Kaplumbağa kabuklarının basınç altında nasıl davrandığına dair birçok temel araştırma yapıldı ve bu da Kaplumbağa Sıkıştırma İndeksi’nin icadına katkıda bulundu. Ekip yaklaşık 70 tam kabuk inceledi: 21’i Corral Bluffs’tan, 44’ü Amerika Birleşik Devletleri’nin batısındaki Hell Creek Formasyonu’nun tebeşir kayalıklarından ve beşi daha önceki Kretase ve Jura dönemlerinden diğer bölgelerden. Daha sonra midyelerin spektrumda nereye düştüğünü ölçtüler, dedi Dr. Petermann, “normal mükemmel kaplumbağa kabuğundan kreplere”.
Tüm kabuklar, farklı sıkıştırma seviyelerinde belirli tutarlı modeller gösterdi. İlk önce mermiler kalçaların üzerinde çatırdadı. Sonra omurganın yan tarafı boyunca. “Üzerine ne kadar çok kum koyarsam o kadar düzleşir” diyor Dr. Kasa hırsızı. “Gerçekten düz olduklarında, etraflarında küçük bir duvar var. Bu kasenin kenarı.”
Kaplumbağa Sıkıştırma İndeksinin diğer anahtarı, bir sahanın tortusunun ne kadar gözenekli olduğunu – her bir tane arasında ne kadar açık alan olduğunu, örn. B. kaba kum ile ince taneli, yoğun silt arasındaki fark. Gözeneklilik ve derinlik arasındaki ilişkinin jeolojide iyi bilindiğini söyleyen Dr. Petermann: Petrol jeologları, derinliği bilen bir numuneyi deler ve ardından petrol ve gaz rezervuarlarının varlığını tahmin etmek için numunenin ne kadar gözenekli olduğunu hesaplar. Kaplumbağa ekibi az önce tersine çalıştı – alanın ne kadar gözenekli olduğunu anladılar, bir kaplumbağa kabuğunu kırmak için ne kadar basınç gerektiğini anladılar ve derinlik çözümünü çözdüler.
Corral Bluff’ta Kaplumbağa Sıkıştırma İndeksini kullanan Dr. Petermann, kaplumbağaların çoğunun su yolunun dibindeki alüvyona ve zamanla yaklaşık 1700 ila 1800 fit derinlikte alüvyon yataklarının altına gömüldüğünü buldular. Orijinal tortu ne kadar yoğunsa, kaplumbağalar o kadar derine gömüldü.
Chelonian crunch yöntemi, sığ gömü tarihlerinden şüphelenilen ancak doğrulamanın zor olduğu, kaplumbağa açısından zengin diğer fosil alanlarına da uygulanabilir. Çalışmaya dahil olmayan Rhode Island Üniversitesi’nden bir paleontolog olan David Fastovsky, “Kaplumbağalara sahip olduğunuzda, bu şeylerin ne kadar gömüldüğünü gerçekten öğrenebilirsiniz” dedi. Kağıdın “gerçekten temiz” olduğunu da sözlerine ekledi.
Kaplumbağa gücü, bu tür sığlıkları ölçmenin tek yolu olmayabilir, dedi Dr. Kasa hırsızı. Cenozoic’ten gelen memeli kafatasları burun açıklığının etrafında çatlama eğilimindeyken, timsah kafataslarının genellikle gözler arasındaki zayıf bir noktada çatladığını söyledi. Bu modellerin belirli derinliklerle nasıl ilişkili olduğunu anlamak biraz zaman alacaktır.
Jeolojik sorunlara bu tür çözümler sol alandan geliyor gibi görünüyorsa, Dr. Peterman ve Dr. Fastovsky, bunun nedeni, ortaya çıkmak için belirli bir miktarda yanal düşünceye ihtiyaç duymalarıdır. Fosil poleni ve konodont adı verilen yılan balığı benzeri omurgalıların dişlerini kullanan proxy’ler, derin mezarları ölçmenin geleneksel yöntemleridir, dedi Dr. Petermann, kısmen belirli ısı ve basınç seviyeleri altında değişen renklerinden dolayı. Ancak, bunların hiçbiri hemen sezgisel değildir.
Tüm kabuklar, farklı sıkıştırma seviyelerinde belirli tutarlı modeller gösterdi. İlk önce mermiler kalçaların üzerinde çatırdadı. Sonra omurganın yan tarafı boyunca. “Üzerine ne kadar çok kum koyarsam o kadar düzleşir” diyor Dr. Kasa hırsızı. “Gerçekten düz olduklarında, etraflarında küçük bir duvar var. Bu kasenin kenarı.”
Kaplumbağa Sıkıştırma İndeksinin diğer anahtarı, bir sahanın tortusunun ne kadar gözenekli olduğunu – her bir tane arasında ne kadar açık alan olduğunu, örn. B. kaba kum ile ince taneli, yoğun silt arasındaki fark. Gözeneklilik ve derinlik arasındaki ilişkinin jeolojide iyi bilindiğini söyleyen Dr. Petermann: Petrol jeologları, derinliği bilen bir numuneyi deler ve ardından petrol ve gaz rezervuarlarının varlığını tahmin etmek için numunenin ne kadar gözenekli olduğunu hesaplar. Kaplumbağa ekibi az önce tersine çalıştı – alanın ne kadar gözenekli olduğunu anladılar, bir kaplumbağa kabuğunu kırmak için ne kadar basınç gerektiğini anladılar ve derinlik çözümünü çözdüler.
Corral Bluff’ta Kaplumbağa Sıkıştırma İndeksini kullanan Dr. Petermann, kaplumbağaların çoğunun su yolunun dibindeki alüvyona ve zamanla yaklaşık 1700 ila 1800 fit derinlikte alüvyon yataklarının altına gömüldüğünü buldular. Orijinal tortu ne kadar yoğunsa, kaplumbağalar o kadar derine gömüldü.
Chelonian crunch yöntemi, sığ gömü tarihlerinden şüphelenilen ancak doğrulamanın zor olduğu, kaplumbağa açısından zengin diğer fosil alanlarına da uygulanabilir. Çalışmaya dahil olmayan Rhode Island Üniversitesi’nden bir paleontolog olan David Fastovsky, “Kaplumbağalara sahip olduğunuzda, bu şeylerin ne kadar gömüldüğünü gerçekten öğrenebilirsiniz” dedi. Kağıdın “gerçekten temiz” olduğunu da sözlerine ekledi.
Kaplumbağa gücü, bu tür sığlıkları ölçmenin tek yolu olmayabilir, dedi Dr. Kasa hırsızı. Cenozoic’ten gelen memeli kafatasları burun açıklığının etrafında çatlama eğilimindeyken, timsah kafataslarının genellikle gözler arasındaki zayıf bir noktada çatladığını söyledi. Bu modellerin belirli derinliklerle nasıl ilişkili olduğunu anlamak biraz zaman alacaktır.
Jeolojik sorunlara bu tür çözümler sol alandan geliyor gibi görünüyorsa, Dr. Peterman ve Dr. Fastovsky, bunun nedeni, ortaya çıkmak için belirli bir miktarda yanal düşünceye ihtiyaç duymalarıdır. Fosil poleni ve konodont adı verilen yılan balığı benzeri omurgalıların dişlerini kullanan proxy’ler, derin mezarları ölçmenin geleneksel yöntemleridir, dedi Dr. Petermann, kısmen belirli ısı ve basınç seviyeleri altında değişen renklerinden dolayı. Ancak, bunların hiçbiri hemen sezgisel değildir.