JoKeR
Active member
Selimiye’de, İstanbul Boğazı’nın Marmara Denizi ile kucaklaştığı bir görüntüye bakan bir apartmanın eşiğindeyim. Kapı açılıyor ve Sevgili Ayla Ağabegüm giriş kattaki kapısından beni buyur ediyor. Kurye gideli birkaç dakika olmuş. Bendilk evvel Ağabegüm’ün sipariş ettiği kahve makinesi gelmiş. “Cezveyi hazırlamıştım ancak talihin varmış, sendilk evvel makine geldi” diyor. bir arada mutfağa geçiyoruz, hem tanışıyor birebir vakitte kahveyi pişiriyoruz. Kelam konusu kahve olunca ne makinede ne de cezvede kendime güvenmiyorum lakin Ağabegüm deneyimiyle beni talebesi üzere yönlendiriyor. Uzunca bir mühlet mutfakta konuşup, kahvenin pişmesini bekliyoruz. Makine birinci kere kullanıldığı için lisanından pek anladığımız söylenemez. Nihayet piştiğine kanaat getirince de kahvelerimizi alıp salona geçiyoruz.
Ağabegüm, tahminen elli yılı aşkındır annesiyle birlikte anneannesinden kalan ahşap köşkü satıp aldıkları apartman dairesinde oturuyor. Geçtiğimiz senelerda bina kentsel dönüşümün bir kesimi olup yenilense de komşuları değişmemiş. Üst komşusu Türk Edebiyatı Vakfı’nda omuz omuza çalıştığı, sevgili dostu müellif Belkıs İbrahimhakkıoğlu. Sevgili Ağabegüm ile birinci ortak tarafımızı buluyorum, ikimizin de en yakın dostunun ismi “Belkıs” galiba. Hakkında öbür merak ettiklerimi sormak için sabırsızlanıyorum. Ses kayıt aygıtını açıp, sehpanın üzerine bırakıyorum. Ne akan vakti ne de soruları takip etmeden koyu bir sohbete koyuluyoruz.
ÇANAKKALE ŞEHİDİ BİR DEDE
İstanbullu bir anne ve Elazığlı bir babanın tek evladı Ağabegüm’ün kıssası asker bir dede ile başlıyor. Dedesi, Bosna’da nazaranv yaparken Boşnak bir kıza sevdalanıyor. Kızın ailesi de razı gelince iki genç evleniyor. Ağabegüm, “Dedem orada vazife yaparken sevmiş, istemiş onlar da vermişler. Artık de bu biçimdedir. Bir Türk, Bosnalı bir kızı istediğinde verirler. Zira geçmişten gelen çok kuvvetli bir bağları var” diyor. Anneannesi evlendiğinde gencecik. Burada İstanbul’da eşinin ailesiyle, üç görümcenin peşinde ailenin dördüncü bir kızı üzere yaşıyor. İki evladı oluyor. Çanakkale Harbi başlayınca eşi harbe katılıyor ve ayağından sakatlanarak gazi olarak İstanbul’a dönüyor. Üç ay hastanede tedavi altında kaldıktan daha sonra vatan sevgisi ağır basıyor ve ‘cepheye gidemez’ raporuna karşın ikinci sefer Çanakkale’nin yolunu tutuyor. Lakin bu defa dönemiyor. Ağabegüm’ün anneannesi genç yaşta kucağında bir kızı ve küçük oğlu ile kalıyor. Şehit dedenin kardeşi üç hala da “Çok gençsin, talibin çıkarsa evlen. Biz çocuklarına bakarız merak etme” diyor. Birkaç sene daha sonra Bosnalı gelin bu sefer bir Türk subayla evleniyor. Ağabegüm’ün annesi ve dayısı da halaları ile bir arada büyüyor.
Ağabegüm, annesini “Çok girişken bir bayandı. Ben de ona çekmişim. çabucak hemen genç kızken daktilo ve dikiş kurslarına gidiyor. Mezun mu yoksa son sınıfta mı bırakıyor emin değilim lakin Nişantaşı Kız Lisesi’nde okumuş. bu biçimdelar Nişantaşı Kız Lisesi, bugünün bir üniversitesi düzeyinde eğitim veriyor. Devranın şairleri, öğretmenleri oradan çıkıyor” diyerek anlatıyor.
Babası ile annesinin tanışması ise bir ahbapları vasıtasıyla olmuş. Babası hem İstanbul’u tıpkı vakitte şiiri, edebiyatı hayli seven bir adammış. Senede bir iki kez gelebildiği bu kentin caddelerini, sokaklarını isimleriyle bilirmiş. Her gelişinde bir süre kalırmış. Kitaplar alır, dostlarıyla görüşürmüş. Bu gelişlerden birinde kendinden yaşça büyük dostu olan Cenani Beyefendi vesilesiyle Ağabegüm’ün annesiyle tanışıp evlenmişler. “Tabii o periyotta evlenip İstanbul’dan Elazığ’a gitmek de cüret işidir. Annem de yürekliymiş. Ancak babamın ailesi de okumuş, esaslı bir aile olduğu için bir eza çekmemiş. Tüm akrabalar onu benimsemiş. O da onları fazlaca sevmiş” diyor Ağabegüm.
ELAZIĞ SEVGİSİ
Aile bir devir Bilecik’te ikamet etmiş. Ağabegüm de 1940 yılında babasının bakılırsavli bulunduğu Bilecik’te dünyaya gelmiş. Üç yaşına kadar burada hayatışlar. Akabinde aile, baba toprağına, Elazığ’a geri dönmüş. Ağabegüm birinci orta ve liseyi okuduğu Elazığ’ı “Açıkçası ben o zamanın Elazığ’ını İstanbul’dan bile daha hayli seviyorum” diyerek anlatıyor.
