JoKeR
Active member
Yasemin Demir, birinci albümü Mavi’yi kısa müddet evvel müzikseverlerle buluşturdu. Müzik dinleme alışkanlıklarının büsbütün dijitale kaydığını söyleyen Demir, sanatkarın toplumsal vazifeleri olduğuna da dikkat çekiyor. Demir, “hiç birimiz ortasında yaşadığımız çağdan bağımsız değiliz, sanatkarlar için de bu geçerli. Yalnızca form ve form manasında değil, o çağın hissinden biz de nasibimizi alıyoruz. Tahminen de bu birbirimizi anlamamız için de bir fırsat yaratıyor” sözlerini kullanıyor.
– Evvel biraz Mavi’den bahsedelim isterseniz. Mavi nasıl ortaya çıktı, onun macerasını sizin hikâyenizle birlikte anlatabilir misiniz?
Mavi, bu renkle olan maceramı anlatıyor aslında. Mavi renk sanatta soğuk lakin derin bir manayı tabir ediyor. Bu aralıklı derinliğe niye muhtaçlık duyduğumu, kendini tabir etme uğraşında bir gençten, kendini ortaya koyan ve varım diyen birine nasıl dönüştüğümü anlatan bir kıssa mavi. Yokuşlardan düzlüklere çıkma gayreti da diyebiliriz. Benim için her biri özel beş müzik var albümde. yılların ortasından süzülen müzikler. yıllar diyorum, zira içimdeki müziğin kendi yolunu bulması biraz vakit aldı. Bu sırada yurt için de ve yurt haricinde epey uygun müzisyenlerle, yapımcılarla tanışma fırsatım da oldu. Ancak içlerinde beni ve müziğimi en âlâ anlayan albümün aranjörü sevgili Serkan Sönmezocak’tır. tıpkı vakitte albümüm bağımsız bir yapım, prodüktörlüğünü kendim üstlendim. Müzik dinleme alışkanlıklarının büsbütün dijital platformlara kaydığı bir periyotta bağımsız bir iş yapmak, hem kolay hem güç diyebilirim. Albümü tamamlamak ve lisanslamak bir müddetç lakin onu tanıtmak ve kitlelere duyurmak daha güçlü bir müddetç. Bu kademede ailemin, dostlarımın ve elini taşın altına koyan tüm sevdiklerimin dayanağı olmasa Mavi’yi bu basamağa getiremezdim. Bilhassa hayalimin gerçekleşmesi için gayret gösteren ca dostum Aynel Hayat, albümün tüm görsel dizaynıyla ilgilenen ve birinci görüntü çalışmamın direktörü sevgili kardeşim Eray Demir ve bir baba üzere her vakit takviyesini hissettiğim Koray Demir, onlar benim hayal kadrom. Artık kendi müziğini üreten herkes üzere ben de bu müziği takip edecek, dinleyip bağrına basacak kitleyle buluşmak istiyorum ve olağan olarak yüz yüze olmak. Bundan daha sonraki bütün gayretim bu istikamette olacak. İnşallah diyorum, nasip.
DİJİTALDE PÜRÜZ YOK
– Pekala sizin müziğiniz bugünkü müzik piyasası ortasında sizce nasıl bir durumda?
Albümüm cins olarak alternatif-pop kategorisinde dinleyicilerin beğenisine sunuldu. çabucak hemen bir ay oldu. Bölüm için her manada yeni biri olduğumu düşünüyorum, biraz vakit gerek. Lakin bu biçimde tam olarak bölüm ortasındaki yerimden kelam edebiliriz. Pandemi devri kesimdeki yeniler için bir fırsattı diye düşünüyorum. Toplumsal medya ve dijital müzik platformları işimizi hayli kolaylaştırdı. Fakat yasaklar kalktığında birinci aklımıza gelen şey, müziğimi nerede yapabilirim, seyirciyle yüzyüze nasıl buluşabilirim oluyor. Bu noktada fazlaca daha fazla yere ve aktifliğe muhtaçlık olduğuna inanıyorum. Bu fırsatlar müziği, sanatı geliştirmenin ve yeni şeyler üretmenin en hoş ve yegane yolu. Bir öbür alan da radyolar.. Radyo çeşitliliğinin hayli olduğu ve radyoların hala hayli dinlendiği bir devirdeyiz, lakin yeniyseniz kanallara ve listelere girmeniz kolay olmuyor. kimi vakit bir yılı bulabiliyor. Bu alanda da takviyeye muhtaçlık olduğuna inanıyorum. Birbirine gereksinim duyan ögelerin bir ortaya gelmesi bu kadar güç olmamalı, radyoların müzik üretenlere, onların da radyolara gereksinimi var, umarım kolaylaşır. Yoksa yakında bağımsız müzik üretimleri üzere bağımsız radyo yayınları da çoğalacaktır. Bu çağda dijital bir mani yok.
