JoKeR
Active member
-İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Aslında neler hissettiğimi anlamaya çalışarak geçirdim birinci anları. Portakallı kurabiye fırına girdikten daha sonra içiniz rahat olur ya hani, az daha sonra kokusu saracaktır meskeni, vakti gelince de çıkacaktır fırından ve daha sonrasında o tat… Kitap artık okurların önüne çıktığında kurabiyenin sevincinin bir kısmını hayatıştım yani. daha sonrası çayı demlemek ve portakallı kurabiye ağzımı yakmasın diye soğumasını beklemekle geçti. Bir de sıcak sıcak yendiğinde mideye oturma sorunsalı var…
-Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Kapağına elimi sürdüm. Üstten aşağı yanlışsız. Güya bir kabartı arıyormuş üzere. Ya da bilmem, seviyormuş üzere. Kapağa değil de yazdıklarımın yazılmasına beni iten motivasyonların oluşma anlarına uzanmaya çalışıyormuş üzere. daha sonra ardını çeviriyor insan ister istemez. Tekraren okuduğu art kapağı okuyor. Öbür birinin kitabıymış üzere davranmak istiyor zihin: Kitabı raftan alırsın, kapağına, gerisine bakarsın, daha sonra da sayfaları karıştırırsın. İçine bakma vaktini daima geciktirmek istiyor. Yazdıklarının sayfalarda nasıl görüneceğini merak ediyor bir yandan, bir yandan da az daha sonra bakacağını bildiği için ağırlaşıyor hareketleri. Birkaç sefer daha kapağı seviyor, gerisine bakıyor, açmıyor, ince sırtına bakıyor bir de kitabın. Evet, sanırım yetti. daha sonra sayfaları çevirmeye başlıyor. Bundan daha sonrası, “kitabı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?” sorusuna dahil olmadığı için de burada anlatılmıyor.
Ölümlünün Hayat Fragmanları nAsil ÇamnKetebe Yayınların2022n68 sayfa
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Döne ablanın annesiyle, tıpkı köyden olduğumuz ve bu ince hısımlık üzerinden bir bağ kurduğumuz Gökmen Abi’nin -ki bu hısımlık Gökmen’i eni bahis bizim eniştemiz yapıyor- ve şüphesiz Döne ablanın kızları Beren’e imzaladım birinci kitabı. Gökmen Enişte önüme bıraktı kitapları, on tane almış. Sırayla imzaladım. Lakin birinci kitabı Beren’e imzalamış oldum. Beren 13 yaşında. Şöyle yazdım: bol ölçüde oku, bol ölçüde öğren. Sen büyüyene kadar ben de yazmaya devam edeyim, yol arkadaşım ol… Merak edenler için Gökmen Enişte’nin göbeği yok. Mangal da yapmıyor. Sabahları maydanozlu su içip, her geçen gün bizi şaşırtıyor.
-Yazmaya nasıl başladınız?
Üniversitenin son sınıfında Kütahya’da, üstelik yağmur da varken sokakta, odamda oturuyordum. Yanımda yeşil bir Kızılay Maden Suyu şişesi vardı. Maden suyu şişeleri ekseriyetle yeşil oluyor esasen. Biraz odayı havalandırmalı, diye düşündüm. Sokaktan is kokusu girdi olağan olarak, o devirler Kütahya’da kömür yakmak hâlâ fazlaca modaydı. Ağzıma da kaçtığını kokusunu alabilmemden çıkardığım kömür partikülleri boğazıma yapışmasın diye bir yudum maden suyu içtim. Gözümden bir yaş damladı. Sanırım vakti gelmiş, o yaş da bilinçaltımın kendince mütevazı bir işareti olmuş. Maden suyu şişesinin ve saçlarımı kurutmaya çalışırken saç kurutma makinesinin boynumdaki küçük cilt mantarına vuran sıcaklığının mantarın yüzeyini yakmasıyla ortaya çıkan acı mı keyif mi bilemediğim hissin üzerine yazmaya başladım. bu biçimde karşılık şu: Kömür partiküllerinin tadına baktığım bir akşam, maden suyu içmişken boynumdaki mantardan yola çıkarak yazmaya başladım.
GÜNDÜZLERİ HAREKET GECELERİ DÜŞÜNCE
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Geçişli diyelim. Gece başlarsam gündüze kadar, gündüz başlarsam geceye kadar… Gün dönümlerinde masada olmak, yapabileceğime inandığım şeyin başında vakit harcamak yaşama gayretinde bir umut olarak beliriyor önümde. Güdüsel olarak geceye ve gündüze farklı manalar yükleyen, bu manaları gelişim sağladıkça dönüştüren bir tipe mensubuz hepimiz, bu soru bile bunun bir işareti. Lakin bu soruya şöyleki bir yanıt da vermek isterdim hani… Gündüzleri karakterlerimin aksiyonlarını yazıyorum, geceleri ise fikirlerini yazıyorum.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Önce not defteri, daha sonra belge kağıdı, daha sonra bilgisayar, daha sonra yazıcıdan çıkan kağıtlar üzerinde silineceklerin üzerine kırmızı çizgiler, daha sonra el yazısıyla belge kağıtlarına eklemeler, yeni metni bilgisayarda düzenlemek ve son hali çıktı olarak çekmeceye bırakmak. Bir ay daha sonra bir daha bir kırmızı kalemle okumak ve eklemeler ve çıkarmalarla, tıpkı döngü… Bunu tek bir metin için tekraren yapabilirmişim üzere hissediyorum.
