JoKeR
Active member
Ali Ramazan Yücesoy, Kahta Anadolu Lisesi’nde okuyan bir kardeşimiz. Kitabının ismi: Onun Şiirleri. Eski Babil Yayınları tarafınca yayımlanan 76 sayfalık kitaba 120 şiir sığdırılmış. Şiirler sayfalara artlı önlü konulmuş zira. Hatta birebir sayfada iki-üç şiir yeralmış. Düzgün de olmuş.
“Ben fırtınayı sevdim / Beni batıran fırtınayı…” (s. 34) diyor genç şair. (Nihayet ‘genç şair’ sözünü bir cümle ortasında kullanabildim!) Batmaktan korkmuyor zira aşk ipine sarılmış. Ayrıyeten şiir isminde bir canyeleği var! Kitapta birinci şiir fazlaca dikkatimi çekti. (Annem’e, s. 9). ‘Gül’lü dizeler umut vadediyor: İsmi songül … / … kıskandırır öbür gülleri / Bir gül gülüyor.
Alıntılanacak dizeler de var: Bütün melekler uçardı / Sen doğmadan evvel (s. 12), Eczanede satılmalı bence senin gözlerin. (s. 21), Ve anladı (o) insan / Ne kadar görünürsen / O kadar kaybolacağını. (s. 46) üzere. Zikrettiğimiz dizeler, beraberinde şahsen şiirin kendisi. Buradan da anlıyoruz ki kısa şiirleri, dizeleri daha tesirli Yücesoy’un. Bu istikameti işlemek, geliştirmek gerekir. Ali Ramazan kardeşime tavsiyem şudur ki: Oku. Bir sistem dahilinde şiir oku; şiiri yazanı, okuyanı oku. Bir yandan hayatı öbür yandan da hayatın akıp gittiği yolu oku. Yazarak oku. Bıkmadan… Şiir, uzaktan ‘tek ve hür’ bir ağaç üzere gözükür, aldanma. Yaklaş. Gür, derin bir ormanla karşılaşacaksın. Sorun o ormana girmekte. Kaybolup kaybolmamak tâli mevzudur. Korkma, kol kaderine!
Kitaptaki şiirler, “saygılarımla” denilerek bitirilmiş. “Saygılar bizden genç şair.”
Ufarak öykü: Çatıkkaş
Öyle diyorlar. Yüzüm hiç gülmüyormuş. bu biçimde nasıl yaşıyormuşum. Somurtkanlığın kalpten mideye bütün bünyeye ziyanı varmış. Bu hâl psikolojimi de altüst edermiş. Etrafa ‘negatif’lik yayıyormuşum. Baktığım gül soluyormuş. Kabus görmemeleri için hızımı çocuklardan sakınmalıymışım. Kaşlarımın içindeki ikili çizgi bir cerrahın sihirli dokunuşuyla ‘puf!’ olmalıymış. Devamlı Kemal Sunal sineması seyredip gülme krizine girmeliymişim. Hatta kendimi hocaların efsunlu nefesine teslim etmeliymişim. Her daim Yaradan’dan gülmeklik dilemeliymişim.
Öylece dalmış, oturduğum yerde oflayıp puflayarak bunları düşünüyordum. Karşımda oyun oynayan Gülay bana dönüp, “Güler abi, senin kulakların kepçeymiş ya! Yeni farkettim” dedi, kikirdeyerek.
“Kepçe mi? Güldürme beni!.”
“Ben fırtınayı sevdim / Beni batıran fırtınayı…” (s. 34) diyor genç şair. (Nihayet ‘genç şair’ sözünü bir cümle ortasında kullanabildim!) Batmaktan korkmuyor zira aşk ipine sarılmış. Ayrıyeten şiir isminde bir canyeleği var! Kitapta birinci şiir fazlaca dikkatimi çekti. (Annem’e, s. 9). ‘Gül’lü dizeler umut vadediyor: İsmi songül … / … kıskandırır öbür gülleri / Bir gül gülüyor.
Alıntılanacak dizeler de var: Bütün melekler uçardı / Sen doğmadan evvel (s. 12), Eczanede satılmalı bence senin gözlerin. (s. 21), Ve anladı (o) insan / Ne kadar görünürsen / O kadar kaybolacağını. (s. 46) üzere. Zikrettiğimiz dizeler, beraberinde şahsen şiirin kendisi. Buradan da anlıyoruz ki kısa şiirleri, dizeleri daha tesirli Yücesoy’un. Bu istikameti işlemek, geliştirmek gerekir. Ali Ramazan kardeşime tavsiyem şudur ki: Oku. Bir sistem dahilinde şiir oku; şiiri yazanı, okuyanı oku. Bir yandan hayatı öbür yandan da hayatın akıp gittiği yolu oku. Yazarak oku. Bıkmadan… Şiir, uzaktan ‘tek ve hür’ bir ağaç üzere gözükür, aldanma. Yaklaş. Gür, derin bir ormanla karşılaşacaksın. Sorun o ormana girmekte. Kaybolup kaybolmamak tâli mevzudur. Korkma, kol kaderine!
Kitaptaki şiirler, “saygılarımla” denilerek bitirilmiş. “Saygılar bizden genç şair.”
Ufarak öykü: Çatıkkaş
Öyle diyorlar. Yüzüm hiç gülmüyormuş. bu biçimde nasıl yaşıyormuşum. Somurtkanlığın kalpten mideye bütün bünyeye ziyanı varmış. Bu hâl psikolojimi de altüst edermiş. Etrafa ‘negatif’lik yayıyormuşum. Baktığım gül soluyormuş. Kabus görmemeleri için hızımı çocuklardan sakınmalıymışım. Kaşlarımın içindeki ikili çizgi bir cerrahın sihirli dokunuşuyla ‘puf!’ olmalıymış. Devamlı Kemal Sunal sineması seyredip gülme krizine girmeliymişim. Hatta kendimi hocaların efsunlu nefesine teslim etmeliymişim. Her daim Yaradan’dan gülmeklik dilemeliymişim.
Öylece dalmış, oturduğum yerde oflayıp puflayarak bunları düşünüyordum. Karşımda oyun oynayan Gülay bana dönüp, “Güler abi, senin kulakların kepçeymiş ya! Yeni farkettim” dedi, kikirdeyerek.
“Kepçe mi? Güldürme beni!.”