerisinde parlak bir askeri geçmiş ve general unvanı bulunan Cumhurbaşkanı de Gaulle.
Ülkemize maalesef hoyrat bir lisan hakim. Herkes -birer bedel olan herkes, istisnasız- o lisan ile faydalanmak isteniyor.
Kolay yaftalar var ve değerleri kendilerinden menkul bir ekip tipler o yaftaları kime uygun gördülerse ona karşı kullanabiliyorlar.
Bunun bir meselae Orhan Pamuk Nobel edebiyat mükafatına layık görüldüğü günlerde de rastlamıştık.
Ülkemize birinci kere dünya çapında bir ödül kazandırdığı için değerli bohçalar içerisinde saklanmayı hak eden bir kıymet bulunmasına karşın, devrin Cumhurbaşkanı, Orhan Pamuk’u tebrik etmekten geri durmuştu.
Tıpkı ideolojik çizgide bulunmadıkları için…
O günlerde olduğu üzere sonrasındasındaları da siyasete ait kelamları yüzünden, bir tek çarmıha gerilmemişliği kaldı Nobel ödüllü romancımızın. O da kendisini daha inançlı hissettiği diğer bir ülkeye gitmeyi yeğledi.
Milyonlarca okumuş yazmış dünya vatandaşı kitlelerin aklına, “Türkiye” denildiğinde, kendi lisanlarına çevrilmiş romanlarından tanıdıkları Orhan Pamuk geliyor.
Yapıtları dünyanın dört bir tarafında kitapçı vitrinlerinde daima görünür yerlerde sergileniyor ve milyonlarca satılıyor.
Günümüzde kadir değer bilmede gerileme manasına gelen bir anlayış bir hayli ülkede yaygınlaşıyor. ‘Woke’ yahut ‘sansür kültürü’ denilen bir akım, yerleşik kişiselyetleri, tarihe mal olmuş özellikleri üzerinden aktüel kabuller ile sorgulayıp, yerle bir etme teşebbüsünde bulunuyorlar.
Kaç kişiselyet, yaşadığı periyotta olağan sayılan nitelikleri yüzünden, bugünün paha ölçüleriyle yargılanıp tarihi kişiliklerine dayalı kıymetleri yok edilmek isteniyor.
‘Woke’ tesiriyle isimleri değerli meydanlardan siliniyor, heykelleri yerinden ediliyor.
Bireylerin tarihte oynadığı merkezi roller görmezden gelinerek…
Bizde bu durumun her an patlak vermesi için uygun bir yer bulunuyor.
Ülkeye on yıl hizmet etmiş bir başbakan ile iki bakan askeri darbeyle idareye el koyanlar tarafınca idam sehpasına gönderilmiş, daha sonraki darbelerde halkın iş başına getirdiği siyasi takımları yargılamaktan geri durmamış bir ülke olduğumuz için, o anlayışa kolaylıkla ahenk sağlayabilecek bir ülke bizimki.
Ülkenin en pahalı sanatkarlarından birinin, beş yıl önceye ilişkin bir müziğinin bir kuplesini meramı hayli aşan bir halde bir daha yorumlayarak amaç seçilmesine bu gözle bakmak gerekiyor.
‘Sansür kültürü’ denilen sarsaklığın tesiri altına düşmekten uzak durmamız kural.
İnsanların prestijleri kolay oluşmuyor. Fırtınalara, hatta kasırgalara maruz kaldıkları, yıpranmaları için önlerine bir fazlaca mahzurlar çıkarıldığı ve türlü iftiralara göğüs germek zorunda bırakıldıkları biçimde, yıpratıcı bir sınamadan yıpranmadan geçebilirlerse, sonunda prestije sahip olabiliyor pahalı beşerler.
Paha haline dönüştükten daha sonra da sıkıntıları bitmiyor.
Çekemeyenler paçalarını bırakmıyor.
Toplum onlara sahip çıkıyor ve işte birilerini en çok o kahrediyor.
Sezen Aksu o değerlerimizden biri.
Prestijlerinin korunması gereken öteki kıymetlerimiz de bulunuyor.
Hiç değilse son tartışmalar ışığında onların prestijlerini müdafaanın toplumun nazaranvi olduğunu hatırlayalım.
[Şu yazacağımın Sezen Aksu ve müziğiyle bir ilgisi yok; yazacağım bütün ‘değerler’ için geçerli bir kural: Yanlış yapmaz mı toplumun ‘değer’ verdiği beşerler? Onlar da insan ve beşerler yanlış da yapar. Lakin bir ‘değer’ kelam mevzusuysa onun yanlışı bile prestijini zedelemek maksadıyla kullanılmamalı.]
Sartre örneği unutulmamalı.
Adem ile Havva’dan bu yana toplumları daima meşgul etmiş bir husus bu ve kendi özelimizde bu tartışmadan yararlanarak ve zenginleşerek çıkmanın yolunu bulmalıyız.
Bedellerin pahasını bilip onları koruyarak…
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Bir müziğinde birinci beşerler olan Adem ile Havva’dan ‘cahil’ diye kelam ettiği için karakter suikastına uğratılmak istenen Sezen Aksu’yu tartışıyoruz. Fakat bu tartışmanın bir müzik kelamını ve bir müzikçiyi hayli aşan bir boyutu var, temel onun üzerinde ağırlaşmak gerekiyor.
Kendi kişiliklerini fersah fersah aşan bedellere kavuşmuş birtakım kişiselyetlerin prestijlerinin hem de ülkenin kıymeti olduğu boyutu…
“Sezen Türkiye’dir” cümlesinde yatan değeri…
Tıpkı cümle Orhan Pamuk için de kullanılabilir.
