JoKeR
Active member
Yasin Taçar’ın Kimse Bana Obje Demez ismini verdiği birinci romanı Akıl Fikir Yayınları’ndan çıktı. Taçar, yazdıkları kitap olarak gördüğünde bir sorumluluk hissetmeye başladığını belirtip, “Neticede bir teziniz oluyor kitap yazınca. Evet, heyecan oluyor fakat bütün bunların getirdiği güzel bir telaş da var” diyor.
Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Romanı yazdığım müddet ile yayımlanması içinde bir yıllık bir vakit dilimi var. Red karşılığı veren yahut ilgilenmeyen yayınevleri oldu. O yüzden kitap elime geçene kadar fazlaca fazla his değişimi yaşamadım. Lakin elime geçtiği anda, bu biçimdea kadar epey rahat olduğumu fark ettim. Yazmıştım, eşim dostum okumuştu, bu kadar. Lakin kitap olarak elime geçtiği anda farklı bir sorumluluk geldi. Okunacak mı, okuyanlar beğenecek mi, nasıl yorumlar gelecek üzere sorular… Üstelik artık yayınevinindi de kitap. Bunun da getirdiği farklı bir sorumluluk var. Sonuçta bir savınız oluyor kitap yazınca. Evet, heyecan oluyor ancak bütün bunların getirdiği güzel bir korku da var. İnsanı canlı tutan bir sorumluluk.
MATBAADAN ÇIKIŞINI İZLEDİK
Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Kimse Bana Obje Demez, Yasin Taçar, Akıl Fikir Yayınları 2021 176 sayfa
Eşimleydik. Bir de bizim için hoş bir deneyim oldu, biz direkt matbaaya gittik ve kitabın makiniçin çıkışını, hazırlanışını seyrettik. Taze bir biçimde aldık yani kitabı. O deneyim de fazlaca hoş hissettirdi. Kitapla bakıştım. Sayfalarını kurcaladım. bir daha okudum biroldukça yerini. Eşimle Yalova’ya gidiyorduk. Feribotta bilhassa, birlikte güzelimize giden yerleri okuduk. Üzerine konuştuk. Heyecanımızı paylaştık. Eşim kitabın fotoğraflarını çekti.
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Kitabı birinci olarak eşime imzaladım. Tabi özel bir not ile. Temelinde benim kitap imzalatma merakım yoktu, hatta uzun periyot kitap imzalatmayı manasız bulmuştum. Kitaplığımda da imzalı kitap sayısı epeyce fazlaca azdır. Fakat kitap çıktıktan daha sonra imza isteyen dostlarım oldu, okurlar oldu. İmzalamayı sevdim. Hoş hissettiriyor.
Yazmaya nasıl başladınız?
Roman yazmak üzere bir niyetim hiç yoktu. Roman yazmanın fazlaca sıkıntı olduğunun şuuruyla yazmaya cüret edemiyordum. Eşim, roman yazmam konusunda fazlaca ısrar etti. Dostlarım da hakeza. Pandemi birinci başladığında ailemden başkaydım. bu biçimde hayli değer verdiğim Hasan Hüseyin Uçar abim de roman yazmamı söylemiş oldu. Ben mırın kırın edince birkaç sayfalık hikaye yazmamı istedi. Oysaki ben de istiyormuşum da haberim yokmuş. Kurgulamadan, içimden geldiği üzere kalemi elime aldım. Hikaye değil, roman oldu. Melamiler gündelik hayat ortasında her ne olsa “bu biçimde zuhurat buldu” derlermiş. Roman da benim için bu biçimde. Son olarak Sadık Yalsızuçanlar üstad okudu, gözden geçirdi, beni kırmadı, “Şeref duyarım ciğerim” dedi ve bir de art kapak yazısı yazdı. bu biçimdelikle roman “zuhur” etti.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
İkisi de. İki buçuk yıldır gazetede köşe müellifliği yapıyorum. Son dakikada yazdığım da oldu, evvelinde rahat rahat kahvemi içerek yazdığım da. O yüzden aşikâr bir vakit takıntım yok. Bir program dahilinde de yazmam hiç. Bir anda aklıma gelir, içimden gelir ve oturur müellifim.
Defter mi, bilgisayar mı?