Aslında neler hissettiğimi anlamaya çalışarak geçirdim birinci anları. Portakallı kurabiye fırına girdikten daha sonra içiniz rahat olur ya hani, az daha sonra kokusu saracaktır meskeni, vakti gelince de çıkacaktır fırından ve daha sonrasında o tat… Kitap artık okurların önüne çıktığında kurabiyenin sevincinin bir kısmını hayatıştım yani. daha sonrası çayı demlemek ve portakallı kurabiye ağzımı yakmasın diye soğumasını beklemekle geçti. Bir de sıcak sıcak yendiğinde mideye oturma sorunsalı var…
-Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Kapağına elimi sürdüm. Üstten aşağı yanlışsız. Güya bir kabartı arıyormuş üzere. Ya da bilmem, seviyormuş üzere. Kapağa değil de yazdıklarımın yazılmasına beni iten motivasyonların oluşma anlarına uzanmaya çalışıyormuş üzere. daha sonra ardını çeviriyor insan ister istemez. Tekraren okuduğu art kapağı okuyor. Öbür birinin kitabıymış üzere davranmak istiyor zihin: Kitabı raftan alırsın, kapağına, gerisine bakarsın, daha sonra da sayfaları karıştırırsın. İçine bakma vaktini daima geciktirmek istiyor. Yazdıklarının sayfalarda nasıl görüneceğini merak ediyor bir yandan, bir yandan da az daha sonra bakacağını bildiği için ağırlaşıyor hareketleri. Birkaç sefer daha kapağı seviyor, gerisine bakıyor, açmıyor, ince sırtına bakıyor bir de kitabın. Evet, sanırım yetti. daha sonra sayfaları çevirmeye başlıyor. Bundan daha sonrası, “kitabı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?” sorusuna dahil olmadığı için de burada anlatılmıyor.
Ölümlünün Hayat Fragmanları nAsil ÇamnKetebe Yayınların2022n68 sayfa
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Döne ablanın annesiyle, tıpkı köyden olduğumuz ve bu ince hısımlık üzerinden bir bağ kurduğumuz Gökmen Abi’nin -ki bu hısımlık Gökmen’i eni bahis bizim eniştemiz yapıyor- ve şüphesiz Döne ablanın kızları Beren’e imzaladım birinci kitabı. Gökmen Enişte önüme bıraktı kitapları, on tane almış. Sırayla imzaladım. Lakin birinci kitabı Beren’e imzalamış oldum. Beren 13 yaşında. Şöyle yazdım: bol ölçüde oku, bol ölçüde öğren. Sen büyüyene kadar ben de yazmaya devam edeyim, yol arkadaşım ol… Merak edenler için Gökmen Enişte’nin göbeği yok. Mangal da yapmıyor. Sabahları maydanozlu su içip, her geçen gün bizi şaşırtıyor.
-Yazmaya nasıl başladınız?
Üniversitenin son sınıfında Kütahya’da, üstelik yağmur da varken sokakta, odamda oturuyordum. Yanımda yeşil bir Kızılay Maden Suyu şişesi vardı. Maden suyu şişeleri ekseriyetle yeşil oluyor esasen. Biraz odayı havalandırmalı, diye düşündüm. Sokaktan is kokusu girdi olağan olarak, o devirler Kütahya’da kömür yakmak hâlâ fazlaca modaydı. Ağzıma da kaçtığını kokusunu alabilmemden çıkardığım kömür partikülleri boğazıma yapışmasın diye bir yudum maden suyu içtim. Gözümden bir yaş damladı. Sanırım vakti gelmiş, o yaş da bilinçaltımın kendince mütevazı bir işareti olmuş. Maden suyu şişesinin ve saçlarımı kurutmaya çalışırken saç kurutma makinesinin boynumdaki küçük cilt mantarına vuran sıcaklığının mantarın yüzeyini yakmasıyla ortaya çıkan acı mı keyif mi bilemediğim hissin üzerine yazmaya başladım. bu biçimde karşılık şu: Kömür partiküllerinin tadına baktığım bir akşam, maden suyu içmişken boynumdaki mantardan yola çıkarak yazmaya başladım.
GÜNDÜZLERİ HAREKET GECELERİ DÜŞÜNCE
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Geçişli diyelim. Gece başlarsam gündüze kadar, gündüz başlarsam geceye kadar… Gün dönümlerinde masada olmak, yapabileceğime inandığım şeyin başında vakit harcamak yaşama gayretinde bir umut olarak beliriyor önümde. Güdüsel olarak geceye ve gündüze farklı manalar yükleyen, bu manaları gelişim sağladıkça dönüştüren bir tipe mensubuz hepimiz, bu soru bile bunun bir işareti. Lakin bu soruya şöyleki bir yanıt da vermek isterdim hani… Gündüzleri karakterlerimin aksiyonlarını yazıyorum, geceleri ise fikirlerini yazıyorum.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Önce not defteri, daha sonra belge kağıdı, daha sonra bilgisayar, daha sonra yazıcıdan çıkan kağıtlar üzerinde silineceklerin üzerine kırmızı çizgiler, daha sonra el yazısıyla belge kağıtlarına eklemeler, yeni metni bilgisayarda düzenlemek ve son hali çıktı olarak çekmeceye bırakmak. Bir ay daha sonra bir daha bir kırmızı kalemle okumak ve eklemeler ve çıkarmalarla, tıpkı döngü… Bunu tek bir metin için tekraren yapabilirmişim üzere hissediyorum.