Hepsiyle gurur duymamız gereken sayıları hudutlu diğer kişiselyetler için de…
Jean-Paul Sartre..
Fransa’nın bu biçimdeki uzantısı Cezayir yüzünden siyaseten çalkantılı günler yaşadığı bir periyotta, devlet siyasetlerinin karşısında yer alan, sert tenkitlerde bulunduğu üzere aleyhte şovlara de katılan filozof Jean-Paul Sartre’ı kınayan, onun tutuklanmasını isteyenler çıkmıştı.
Cumhurbaşkanı Charles de Gaulle’ün hepsini susturan karşılığı bugüne kadar unutulmadı.
“Sartre Fransa’dır” demişti gerisinde parlak bir askeri geçmiş ve general unvanı bulunan Cumhurbaşkanı de Gaulle.
Ülkemize maalesef hoyrat bir lisan hakim. Herkes -birer bedel olan herkes, istisnasız- o lisan ile faydalanmak isteniyor.
Kolay yaftalar var ve değerleri kendilerinden menkul bir ekip tipler o yaftaları kime uygun gördülerse ona karşı kullanabiliyorlar.
Bunun bir meselae Orhan Pamuk Nobel edebiyat mükafatına layık görüldüğü günlerde de rastlamıştık.
Ülkemize birinci kere dünya çapında bir ödül kazandırdığı için değerli bohçalar içerisinde saklanmayı hak eden bir kıymet bulunmasına karşın, devrin Cumhurbaşkanı, Orhan Pamuk’u tebrik etmekten geri durmuştu.
Tıpkı ideolojik çizgide bulunmadıkları için…
O günlerde olduğu üzere sonrasındasındaları da siyasete ait kelamları yüzünden, bir tek çarmıha gerilmemişliği kaldı Nobel ödüllü romancımızın. O da kendisini daha inançlı hissettiği diğer bir ülkeye gitmeyi yeğledi.
Milyonlarca okumuş yazmış dünya vatandaşı kitlelerin aklına, “Türkiye” denildiğinde, kendi lisanlarına çevrilmiş romanlarından tanıdıkları Orhan Pamuk geliyor.
Yapıtları dünyanın dört bir tarafında kitapçı vitrinlerinde daima görünür yerlerde sergileniyor ve milyonlarca satılıyor.
Günümüzde kadir değer bilmede gerileme manasına gelen bir anlayış bir hayli ülkede yaygınlaşıyor. ‘Woke’ yahut ‘sansür kültürü’ denilen bir akım, yerleşik kişiselyetleri, tarihe mal olmuş özellikleri üzerinden aktüel kabuller ile sorgulayıp, yerle bir etme teşebbüsünde bulunuyorlar.
Kaç kişiselyet, yaşadığı periyotta olağan sayılan nitelikleri yüzünden, bugünün paha ölçüleriyle yargılanıp tarihi kişiliklerine dayalı kıymetleri yok edilmek isteniyor.
‘Woke’ tesiriyle isimleri değerli meydanlardan siliniyor, heykelleri yerinden ediliyor.
Bireylerin tarihte oynadığı merkezi roller görmezden gelinerek…
Bizde bu durumun her an patlak vermesi için uygun bir yer bulunuyor.
Ülkeye on yıl hizmet etmiş bir başbakan ile iki bakan askeri darbeyle idareye el koyanlar tarafınca idam sehpasına gönderilmiş, daha sonraki darbelerde halkın iş başına getirdiği siyasi takımları yargılamaktan geri durmamış bir ülke olduğumuz için, o anlayışa kolaylıkla ahenk sağlayabilecek bir ülke bizimki.
Ülkenin en pahalı sanatkarlarından birinin, beş yıl önceye ilişkin bir müziğinin bir kuplesini meramı hayli aşan bir halde bir daha yorumlayarak amaç seçilmesine bu gözle bakmak gerekiyor.
‘Sansür kültürü’ denilen sarsaklığın tesiri altına düşmekten uzak durmamız kural.
İnsanların prestijleri kolay oluşmuyor. Fırtınalara, hatta kasırgalara maruz kaldıkları, yıpranmaları için önlerine bir fazlaca mahzurlar çıkarıldığı ve türlü iftiralara göğüs germek zorunda bırakıldıkları biçimde, yıpratıcı bir sınamadan yıpranmadan geçebilirlerse, sonunda prestije sahip olabiliyor pahalı beşerler.
Paha haline dönüştükten daha sonra da sıkıntıları bitmiyor.
Çekemeyenler paçalarını bırakmıyor.
Toplum onlara sahip çıkıyor ve işte birilerini en çok o kahrediyor.
Sezen Aksu o değerlerimizden biri.
Prestijlerinin korunması gereken öteki kıymetlerimiz de bulunuyor.
Hiç değilse son tartışmalar ışığında onların prestijlerini müdafaanın toplumun nazaranvi olduğunu hatırlayalım.
[Şu yazacağımın Sezen Aksu ve müziğiyle bir ilgisi yok; yazacağım bütün ‘değerler’ için geçerli bir kural: Yanlış yapmaz mı toplumun ‘değer’ verdiği beşerler? Onlar da insan ve beşerler yanlış da yapar. Lakin bir ‘değer’ kelam mevzusuysa onun yanlışı bile prestijini zedelemek maksadıyla kullanılmamalı.]
Sartre örneği unutulmamalı.
Adem ile Havva’dan bu yana toplumları daima meşgul etmiş bir husus bu ve kendi özelimizde bu tartışmadan yararlanarak ve zenginleşerek çıkmanın yolunu bulmalıyız.
Bedellerin pahasını bilip onları koruyarak…
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.