Babası Ağabegüm’e hiç yapma/yasak demezmiş. Onun yerine âlâ ve hoş ahlakı, kıssalar anlatarak kızının ruhuna işlemiş. Bu kıssaların kendinde bıraktığı etkisi şöyleki anlatıyor: “O çocuk ruhunuzda kıssayla, kıssayla büyümenin yararını yıllar daha sonra anlıyorsunuz. Bir diğer aile de, ‘Şu günah, şunu yapma’ deniyor ve çocuk bunları bakılırsav olarak yapıyor. Tahminen bir vakit daha sonra bıkabiliyor. Lakin öteki türlü bu hoş alışkanlıklar sizin kalbinize işliyor.” Babasının kitaplığının içerisinde eski yazıyla yazılmış tarih ve dini ilimler kitapları varmış. Bir de İstek Tevfik’in Bütün Şiirleri kitabını hatırlıyor, “Oradaki biroldukca şiiri ezberlemiş, okurdu. Ben de epeyce severim hatta babam okudukça ezberlemiş üzereydim. Vakit zaman da Yunus Emre şiirlerini söylerdi” diyor. O senelerda kitap bulmak kolay değilmiş. Babası vakit zaman kızına Elazığ Lisesi’nin kütüphanesinden kitaplar ısmarlarmış. Ayrıyeten cuma ve pazartesi akşamları da konutta kesinlikle Yasin okurmuş. Bir de babası bir tebrik mektubu yazdığı vakit zarfın üzerini ona yazdırırmış. Ağabegüm de niye kendi yazmadığını merak edermiş. yıllar daha sonra bu davranışının sebebinin kızına da mektup alışkanlığı kazandırmak olduğunu anlamamış.
“Benim ruhumda bir şeyleri o denli kolay kabullenmeme var” diyor Ağabegüm. Bu huyu lise sıralarında iken daha da açığa çıkmış. Hem kendisi tıpkı vakitte öğretmenleri tarafınca fark edilmiş. Orta okulda fazlaca güzel olan matematik dersi, lisede düşüşe geçmiş. niçini de İstanbul’dan gelen ve Elazığlı öğrencilerine şivelerinden dolayı zirveden alaycı biçimde bakan bir matematik öğretmeniymiş. “Öğretmenlerimizden kimileri, bakılırsav için geldiğinden Elazığ’ı benimseyememişti. Çocukların konuşmaları bozuktu lakin yavaş yavaş düzelecek. Bir matematik öğretmenimiz vardı, eşi de vücut eğitimi dersimize girerdi. Onlar karı-koca bu çocuklara alayla bakarlardı. Bu tutum bana fazlaca makûs gelirdi” diyor Ağabegüm. halbuki öğretmenin kendisine karşı bir hali yokmuş. Zira konutta İstanbul’da yetişen bir anne ile bir arada olduğundan annesi her yanlış sözünde onu uyarırmış. Şivesi de olmadığından kimse onun Elazığlı olduğunu anlamazmış. Lakin öğretmenin o küçümser hali onu daha lisedeyken, “Öğretmen niye bu biçimde yapıyor? Ben olsam bu biçimde yapar mıydım?” diye düşünürdürmüş. Onun öğretmeni sorgulayan kocaman bakışlarını, öğretmen de hissetmiş olacak ki o periyot Ağabegüm’e düşük not vermiş. niçinini is Ağabegüm şöyleki anlatıyor: “Öğretmen bir ödev vermiş, üç soru sormuştu. Ben defterimde çözmüştüm sorunları. Üçünün de kararı gerçek lakin tahlili hocanın üzere değildi. Kaldırdı beni çözdüm, ‘Yanlış’ dedi. Ben de “Neresi yanlış?” diye sordum. Bir şey diyemedi. daha sonra da okula babamı çağırdı. Lakin babam geldiğinde ben sırf bakışlarımla halimi belirli ettiğimden, saygısızlık göstermediğimden şikayet edecek bir şey bulamamış. Sırf, ‘Ayla sizin kızınız olmamaz’ demiş. Sene sonu olunca karneme de zayıf verdi. yıllar geçti, o iki kişinin Elazığlılara karşı alaycı bakışı beni o denli rahatsız etti ki, unutamam. Daha bu biçimdedan bu içime yerleşmiş. Ne vakit bir konuşma yapsam, Elazığ’da doğduğumu ve babamın Harputlu olduğunu söylüyormuşum.”
EL YORDAMIYLA ÖĞRETMEN OLMAK
Ağabegüm babasını erken yaşta kaybetmiş. Üniversitede de İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Lisanı ve Edebiyatı Bölümü’nü kazanınca ana kız, İstanbul’un yolunu tutmuş. Üsküdar’da anneannesinden kalma ahşap bir konakta yaşamaya başlamışlar. Küçük yaşlarda insanlığa faydalı olmak, şifa dağıtmak için hekim olmak isteyen Ağabegüm, gün geçtikçe edebiyata yakınlaşmış. Lisede epey sevdiği bir edebiyat öğretmeni varmış. Para toplar tüm sınıfa kitaplar aldırırmış. Bir de kompozisyon yazdırır ve yazılanları sınıfta tartıştırırmış. İşte bu biçimde idealist bir öğretmen lakin kendisi üzere kaliteli bir öğretmenin yetişmesine vesile olur. Ağabegüm, hem edebiyatı severek okumuş tıpkı vakitte öğretmen lisesinden mezun olmamasına karşın pedagojik formasyon alarak öğretmen olma yolunda ilerlemiş. Öğretmen lisesinden mezun olmayanlar için bu mesleğin zorlayıcı olduğunu şöyleki anlatıyor: “El yordamıyla öğretmen olmak sıkıntı. Ben kendime uygun mesleği buldum fakat gençliğimden beri pek fazlaca şeyi ‘Ben öğretmen olsam bu durumda ne yaparım’ diye düşündüğüm için bu mesleği yapabildim. Zira yaptığınız bir aylık bir staj sizi öğretmenliğe hazırlamaz. Bir de staj yaparken yeterli bir öğretmenin yanında değilseniz hiçbir işe yaramaz.”
Fakülteyi bitirmek için zarurî stajını Haydarpaşa Erkek Lisesi’nde tamamlamış. Bu sürecin biraz sıkıntı olduğundan bahsediyor Ağabegüm. Erkek lisesi öğrencileri yaramaz, o ise tecrübesizmiş. Fakülteyi evlendikten daha sonra tamamlayan sınıf arkadaşı, ‘Sebahat Abla’ ile bir arada tanıdık bir avukat vasıtasıyla lisenin müdürüyle konuşmaya gitmişler. Müdür ile konuşulmuş, tanışılmış. Fakat müdür tüm konuşmalara karşın onları istedikleri öğretmenin sınıfına göndermemiş ve sebebini de söylememiş. İki arkadaş Nahit Fıratlı olarak tanınan ve Orhan Veli’nin “Yalnız Seni Arıyorum” isimli, mektuplarının derlendiği kitabına ilham olan şair Nahit Gelenbevi Fıratlı Damar Hoca’nın sınıfına verilmiş. Yalnız genç öğretmenler sınıfa girdikçe delikanlılar haytalığın dozunu artırmış. bu biçimde da Fıratlı, “Siz gelmeyin, belgeyi yazın ben imza atarım” demiş. Staj bitip de belgeyi müdüre teslim ettiklerinde Ağabegüm, müdürün ne kadar isabetli bir karar verdiğini anlamış.