BİRBİRİMİZİ ANLAMAK İÇİN FIRSAT
– Bugüne kadar toplumsal sorumluluk da sayılacak birtakım müzikler yaptınız. Bayanlar üzerine, 15 Temmuz üzerine modülleriniz var. Bu manada sanatkarların toplumsal mevzulara dahil olmasını nasıl yorumluyorsunuz?
Sanatla meşgul olan birinin bundan kaçması mümkün değil diye düşünüyorum. Lakin bir sorumluluk haliyle değil de, içten gelen bir sesle bunu yapabilir. Çok hoş bir kelam var, “sanatçı, çağının çocuğudur” diye. Tarihe baktığımızda ne kadar yanlışsız olduğunu görürüz. hiç birimiz ortasında yaşadığımız çağdan bağımsız değiliz. Bu sanatkarlar için daha bariz bir durum. Yalnızca form ve sistem manasında değil, o çağın hissinden biz de nasibimizi alıyoruz. Tahminen de bu birbirimizi anlamamız için de bir fırsat yaratıyor.
– Bu manada sanatkarın nasıl sorumlulukları var?
Sanat ve sanatçı bizi tıpkı noktada buluşturabilme gücüne sahip, birebir vakitte bunun için özel bir efor sarf etmesine gerek yok. Bu sanatın doğal akışında var. Şayet sanatçı kendi ortasında bu çarpışmaya müsaade verirse bu biçimde tesir gücü yüksek bir eser ortaya çıkabiliyor. Sanat, öykülerimizi, anlatamadıklarımızı, yutkunamadıklarımızı, kalbe sığdıramadıklarımızı kimi vakit bir formla, kimi vakit bir bakışla, bir motifle ve kimi vakit de bir notayla bize sunuyor. Ben de buna talip olanım, içimde bu çarpışmaya müsaade veriyorum. Umuyorum ki hoş şeyler ortaya çıkıyordur.
TÜM TELAFFUZLARIN ÜSTÜNDE İNSANİ BAKIŞ
– Yıl dönümünün üzerinden kısa bir süre geçtiği için de hatırlatmak isterim, 15 Temmuz’u anlatan “Unutamam O Geceyi” isimli bu müzik nasıl ortaya çıktı? Yani hislerin müziğe dönüşmesi sürecinde neler yaşıyorsunuz?
Geldik en güç soruya. Şöyle söylemeliyim, her müziğin ortaya çıkış kıssası birbirinden farklı olsa da ortaya çıkma biçimi tıpkı. Bunun türlü ve çeşitli imkanları vardır kesinlikle lakin kendi deneyimimle başlamak daha yanlışsız olacak. Ben içimdeki müziği, bütün ruhumu kaplayan bir yokluk hissiyle keşfettim. Bu pay karşı içimde gelişen ağır bir söz biçimiydi müzik. Varım diyordu, her ne olursa olsun varım, buradayım ve bir şeyler söyleyebilirim. Ve epey dilliydi, hem ses hem kelam vardı. Hâlâ da öyledir, bir şarkıyı içimde hissettiğimde, melodi ve ona eşlik eden kelamları bir arada duyumsuyorum. Şayet hüzün var ise bu süreç de biraz sancılı oluyor, sevinç var ise coşkulu. 15 Temmuz’la ilgili hissettiklerimi lakin bir yıl daha sonra ortaya dökebildim. 15 Temmuz, bin gece üzere süren bir gece. O gece İstanbul’da, çatışmaların ağır olarak yaşandığı Fatih’teydim. Silah sesleri, alçak uçuş yapan uçaklar, telaşla meskenine gidenler, telaşla sokağa çıkanlar, takviye olmak için kalabalıklara karışanlar, mescitleri dolduranlar, hepsini gördüm. Şayet yürüdüğümüz yol, diğer bir yol olsa tahminen hayatta olmayacaktık. Lakin hayattaydık, artık o gece yaşanmamış üzere yapamazdık. Tıpkı anda hissettiğimiz endişeyi, cüreti, şaşkınlığı, hayal kırıklığını, umudu görmezden gelemezdik. Benim o geceye bakışım tam da bu noktada, bütün siyasi ve toplumsal telaffuzların üzerinde, bir insanın tüm günahsızlar ismine verebileceği en değerli şeyi, hayatını feda etmesi, canını ortaya koymasıdır. İşte çıkış noktam kıssalarını anlattığımız cesaretli bayan ve adamların o gece verdiği gayrettir. Bu asla unutulmayacak!