Bilgisayar. Hatta şöyleki diyeyim, defteri hiç sevmem. Elle yazı yazmayı da hiç sevmem. Ben bilgisayarda daha rahat müellifim. Elle yavaş yazıyorum, yazmak istediklerimi unutuyorum, elim zihnime yetişemiyor. Klavye beni bu bahiste hayli rahatlatıyor. Neydi o klişe? değişen teknolojinin hoşluklarından yaralanmak lazım.
Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Romanı yazdığım müddet ile yayımlanması içinde bir yıllık bir vakit dilimi var. Red karşılığı veren yahut ilgilenmeyen yayınevleri oldu. O yüzden kitap elime geçene kadar fazlaca fazla his değişimi yaşamadım. Lakin elime geçtiği anda, bu biçimdea kadar epey rahat olduğumu fark ettim. Yazmıştım, eşim dostum okumuştu, bu kadar. Lakin kitap olarak elime geçtiği anda farklı bir sorumluluk geldi. Okunacak mı, okuyanlar beğenecek mi, nasıl yorumlar gelecek üzere sorular… Üstelik artık yayınevinindi de kitap. Bunun da getirdiği farklı bir sorumluluk var. Sonuçta bir savınız oluyor kitap yazınca. Evet, heyecan oluyor ancak bütün bunların getirdiği güzel bir korku da var. İnsanı canlı tutan bir sorumluluk.
MATBAADAN ÇIKIŞINI İZLEDİK
Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Kimse Bana Obje Demez, Yasin Taçar, Akıl Fikir Yayınları 2021 176 sayfa
Eşimleydik. Bir de bizim için hoş bir deneyim oldu, biz direkt matbaaya gittik ve kitabın makiniçin çıkışını, hazırlanışını seyrettik. Taze bir biçimde aldık yani kitabı. O deneyim de fazlaca hoş hissettirdi. Kitapla bakıştım. Sayfalarını kurcaladım. bir daha okudum biroldukça yerini. Eşimle Yalova’ya gidiyorduk. Feribotta bilhassa, birlikte güzelimize giden yerleri okuduk. Üzerine konuştuk. Heyecanımızı paylaştık. Eşim kitabın fotoğraflarını çekti.
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Kitabı birinci olarak eşime imzaladım. Tabi özel bir not ile. Temelinde benim kitap imzalatma merakım yoktu, hatta uzun periyot kitap imzalatmayı manasız bulmuştum. Kitaplığımda da imzalı kitap sayısı epeyce fazlaca azdır. Fakat kitap çıktıktan daha sonra imza isteyen dostlarım oldu, okurlar oldu. İmzalamayı sevdim. Hoş hissettiriyor.
Yazmaya nasıl başladınız?
Roman yazmak üzere bir niyetim hiç yoktu. Roman yazmanın fazlaca sıkıntı olduğunun şuuruyla yazmaya cüret edemiyordum. Eşim, roman yazmam konusunda fazlaca ısrar etti. Dostlarım da hakeza. Pandemi birinci başladığında ailemden başkaydım. bu biçimde hayli değer verdiğim Hasan Hüseyin Uçar abim de roman yazmamı söylemiş oldu. Ben mırın kırın edince birkaç sayfalık hikaye yazmamı istedi. Oysaki ben de istiyormuşum da haberim yokmuş. Kurgulamadan, içimden geldiği üzere kalemi elime aldım. Hikaye değil, roman oldu. Melamiler gündelik hayat ortasında her ne olsa “bu biçimde zuhurat buldu” derlermiş. Roman da benim için bu biçimde. Son olarak Sadık Yalsızuçanlar üstad okudu, gözden geçirdi, beni kırmadı, “Şeref duyarım ciğerim” dedi ve bir de art kapak yazısı yazdı. bu biçimdelikle roman “zuhur” etti.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
İkisi de. İki buçuk yıldır gazetede köşe müellifliği yapıyorum. Son dakikada yazdığım da oldu, evvelinde rahat rahat kahvemi içerek yazdığım da. O yüzden aşikâr bir vakit takıntım yok. Bir program dahilinde de yazmam hiç. Bir anda aklıma gelir, içimden gelir ve oturur müellifim.
Defter mi, bilgisayar mı?
Bilgisayar. Hatta şöyleki diyeyim, defteri hiç sevmem. Elle yazı yazmayı da hiç sevmem. Ben bilgisayarda daha rahat müellifim. Elle yavaş yazıyorum, yazmak istediklerimi unutuyorum, elim zihnime yetişemiyor. Klavye beni bu bahiste hayli rahatlatıyor. Neydi o klişe? değişen teknolojinin hoşluklarından yaralanmak lazım.