Ağabegüm, zarurî Doğu bakılırsavini Adana’da yapmış. Anadolu’da bir “Çalıkuşu” üzere gezmek ve oradaki çocuklarla alakadar olmak istese de annesi İstanbul’dan farklı kalmak istememiş. bu biçimdece Adana’da geçen iki yılın sonunda meskenlerine, İstanbul’a geri dönmüşler. Lakin nerede olursa olsun insanlara, çocuklara faydalı olmak onlara bir şeyler öğretmek ve onlarla bir şeyleri bir daha öğrenmek tutkusu hiç sönmemiş ortasında. Ağabegüm, mesleğinin en hoş yanını, “Her şey deneyim ile olur. Öğretmenlik de bu biçimde. Geleceğe bir yatırımı var. Sizin talebeniz olan çocuk birkaç yıl daha sonra karşınıza hekim, hakim, siyaset adamı olarak çıkacak. Öyleyse ona hoş şeyler verirseniz karşılığını milletçe alırsınız” diyerek anlatıyor.
ÖĞRENCİLERİN TENKİDİ
Ağabegüm, öğretmenliğinin birinci senelerından itibaren derslerin birinci beş-on dakikasını şimdiki bahislerle sohbet ile geçirirmiş. bu biçimdece hem öğrencilerinin farkındalığını artırır birebir vakitte gençlerin ne düşündüğünü öğrenirmiş. Bu sohbetlerden birini şöyleki anlatıyor: “18 Mart günlerinde bizim meskende daima bir hüzün olurdu. Zira annem bir şehit çocuğu. O gün de 18 Mart, çocuklarla Çanakkale Savaşı’ndan konuşalım istedim. Lakin çocuklar, ‘Biz o mevzuya gelmedik, gelecek sene nazaranceğiz’ dediler. Ben de ‘Bildiğiniz şeyler üzerinden konuşalım’ dedim. ‘Biz pek bir şey bilmiyoruz’ dediler. bundan evvelki ders de tarih dersiydi. O kadar makûs oldum ki. Neredeyse ağlayacağım, boğazım düğümlendi. Dedim ki ‘Çıkarın kağıtları kalemleri’. İmtihan yapacağım diye bozuldular ancak onlardan ‘Çanakkale Zaferi’ni bilmeyen bir jenerasyona biz Cumhuriyet’i nasıl emanet edeceğiz?’ temalı bir yazı yazmalarını istedim. Herkes bir şeyler yazdı. Yazılanları okuyunca bir baktım o kadar hoş şeyler yazmışlar ki. ‘Bize bu günlerin kıymetini anlatmayan öğretmenlerimizin hatası yok mu?, Bu günü takvimde bir gün olarak belirtilmesi gerekmez miydi?’ Bizlerden hesap sormuşlar. Ben de bu yazılardan kısımlar aldım ve Ahmet Kabaklı Hoca’ya faks çektim. Hoca bu yazıların başına bir paragraf eklemiş ve ‘Çocuklarımız ışıl ışıl’ diyerek Tercüman Gazetesi’nde yayımlamış. O yazıdan daha sonra bir konsey toplandı ve Çanakkale Zaferi anılması gereken değerli günler ortasına alındı.”
Kendisi üzere Elazığ, Harputlu olan Ahmet Kabaklı aslında Ağabegüm’ü çocukluğundan tanırmış. Ağabegüm İstanbul’a giderken akrabaları ona kesinlikle Kabaklı Hoca’ya gitmesini ve tanışmasını tembihlemişler. Bu yayının ardından Ağabegüm, teşekkür için bir kek pişirip Belkıs İbrahimhakkıoğlu ile Kabaklı’nın ofisine gitmiş. O gün Ağabegüm için kıymetli bir dönüm noktası olmuş ve “Benim için ikinci bir üniversiteydi” dediği Türk Edebiyat Dergisi’nde yazılar yazmaya başlamış.
OKULUN CAMLARINI KIRDILAR
Ayla Ağabegüm, okul arkadaşları ile beraber
Ağabegüm’ün İstanbul’daki birinci bakılırsav yeri Üsküdar Kız Lisesi olmuş. Burada hem öğretmenlik birebir vakitte yurt müdireliğini üstlenmiş. Liseli ve üniversiteli öğrencilerin sağcı-solcu denilerek kışkırtıldığı günler. Ağabegüm, “İstanbul’da birinci siyasi olaylar bizim okulda oldu” diyor ve benim de tekraren annemin ağzından dinlediğim Üsküdar Kız Lisesi’ndeki öğrencilerin sokağa dökülme kıssasını anlatıyor: “Bekar ve yaşımın genç olmasından sebep beni yatılı kısımdan sorumlu müdür muavini yapmak istediler. Ben öğretmenliği sevdiğimden pek kabul etmek istemedim fakat yatılı muavinliği başkalarına benzemiyor. Öğrenciler ile bir ortadasınız, onların her kaygısında koştuğu birinci insansınız. O devirde yaşlı bir müdürümüz vardı, oğlunun rahatsızlığı sebebiyle bir süre okulda değildi. Derslerde siyaset yapan birtakım öğretmenlerin okuldan gönderilmeleri kelam konusuydu. Müdürün yokluğunu fırsat bilen bu öğretmenler tayin edileceklerini öğrenince ortaokul yahut lise talebesi ayırt etmeden tüm öğrencileri kışkırtıp evvel ön bahçeye döktüler akabinde sokaklara döktüler. Birden teğe olaylar büyüdü, camlar kırıldı. O kadar korktum ki ne yapacağımı bilemedim. Akabinde Ulusal Eğitim müdürü ve kaymakam geldi. Okulu bir günlüğüne tatil edip gittiler. Hiç unutmuyorum o geceyi. Çocukları okulda yalnız bırakamadım. Anneme, ‘Hasta öğrenciler var’ diyerek geceyi okulda geçireyim dedim. Belkıs’a da tembih ettim, ‘Televizyon falan verir, annemin yanında kal. Görüp endişelenmesin.’ O gece yorgunluktan yatakhanedeki odamda otururken yorgunluktan sandalyede uyuya kalmışım ben. Hemşire de yavaşça çıkmış lakin kapıyı kilitlemiş, ben daha rahat edeyim diye. Lakin o kapıdan çıkarken kapı gıcırdadı ya ben sabaha kadar orada mahpus kaldım. Kitap yok bir şey yok sabaha kadar oturdum. Çok sıkıntı bir geceydi.”