– Evvel biraz Mavi’den bahsedelim isterseniz. Mavi nasıl ortaya çıktı, onun macerasını sizin hikâyenizle birlikte anlatabilir misiniz?
Mavi, bu renkle olan maceramı anlatıyor aslında. Mavi renk sanatta soğuk lakin derin bir manayı tabir ediyor. Bu aralıklı derinliğe niye muhtaçlık duyduğumu, kendini tabir etme uğraşında bir gençten, kendini ortaya koyan ve varım diyen birine nasıl dönüştüğümü anlatan bir kıssa mavi. Yokuşlardan düzlüklere çıkma gayreti da diyebiliriz. Benim için her biri özel beş müzik var albümde. yılların ortasından süzülen müzikler. yıllar diyorum, zira içimdeki müziğin kendi yolunu bulması biraz vakit aldı. Bu sırada yurt için de ve yurt haricinde epey uygun müzisyenlerle, yapımcılarla tanışma fırsatım da oldu. Ancak içlerinde beni ve müziğimi en âlâ anlayan albümün aranjörü sevgili Serkan Sönmezocak’tır. tıpkı vakitte albümüm bağımsız bir yapım, prodüktörlüğünü kendim üstlendim. Müzik dinleme alışkanlıklarının büsbütün dijital platformlara kaydığı bir periyotta bağımsız bir iş yapmak, hem kolay hem güç diyebilirim. Albümü tamamlamak ve lisanslamak bir müddetç lakin onu tanıtmak ve kitlelere duyurmak daha güçlü bir müddetç. Bu kademede ailemin, dostlarımın ve elini taşın altına koyan tüm sevdiklerimin dayanağı olmasa Mavi’yi bu basamağa getiremezdim. Bilhassa hayalimin gerçekleşmesi için gayret gösteren ca dostum Aynel Hayat, albümün tüm görsel dizaynıyla ilgilenen ve birinci görüntü çalışmamın direktörü sevgili kardeşim Eray Demir ve bir baba üzere her vakit takviyesini hissettiğim Koray Demir, onlar benim hayal kadrom. Artık kendi müziğini üreten herkes üzere ben de bu müziği takip edecek, dinleyip bağrına basacak kitleyle buluşmak istiyorum ve olağan olarak yüz yüze olmak. Bundan daha sonraki bütün gayretim bu istikamette olacak. İnşallah diyorum, nasip.
DİJİTALDE PÜRÜZ YOK
– Pekala sizin müziğiniz bugünkü müzik piyasası ortasında sizce nasıl bir durumda?
Albümüm cins olarak alternatif-pop kategorisinde dinleyicilerin beğenisine sunuldu. çabucak hemen bir ay oldu. Bölüm için her manada yeni biri olduğumu düşünüyorum, biraz vakit gerek. Lakin bu biçimde tam olarak bölüm ortasındaki yerimden kelam edebiliriz. Pandemi devri kesimdeki yeniler için bir fırsattı diye düşünüyorum. Toplumsal medya ve dijital müzik platformları işimizi hayli kolaylaştırdı. Fakat yasaklar kalktığında birinci aklımıza gelen şey, müziğimi nerede yapabilirim, seyirciyle yüzyüze nasıl buluşabilirim oluyor. Bu noktada fazlaca daha fazla yere ve aktifliğe muhtaçlık olduğuna inanıyorum. Bu fırsatlar müziği, sanatı geliştirmenin ve yeni şeyler üretmenin en hoş ve yegane yolu. Bir öbür alan da radyolar.. Radyo çeşitliliğinin hayli olduğu ve radyoların hala hayli dinlendiği bir devirdeyiz, lakin yeniyseniz kanallara ve listelere girmeniz kolay olmuyor. kimi vakit bir yılı bulabiliyor. Bu alanda da takviyeye muhtaçlık olduğuna inanıyorum. Birbirine gereksinim duyan ögelerin bir ortaya gelmesi bu kadar güç olmamalı, radyoların müzik üretenlere, onların da radyolara gereksinimi var, umarım kolaylaşır. Yoksa yakında bağımsız müzik üretimleri üzere bağımsız radyo yayınları da çoğalacaktır. Bu çağda dijital bir mani yok.