SIKI BİR GAZETE TAKİPÇİSİ
Ahmet Kabaklı ile bir arada Çınaraltı’nda
“Bulgur çorbasına talipseniz, her yerde her şeyi müdafaa edebilirsiniz” diyor Ağabegüm. Ulusal, manevi bedellerine aksi düşen her kim ve ne olursa onu evvel uyarmaktan daha sonra da değiştirmek için elinden geleni yapmaktan yana. Sıkı bir gazete takipçisi olan Ağabegüm, her gün gazete bayiiye masraf, manşetlere bakarak bir gazeteyi seçer okurmuş. Bir sabah periyodun bilinen gazetelerinden birinde iki ismin yazısına denk gelmiş. Yazıları dini ve ulusal kıymetlerine saygısızlıklarla doluymuş. Ağabegüm, kolları sıvamış: “Yazarların biri bayan biri erkek. İkisi de bizim kıymetlerimize karşı yazılar yazıyor. Oturdum evvel iki sayfa hayat öykümü yazdım. Olur da beni tanımazlar diye. daha sonra her iki müelliften da belgelemek ismine paragraflar aldım. Tam 10 sayfa yazı yazdım. E natürel biraz da korkutmak lazım, nasıl korkutabilirim? ‘Sizin dersaneleriniz var, okullarınız var. Bir okuyucu bu paragrafları bir bütün haline getirip okul ve dershanelerinizin kapısında dağıtsa ne yaparsınız?’ Harikulade bir tehdit…”
YA MÜFETTİŞ YA TAYİN
Ahmet Kabaklı, Ayla Ağabegüm ve Belkıs İbrahimhakkıoğlu.
“Yöneticilerin aklına gelmeyebilir ancak kimi şeyler halkın talebiyle olur” diyor Ağabegüm. Kendisini harekete geçiren gücün de “Haksızlık karşısında susan dilsiz şeytandır” hadisi olduğunu söylüyor. Üsküdar Kız Lisesi’ne yeni bir müdürün gelmesiyle başlayan bir sureci şu biçimde anlatıyor: “Müdür değişti ve okul daha açılır açılmaz, geçen sene yeni değişen kıyafetlerin tekrar değişilmesini istedi. Kimse de ses çıkarmadı. Yazık değil mi çocuklara? bir daha masraf edecekler. Ben karşı çıktım, müdür de ‘Allah’ın kanunu mu yine değişir’ dedi. bu biçimde kantinde uygun fiyata kumaş satılmasını ve durumu olmayan velilerin bu kumaştan alarak çocuğuna dikmesini istedim. Zira güç bir şey, hazır almak. Kabul edildi. Ancak bir süre daha sonra o mağaza ile mutabakatlı üzere okuldaki muavinlerin pantolon-ceket ve döpiyesleri birebir olmaya başladı. Bir yolsuzluk olduğu açıktı. Ben de dayanamayarak Ulusal Eğitim’e yazdım.” Fakat Ağabegüm’ün tüm eforuna karşın bir sonuç alınamamış. Bir öteki yolsuzluk ile de farklı bir okulda daha karşılaşmış. bir daha yılmadan okulda kuşkulu durumlar olduğunu ve incelenmesi gerektiğini bildirmiş. Lakin müdür, Ulusal Eğitim müdürünün de ahbabıymış. Ağabegüm de tıpkı dilekçeyi bu kere Ulusal Eğitim Bakanı Ali Nail Erdem’e yazmış. Bu dilekçenin sonucunu “Ben, ‘Okulumuzda yolsuzluklar oluyor, bir müfettiş gönderin anlatayım, yoksa benim tayinimi öteki bir okula alınmasını istiyorum’ dedim. Bana kendi el yazısıyla dönüş yaptı. ‘Ayrılmayın okulunuzdan müfettiş gelecek.’ Birkaç gün daha sonra ben grip olmuş meskende yatarken, gazetede değişen müdürlerin ismini gördüm. Müfettiş gelmiş ve müdürü çabucak göndermişler. bu biçimde ben bunu yazmasaydım devam edecekti” diyerek anlatıyor.
ÜSTADLA SON BULUŞMA
Belkıs İbrahimhakkıoğlu, Ayla Ağabegüm, Hakkı İbrahimhakkıoğlu, Ahmet Kabaklı ve Necip Fazıl Kısakürek
“Kabaklı Hoca bana yazı yazmam gerektiğini söylese de biraz kaçamak yapıyordum açıkçası” diyerek anlatıyor Ağabegüm. Kabaklı Hoca kendisinden Faruk Nafiz Çamlıbel hakkında bir yazı yazmasını istemiş, Ağabegüm de daktilosu olmadığından birinci makalesini el yazısı ile kaleme almış. Hoca da sabaha kadar oturup yazıyı daktiloya çekmiş. Akabinde da ona bir daktilo ikram etmiş. Ağabegüm sonrasındasındaki tüm yazılarını bu daktilo ile yazmış. daha sonrasında sekiz yıl boyunca mecmuanın yazı işleri müdürlüğünü üstlenmiş. Ağabegüm elinden geldiğinde Türk Edebiyatı mecmuası üzere esaslı mecmualarda yer almış. Bu mecmua yazıları bir vakit daha sonra, Ahmet Kabaklı’nın önsözünü yazdığı, “Sözle Direnmek” ve “Mısralarla Konuşsak” kitaplarından derlenmiş. Necip Fazıl Kısakürek de Ahmet Kabaklı Hoca’nın hayli sevdiği ve saydığı bir insanmış. Vakit zaman ziyaretine gidermiş. Kabaklı Hoca, Hakkı İbrahimhakkıoğlu ile birlikte gittiği ziyarete Ayla Ağabegüm ve Belkıs İbrahimhakkıoğlu’nu da götürmüş. Yanlarında Ağabegüm Almanya’daki bir öğrencisine sipariş verip getirttiği teyp varmış. Mecmuanın tüm röportajlarına bu teyp ile giderlermiş. Fakat bu kere yanlarına ne elektrik kablosunu ne de pil almayı unutmuşlar. Yolun üzerinde bir yer bulamayınca Kısakürek’ten müsaade isteyip ortalarından genç bir arkadaşı pil almaya göndermişler. Üstad’a mahçup olmanın kederiyle pil gelince ses denetimi bile yapmadan röportaja başlamışlar. Hoca ve Üstad konuşurken bir yandan kaydı çözmesi kolay olsun diye notlar da almışlar. Akşam konuta gelip de kaydı çözmek için teybi açtıklarında ise tek bir ses dahi yokmuş. Üstad ve Hoca’nın o uzun sohbeti kayda alınmamış. Üzülerek Kabaklı Hoca’ya bildirmişler. Kabaklı Hoca da ellerindeki notlardan bir derleme yaparak gazetede yayınlamak durumunda kalmış. Fakat yayının çabucak akabinde yazının konuştuklarıyla birebir olmadığını anlayan Kısakürek gazeteyi aramış ve bir hoş paylamış. Çok üzüldüklerini ve mahçup olduklarını hissedince de “Üzülmeyin tekrar yaparız” demiş. Lakin bu buluşma gerçekleşmeden yaklaşık yirmi gün daha sonra Necip Fazıl Kısakürek vefat etmiş.
Ağabegüm, tahminen elli yılı aşkındır annesiyle birlikte anneannesinden kalan ahşap köşkü satıp aldıkları apartman dairesinde oturuyor. Geçtiğimiz senelerda bina kentsel dönüşümün bir kesimi olup yenilense de komşuları değişmemiş. Üst komşusu Türk Edebiyatı Vakfı’nda omuz omuza çalıştığı, sevgili dostu müellif Belkıs İbrahimhakkıoğlu. Sevgili Ağabegüm ile birinci ortak tarafımızı buluyorum, ikimizin de en yakın dostunun ismi “Belkıs” galiba. Hakkında öbür merak ettiklerimi sormak için sabırsızlanıyorum. Ses kayıt aygıtını açıp, sehpanın üzerine bırakıyorum. Ne akan vakti ne de soruları takip etmeden koyu bir sohbete koyuluyoruz.
ÇANAKKALE ŞEHİDİ BİR DEDE
İstanbullu bir anne ve Elazığlı bir babanın tek evladı Ağabegüm’ün kıssası asker bir dede ile başlıyor. Dedesi, Bosna’da nazaranv yaparken Boşnak bir kıza sevdalanıyor. Kızın ailesi de razı gelince iki genç evleniyor. Ağabegüm, “Dedem orada vazife yaparken sevmiş, istemiş onlar da vermişler. Artık de bu biçimdedir. Bir Türk, Bosnalı bir kızı istediğinde verirler. Zira geçmişten gelen çok kuvvetli bir bağları var” diyor. Anneannesi evlendiğinde gencecik. Burada İstanbul’da eşinin ailesiyle, üç görümcenin peşinde ailenin dördüncü bir kızı üzere yaşıyor. İki evladı oluyor. Çanakkale Harbi başlayınca eşi harbe katılıyor ve ayağından sakatlanarak gazi olarak İstanbul’a dönüyor. Üç ay hastanede tedavi altında kaldıktan daha sonra vatan sevgisi ağır basıyor ve ‘cepheye gidemez’ raporuna karşın ikinci sefer Çanakkale’nin yolunu tutuyor. Lakin bu defa dönemiyor. Ağabegüm’ün anneannesi genç yaşta kucağında bir kızı ve küçük oğlu ile kalıyor. Şehit dedenin kardeşi üç hala da “Çok gençsin, talibin çıkarsa evlen. Biz çocuklarına bakarız merak etme” diyor. Birkaç sene daha sonra Bosnalı gelin bu sefer bir Türk subayla evleniyor. Ağabegüm’ün annesi ve dayısı da halaları ile bir arada büyüyor.
Ağabegüm, annesini “Çok girişken bir bayandı. Ben de ona çekmişim. çabucak hemen genç kızken daktilo ve dikiş kurslarına gidiyor. Mezun mu yoksa son sınıfta mı bırakıyor emin değilim lakin Nişantaşı Kız Lisesi’nde okumuş. bu biçimdelar Nişantaşı Kız Lisesi, bugünün bir üniversitesi düzeyinde eğitim veriyor. Devranın şairleri, öğretmenleri oradan çıkıyor” diyerek anlatıyor.
Babası ile annesinin tanışması ise bir ahbapları vasıtasıyla olmuş. Babası hem İstanbul’u tıpkı vakitte şiiri, edebiyatı hayli seven bir adammış. Senede bir iki kez gelebildiği bu kentin caddelerini, sokaklarını isimleriyle bilirmiş. Her gelişinde bir süre kalırmış. Kitaplar alır, dostlarıyla görüşürmüş. Bu gelişlerden birinde kendinden yaşça büyük dostu olan Cenani Beyefendi vesilesiyle Ağabegüm’ün annesiyle tanışıp evlenmişler. “Tabii o periyotta evlenip İstanbul’dan Elazığ’a gitmek de cüret işidir. Annem de yürekliymiş. Ancak babamın ailesi de okumuş, esaslı bir aile olduğu için bir eza çekmemiş. Tüm akrabalar onu benimsemiş. O da onları fazlaca sevmiş” diyor Ağabegüm.
ELAZIĞ SEVGİSİ
Aile bir devir Bilecik’te ikamet etmiş. Ağabegüm de 1940 yılında babasının bakılırsavli bulunduğu Bilecik’te dünyaya gelmiş. Üç yaşına kadar burada hayatışlar. Akabinde aile, baba toprağına, Elazığ’a geri dönmüş. Ağabegüm birinci orta ve liseyi okuduğu Elazığ’ı “Açıkçası ben o zamanın Elazığ’ını İstanbul’dan bile daha hayli seviyorum” diyerek anlatıyor.
Babası Ağabegüm’e hiç yapma/yasak demezmiş. Onun yerine âlâ ve hoş ahlakı, kıssalar anlatarak kızının ruhuna işlemiş. Bu kıssaların kendinde bıraktığı etkisi şöyleki anlatıyor: “O çocuk ruhunuzda kıssayla, kıssayla büyümenin yararını yıllar daha sonra anlıyorsunuz. Bir diğer aile de, ‘Şu günah, şunu yapma’ deniyor ve çocuk bunları bakılırsav olarak yapıyor. Tahminen bir vakit daha sonra bıkabiliyor. Lakin öteki türlü bu hoş alışkanlıklar sizin kalbinize işliyor.” Babasının kitaplığının içerisinde eski yazıyla yazılmış tarih ve dini ilimler kitapları varmış. Bir de İstek Tevfik’in Bütün Şiirleri kitabını hatırlıyor, “Oradaki biroldukca şiiri ezberlemiş, okurdu. Ben de epeyce severim hatta babam okudukça ezberlemiş üzereydim. Vakit zaman da Yunus Emre şiirlerini söylerdi” diyor. O senelerda kitap bulmak kolay değilmiş. Babası vakit zaman kızına Elazığ Lisesi’nin kütüphanesinden kitaplar ısmarlarmış. Ayrıyeten cuma ve pazartesi akşamları da konutta kesinlikle Yasin okurmuş. Bir de babası bir tebrik mektubu yazdığı vakit zarfın üzerini ona yazdırırmış. Ağabegüm de niye kendi yazmadığını merak edermiş. yıllar daha sonra bu davranışının sebebinin kızına da mektup alışkanlığı kazandırmak olduğunu anlamamış.