BİRBİRİMİZİ ANLAMAK İÇİN FIRSAT
– Bugüne kadar toplumsal sorumluluk da sayılacak birtakım müzikler yaptınız. Bayanlar üzerine, 15 Temmuz üzerine modülleriniz var. Bu manada sanatkarların toplumsal mevzulara dahil olmasını nasıl yorumluyorsunuz?
Sanatla meşgul olan birinin bundan kaçması mümkün değil diye düşünüyorum. Lakin bir sorumluluk haliyle değil de, içten gelen bir sesle bunu yapabilir. Çok hoş bir kelam var, “sanatçı, çağının çocuğudur” diye. Tarihe baktığımızda ne kadar yanlışsız olduğunu görürüz. hiç birimiz ortasında yaşadığımız çağdan bağımsız değiliz. Bu sanatkarlar için daha bariz bir durum. Yalnızca form ve sistem manasında değil, o çağın hissinden biz de nasibimizi alıyoruz. Tahminen de bu birbirimizi anlamamız için de bir fırsat yaratıyor.
– Bu manada sanatkarın nasıl sorumlulukları var?
Sanat ve sanatçı bizi tıpkı noktada buluşturabilme gücüne sahip, birebir vakitte bunun için özel bir efor sarf etmesine gerek yok. Bu sanatın doğal akışında var. Şayet sanatçı kendi ortasında bu çarpışmaya müsaade verirse bu biçimde tesir gücü yüksek bir eser ortaya çıkabiliyor. Sanat, öykülerimizi, anlatamadıklarımızı, yutkunamadıklarımızı, kalbe sığdıramadıklarımızı kimi vakit bir formla, kimi vakit bir bakışla, bir motifle ve kimi vakit de bir notayla bize sunuyor. Ben de buna talip olanım, içimde bu çarpışmaya müsaade veriyorum. Umuyorum ki hoş şeyler ortaya çıkıyordur.
TÜM TELAFFUZLARIN ÜSTÜNDE İNSANİ BAKIŞ
– Yıl dönümünün üzerinden kısa bir süre geçtiği için de hatırlatmak isterim, 15 Temmuz’u anlatan “Unutamam O Geceyi” isimli bu müzik nasıl ortaya çıktı? Yani hislerin müziğe dönüşmesi sürecinde neler yaşıyorsunuz?
Geldik en güç soruya. Şöyle söylemeliyim, her müziğin ortaya çıkış kıssası birbirinden farklı olsa da ortaya çıkma biçimi tıpkı. Bunun türlü ve çeşitli imkanları vardır kesinlikle lakin kendi deneyimimle başlamak daha yanlışsız olacak. Ben içimdeki müziği, bütün ruhumu kaplayan bir yokluk hissiyle keşfettim. Bu pay karşı içimde gelişen ağır bir söz biçimiydi müzik. Varım diyordu, her ne olursa olsun varım, buradayım ve bir şeyler söyleyebilirim. Ve epey dilliydi, hem ses hem kelam vardı. Hâlâ da öyledir, bir şarkıyı içimde hissettiğimde, melodi ve ona eşlik eden kelamları bir arada duyumsuyorum. Şayet hüzün var ise bu süreç de biraz sancılı oluyor, sevinç var ise coşkulu. 15 Temmuz’la ilgili hissettiklerimi lakin bir yıl daha sonra ortaya dökebildim. 15 Temmuz, bin gece üzere süren bir gece. O gece İstanbul’da, çatışmaların ağır olarak yaşandığı Fatih’teydim. Silah sesleri, alçak uçuş yapan uçaklar, telaşla meskenine gidenler, telaşla sokağa çıkanlar, takviye olmak için kalabalıklara karışanlar, mescitleri dolduranlar, hepsini gördüm. Şayet yürüdüğümüz yol, diğer bir yol olsa tahminen hayatta olmayacaktık. Lakin hayattaydık, artık o gece yaşanmamış üzere yapamazdık. Tıpkı anda hissettiğimiz endişeyi, cüreti, şaşkınlığı, hayal kırıklığını, umudu görmezden gelemezdik. Benim o geceye bakışım tam da bu noktada, bütün siyasi ve toplumsal telaffuzların üzerinde, bir insanın tüm günahsızlar ismine verebileceği en değerli şeyi, hayatını feda etmesi, canını ortaya koymasıdır. İşte çıkış noktam kıssalarını anlattığımız cesaretli bayan ve adamların o gece verdiği gayrettir. Bu asla unutulmayacak!