“Benim ruhumda bir şeyleri o denli kolay kabullenmeme var” diyor Ağabegüm. Bu huyu lise sıralarında iken daha da açığa çıkmış. Hem kendisi tıpkı vakitte öğretmenleri tarafınca fark edilmiş. Orta okulda fazlaca güzel olan matematik dersi, lisede düşüşe geçmiş. niçini de İstanbul’dan gelen ve Elazığlı öğrencilerine şivelerinden dolayı zirveden alaycı biçimde bakan bir matematik öğretmeniymiş. “Öğretmenlerimizden kimileri, bakılırsav için geldiğinden Elazığ’ı benimseyememişti. Çocukların konuşmaları bozuktu lakin yavaş yavaş düzelecek. Bir matematik öğretmenimiz vardı, eşi de vücut eğitimi dersimize girerdi. Onlar karı-koca bu çocuklara alayla bakarlardı. Bu tutum bana fazlaca makûs gelirdi” diyor Ağabegüm. halbuki öğretmenin kendisine karşı bir hali yokmuş. Zira konutta İstanbul’da yetişen bir anne ile bir arada olduğundan annesi her yanlış sözünde onu uyarırmış. Şivesi de olmadığından kimse onun Elazığlı olduğunu anlamazmış. Lakin öğretmenin o küçümser hali onu daha lisedeyken, “Öğretmen niye bu biçimde yapıyor? Ben olsam bu biçimde yapar mıydım?” diye düşünürdürmüş. Onun öğretmeni sorgulayan kocaman bakışlarını, öğretmen de hissetmiş olacak ki o periyot Ağabegüm’e düşük not vermiş. niçinini is Ağabegüm şöyleki anlatıyor: “Öğretmen bir ödev vermiş, üç soru sormuştu. Ben defterimde çözmüştüm sorunları. Üçünün de kararı gerçek lakin tahlili hocanın üzere değildi. Kaldırdı beni çözdüm, ‘Yanlış’ dedi. Ben de “Neresi yanlış?” diye sordum. Bir şey diyemedi. daha sonra da okula babamı çağırdı. Lakin babam geldiğinde ben sırf bakışlarımla halimi belirli ettiğimden, saygısızlık göstermediğimden şikayet edecek bir şey bulamamış. Sırf, ‘Ayla sizin kızınız olmamaz’ demiş. Sene sonu olunca karneme de zayıf verdi. yıllar geçti, o iki kişinin Elazığlılara karşı alaycı bakışı beni o denli rahatsız etti ki, unutamam. Daha bu biçimdedan bu içime yerleşmiş. Ne vakit bir konuşma yapsam, Elazığ’da doğduğumu ve babamın Harputlu olduğunu söylüyormuşum.”
EL YORDAMIYLA ÖĞRETMEN OLMAK
Ağabegüm babasını erken yaşta kaybetmiş. Üniversitede de İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Lisanı ve Edebiyatı Bölümü’nü kazanınca ana kız, İstanbul’un yolunu tutmuş. Üsküdar’da anneannesinden kalma ahşap bir konakta yaşamaya başlamışlar. Küçük yaşlarda insanlığa faydalı olmak, şifa dağıtmak için hekim olmak isteyen Ağabegüm, gün geçtikçe edebiyata yakınlaşmış. Lisede epey sevdiği bir edebiyat öğretmeni varmış. Para toplar tüm sınıfa kitaplar aldırırmış. Bir de kompozisyon yazdırır ve yazılanları sınıfta tartıştırırmış. İşte bu biçimde idealist bir öğretmen lakin kendisi üzere kaliteli bir öğretmenin yetişmesine vesile olur. Ağabegüm, hem edebiyatı severek okumuş tıpkı vakitte öğretmen lisesinden mezun olmamasına karşın pedagojik formasyon alarak öğretmen olma yolunda ilerlemiş. Öğretmen lisesinden mezun olmayanlar için bu mesleğin zorlayıcı olduğunu şöyleki anlatıyor: “El yordamıyla öğretmen olmak sıkıntı. Ben kendime uygun mesleği buldum fakat gençliğimden beri pek fazlaca şeyi ‘Ben öğretmen olsam bu durumda ne yaparım’ diye düşündüğüm için bu mesleği yapabildim. Zira yaptığınız bir aylık bir staj sizi öğretmenliğe hazırlamaz. Bir de staj yaparken yeterli bir öğretmenin yanında değilseniz hiçbir işe yaramaz.”
Fakülteyi bitirmek için zarurî stajını Haydarpaşa Erkek Lisesi’nde tamamlamış. Bu sürecin biraz sıkıntı olduğundan bahsediyor Ağabegüm. Erkek lisesi öğrencileri yaramaz, o ise tecrübesizmiş. Fakülteyi evlendikten daha sonra tamamlayan sınıf arkadaşı, ‘Sebahat Abla’ ile bir arada tanıdık bir avukat vasıtasıyla lisenin müdürüyle konuşmaya gitmişler. Müdür ile konuşulmuş, tanışılmış. Fakat müdür tüm konuşmalara karşın onları istedikleri öğretmenin sınıfına göndermemiş ve sebebini de söylememiş. İki arkadaş Nahit Fıratlı olarak tanınan ve Orhan Veli’nin “Yalnız Seni Arıyorum” isimli, mektuplarının derlendiği kitabına ilham olan şair Nahit Gelenbevi Fıratlı Damar Hoca’nın sınıfına verilmiş. Yalnız genç öğretmenler sınıfa girdikçe delikanlılar haytalığın dozunu artırmış. bu biçimde da Fıratlı, “Siz gelmeyin, belgeyi yazın ben imza atarım” demiş. Staj bitip de belgeyi müdüre teslim ettiklerinde Ağabegüm, müdürün ne kadar isabetli bir karar verdiğini anlamış.
Ağabegüm, zarurî Doğu bakılırsavini Adana’da yapmış. Anadolu’da bir “Çalıkuşu” üzere gezmek ve oradaki çocuklarla alakadar olmak istese de annesi İstanbul’dan farklı kalmak istememiş. bu biçimdece Adana’da geçen iki yılın sonunda meskenlerine, İstanbul’a geri dönmüşler. Lakin nerede olursa olsun insanlara, çocuklara faydalı olmak onlara bir şeyler öğretmek ve onlarla bir şeyleri bir daha öğrenmek tutkusu hiç sönmemiş ortasında. Ağabegüm, mesleğinin en hoş yanını, “Her şey deneyim ile olur. Öğretmenlik de bu biçimde. Geleceğe bir yatırımı var. Sizin talebeniz olan çocuk birkaç yıl daha sonra karşınıza hekim, hakim, siyaset adamı olarak çıkacak. Öyleyse ona hoş şeyler verirseniz karşılığını milletçe alırsınız” diyerek anlatıyor.
ÖĞRENCİLERİN TENKİDİ
Ağabegüm, öğretmenliğinin birinci senelerından itibaren derslerin birinci beş-on dakikasını şimdiki bahislerle sohbet ile geçirirmiş. bu biçimdece hem öğrencilerinin farkındalığını artırır birebir vakitte gençlerin ne düşündüğünü öğrenirmiş. Bu sohbetlerden birini şöyleki anlatıyor: “18 Mart günlerinde bizim meskende daima bir hüzün olurdu. Zira annem bir şehit çocuğu. O gün de 18 Mart, çocuklarla Çanakkale Savaşı’ndan konuşalım istedim. Lakin çocuklar, ‘Biz o mevzuya gelmedik, gelecek sene nazaranceğiz’ dediler. Ben de ‘Bildiğiniz şeyler üzerinden konuşalım’ dedim. ‘Biz pek bir şey bilmiyoruz’ dediler. bundan evvelki ders de tarih dersiydi. O kadar makûs oldum ki. Neredeyse ağlayacağım, boğazım düğümlendi. Dedim ki ‘Çıkarın kağıtları kalemleri’. İmtihan yapacağım diye bozuldular ancak onlardan ‘Çanakkale Zaferi’ni bilmeyen bir jenerasyona biz Cumhuriyet’i nasıl emanet edeceğiz?’ temalı bir yazı yazmalarını istedim. Herkes bir şeyler yazdı. Yazılanları okuyunca bir baktım o kadar hoş şeyler yazmışlar ki. ‘Bize bu günlerin kıymetini anlatmayan öğretmenlerimizin hatası yok mu?, Bu günü takvimde bir gün olarak belirtilmesi gerekmez miydi?’ Bizlerden hesap sormuşlar. Ben de bu yazılardan kısımlar aldım ve Ahmet Kabaklı Hoca’ya faks çektim. Hoca bu yazıların başına bir paragraf eklemiş ve ‘Çocuklarımız ışıl ışıl’ diyerek Tercüman Gazetesi’nde yayımlamış. O yazıdan daha sonra bir konsey toplandı ve Çanakkale Zaferi anılması gereken değerli günler ortasına alındı.”
Kendisi üzere Elazığ, Harputlu olan Ahmet Kabaklı aslında Ağabegüm’ü çocukluğundan tanırmış. Ağabegüm İstanbul’a giderken akrabaları ona kesinlikle Kabaklı Hoca’ya gitmesini ve tanışmasını tembihlemişler. Bu yayının ardından Ağabegüm, teşekkür için bir kek pişirip Belkıs İbrahimhakkıoğlu ile Kabaklı’nın ofisine gitmiş. O gün Ağabegüm için kıymetli bir dönüm noktası olmuş ve “Benim için ikinci bir üniversiteydi” dediği Türk Edebiyat Dergisi’nde yazılar yazmaya başlamış.
OKULUN CAMLARINI KIRDILAR
Ayla Ağabegüm, okul arkadaşları ile beraber
Ağabegüm’ün İstanbul’daki birinci bakılırsav yeri Üsküdar Kız Lisesi olmuş. Burada hem öğretmenlik birebir vakitte yurt müdireliğini üstlenmiş. Liseli ve üniversiteli öğrencilerin sağcı-solcu denilerek kışkırtıldığı günler. Ağabegüm, “İstanbul’da birinci siyasi olaylar bizim okulda oldu” diyor ve benim de tekraren annemin ağzından dinlediğim Üsküdar Kız Lisesi’ndeki öğrencilerin sokağa dökülme kıssasını anlatıyor: “Bekar ve yaşımın genç olmasından sebep beni yatılı kısımdan sorumlu müdür muavini yapmak istediler. Ben öğretmenliği sevdiğimden pek kabul etmek istemedim fakat yatılı muavinliği başkalarına benzemiyor. Öğrenciler ile bir ortadasınız, onların her kaygısında koştuğu birinci insansınız. O devirde yaşlı bir müdürümüz vardı, oğlunun rahatsızlığı sebebiyle bir süre okulda değildi. Derslerde siyaset yapan birtakım öğretmenlerin okuldan gönderilmeleri kelam konusuydu. Müdürün yokluğunu fırsat bilen bu öğretmenler tayin edileceklerini öğrenince ortaokul yahut lise talebesi ayırt etmeden tüm öğrencileri kışkırtıp evvel ön bahçeye döktüler akabinde sokaklara döktüler. Birden teğe olaylar büyüdü, camlar kırıldı. O kadar korktum ki ne yapacağımı bilemedim. Akabinde Ulusal Eğitim müdürü ve kaymakam geldi. Okulu bir günlüğüne tatil edip gittiler. Hiç unutmuyorum o geceyi. Çocukları okulda yalnız bırakamadım. Anneme, ‘Hasta öğrenciler var’ diyerek geceyi okulda geçireyim dedim. Belkıs’a da tembih ettim, ‘Televizyon falan verir, annemin yanında kal. Görüp endişelenmesin.’ O gece yorgunluktan yatakhanedeki odamda otururken yorgunluktan sandalyede uyuya kalmışım ben. Hemşire de yavaşça çıkmış lakin kapıyı kilitlemiş, ben daha rahat edeyim diye. Lakin o kapıdan çıkarken kapı gıcırdadı ya ben sabaha kadar orada mahpus kaldım. Kitap yok bir şey yok sabaha kadar oturdum. Çok sıkıntı bir geceydi.”
SIKI BİR GAZETE TAKİPÇİSİ
Ahmet Kabaklı ile bir arada Çınaraltı’nda
“Bulgur çorbasına talipseniz, her yerde her şeyi müdafaa edebilirsiniz” diyor Ağabegüm. Ulusal, manevi bedellerine aksi düşen her kim ve ne olursa onu evvel uyarmaktan daha sonra da değiştirmek için elinden geleni yapmaktan yana. Sıkı bir gazete takipçisi olan Ağabegüm, her gün gazete bayiiye masraf, manşetlere bakarak bir gazeteyi seçer okurmuş. Bir sabah periyodun bilinen gazetelerinden birinde iki ismin yazısına denk gelmiş. Yazıları dini ve ulusal kıymetlerine saygısızlıklarla doluymuş. Ağabegüm, kolları sıvamış: “Yazarların biri bayan biri erkek. İkisi de bizim kıymetlerimize karşı yazılar yazıyor. Oturdum evvel iki sayfa hayat öykümü yazdım. Olur da beni tanımazlar diye. daha sonra her iki müelliften da belgelemek ismine paragraflar aldım. Tam 10 sayfa yazı yazdım. E natürel biraz da korkutmak lazım, nasıl korkutabilirim? ‘Sizin dersaneleriniz var, okullarınız var. Bir okuyucu bu paragrafları bir bütün haline getirip okul ve dershanelerinizin kapısında dağıtsa ne yaparsınız?’ Harikulade bir tehdit…”
YA MÜFETTİŞ YA TAYİN
Ahmet Kabaklı, Ayla Ağabegüm ve Belkıs İbrahimhakkıoğlu.
“Yöneticilerin aklına gelmeyebilir ancak kimi şeyler halkın talebiyle olur” diyor Ağabegüm. Kendisini harekete geçiren gücün de “Haksızlık karşısında susan dilsiz şeytandır” hadisi olduğunu söylüyor. Üsküdar Kız Lisesi’ne yeni bir müdürün gelmesiyle başlayan bir sureci şu biçimde anlatıyor: “Müdür değişti ve okul daha açılır açılmaz, geçen sene yeni değişen kıyafetlerin tekrar değişilmesini istedi. Kimse de ses çıkarmadı. Yazık değil mi çocuklara? bir daha masraf edecekler. Ben karşı çıktım, müdür de ‘Allah’ın kanunu mu yine değişir’ dedi. bu biçimde kantinde uygun fiyata kumaş satılmasını ve durumu olmayan velilerin bu kumaştan alarak çocuğuna dikmesini istedim. Zira güç bir şey, hazır almak. Kabul edildi. Ancak bir süre daha sonra o mağaza ile mutabakatlı üzere okuldaki muavinlerin pantolon-ceket ve döpiyesleri birebir olmaya başladı. Bir yolsuzluk olduğu açıktı. Ben de dayanamayarak Ulusal Eğitim’e yazdım.” Fakat Ağabegüm’ün tüm eforuna karşın bir sonuç alınamamış. Bir öteki yolsuzluk ile de farklı bir okulda daha karşılaşmış. bir daha yılmadan okulda kuşkulu durumlar olduğunu ve incelenmesi gerektiğini bildirmiş. Lakin müdür, Ulusal Eğitim müdürünün de ahbabıymış. Ağabegüm de tıpkı dilekçeyi bu kere Ulusal Eğitim Bakanı Ali Nail Erdem’e yazmış. Bu dilekçenin sonucunu “Ben, ‘Okulumuzda yolsuzluklar oluyor, bir müfettiş gönderin anlatayım, yoksa benim tayinimi öteki bir okula alınmasını istiyorum’ dedim. Bana kendi el yazısıyla dönüş yaptı. ‘Ayrılmayın okulunuzdan müfettiş gelecek.’ Birkaç gün daha sonra ben grip olmuş meskende yatarken, gazetede değişen müdürlerin ismini gördüm. Müfettiş gelmiş ve müdürü çabucak göndermişler. bu biçimde ben bunu yazmasaydım devam edecekti” diyerek anlatıyor.
ÜSTADLA SON BULUŞMA
Belkıs İbrahimhakkıoğlu, Ayla Ağabegüm, Hakkı İbrahimhakkıoğlu, Ahmet Kabaklı ve Necip Fazıl Kısakürek
“Kabaklı Hoca bana yazı yazmam gerektiğini söylese de biraz kaçamak yapıyordum açıkçası” diyerek anlatıyor Ağabegüm. Kabaklı Hoca kendisinden Faruk Nafiz Çamlıbel hakkında bir yazı yazmasını istemiş, Ağabegüm de daktilosu olmadığından birinci makalesini el yazısı ile kaleme almış. Hoca da sabaha kadar oturup yazıyı daktiloya çekmiş. Akabinde da ona bir daktilo ikram etmiş. Ağabegüm sonrasındasındaki tüm yazılarını bu daktilo ile yazmış. daha sonrasında sekiz yıl boyunca mecmuanın yazı işleri müdürlüğünü üstlenmiş. Ağabegüm elinden geldiğinde Türk Edebiyatı mecmuası üzere esaslı mecmualarda yer almış. Bu mecmua yazıları bir vakit daha sonra, Ahmet Kabaklı’nın önsözünü yazdığı, “Sözle Direnmek” ve “Mısralarla Konuşsak” kitaplarından derlenmiş. Necip Fazıl Kısakürek de Ahmet Kabaklı Hoca’nın hayli sevdiği ve saydığı bir insanmış. Vakit zaman ziyaretine gidermiş. Kabaklı Hoca, Hakkı İbrahimhakkıoğlu ile birlikte gittiği ziyarete Ayla Ağabegüm ve Belkıs İbrahimhakkıoğlu’nu da götürmüş. Yanlarında Ağabegüm Almanya’daki bir öğrencisine sipariş verip getirttiği teyp varmış. Mecmuanın tüm röportajlarına bu teyp ile giderlermiş. Fakat bu kere yanlarına ne elektrik kablosunu ne de pil almayı unutmuşlar. Yolun üzerinde bir yer bulamayınca Kısakürek’ten müsaade isteyip ortalarından genç bir arkadaşı pil almaya göndermişler. Üstad’a mahçup olmanın kederiyle pil gelince ses denetimi bile yapmadan röportaja başlamışlar. Hoca ve Üstad konuşurken bir yandan kaydı çözmesi kolay olsun diye notlar da almışlar. Akşam konuta gelip de kaydı çözmek için teybi açtıklarında ise tek bir ses dahi yokmuş. Üstad ve Hoca’nın o uzun sohbeti kayda alınmamış. Üzülerek Kabaklı Hoca’ya bildirmişler. Kabaklı Hoca da ellerindeki notlardan bir derleme yaparak gazetede yayınlamak durumunda kalmış. Fakat yayının çabucak akabinde yazının konuştuklarıyla birebir olmadığını anlayan Kısakürek gazeteyi aramış ve bir hoş paylamış. Çok üzüldüklerini ve mahçup olduklarını hissedince de “Üzülmeyin tekrar yaparız” demiş. Lakin bu buluşma gerçekleşmeden yaklaşık yirmi gün daha sonra Necip Fazıl Kısakürek vefat etmiş.