ROCHESTER, NY — Eski bir erkek arkadaşının kapısını tekmeleyip dokuz el ateş edip onu felçli bırakmasından üç yıl sonra Porche Powell, iyileşmek için uzun haftalar geçirdiği revire sanal bir ziyaret için kendini hazırladı.
Bir görüntülü görüşmeye katıldığında, kendisine bir daha asla ayrılmayacağının söylendiği aynı odada aynı yatakta yatan bir adam gördü. Bir Rochester sokağında vurulduğuna dair ağlamaklı anlatımı, onu, sakinlerinin “512” olarak adlandırdığı fiziksel tıp ve rehabilitasyon ünitesi olan 5-1200 numaralı Odadaki kendi mücadelelerine geri getirdi.
Vurulduktan bir ay sonra Strong Memorial Hastanesi’ndeki birimden ayrılan 28 yaşındaki Bayan Powell, yapacak hiçbir şeyi olmadan günlerini evinin boş odalarında oturarak geçirdi. Yaklaşık bir yıl boyunca, bir hemşire onu silahlı şiddet mağdurları ve omurilik yaralanması olan diğer kişiler için yakın zamanda oluşturulmuş bir destek grubuna bağlayana kadar yeni hayatı hakkında ağlamadan konuşamadı.
Görüntülü aramanın hastane yatağındaki adam, Rickey Forcer Jr., en yeni üyesi olacaktı. Ve Bayan Powell ve diğer üyeler o yaz onu karşıladıklarında geri adım atmadılar. “Eve geldiğinizde daha da kötüleşiyor ve iyileşmeden önce uyum sağlamanız gerekiyor,” ona kendi deneyimini anlattı.
Amerika Birleşik Devletleri’ndeki toplu silahlı saldırılar ve silahlı şiddet nedeniyle ölenlerin sayısı en çok dikkati çekmiş olsa da, son yıllarda bu olaylar çok daha fazla sayıda insanın ömür boyu felç de dahil olmak üzere fiziksel yaralanmalarla mücadele etmesine neden oldu.
Adalet Bakanlığı ve Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezleri de dahil olmak üzere devlet kurumları, silahlı şiddet nedeniyle sakat bırakılan Amerikalıların sayısını takip etmiyor ve farklı kaynaklar, hayatta kalan yaralıların sayısını saymaya çalışırken farklı rakamlar veriyor. Pennsylvania Üniversitesi ve Columbia Üniversitesi’nden sağlık araştırmacıları tarafından 2020 yılında yapılan bir araştırma, Amerika’da her gün ortalama 300’den fazla ateşli silah yaralanması olduğunu ve hayatta kalanların ölümlerin iki katı olduğunu tahmin ediyor.
Bu yaralanmaların ciddiyeti büyük ölçüde değişebilse de, savunucular ve tıp uzmanları, uzun süreli sakatlıklardan kurtulanların sayısının çok fazla olduğunu ve her yıl binleri bulduğunu söylüyor.
Silah kontrolü savunma kuruluşu Everytown for Gun Safety’nin sözcüsü Emily Miller, “Ölümü ölçüyoruz, ancak tespit edilemeyeni her zaman ölçmüyoruz” dedi.
Son on yılda, Rochester Spinal Association’ınki gibi destek ağlarında olduğu gibi, hayatta kalan engellilerin sayısı arttı ve mağdurların ve ailelerinin, hayatlarını değiştiren kurşun yağmurunun kederini ve acısını anlayan bir topluluğa yaslanmalarına izin verdi.
Bir çocuğun doğum günü partisinde oğlunun başıboş bir kurşunla vurulup felç olmasının ardından bir destek grubu ve kaynak ağı kuran Indianapolisli bir anne olan DeAndra Yates-Dycus, “Unutulmuş bir insan sektörü gibi hissettiriyor” dedi.
Ülkedeki en yoğun silahlı şiddet oranlarından birine sahip olan Chicago’da, Healing Hurt People bölümü, tekerlekli sandalye kullanıcıları ve kolostomi torbası olan kişiler de dahil olmak üzere hayatta kalan bazı engelli kişilere yardım ediyor. Grubun koordinatörlerinden Andy Wheeler, “Toplum, yaşamlarına olması gerektiği gibi değer vermiyor” dedi ve “bu korkunç.”
Bay Wheeler, çoğu zaman göz ardı edilmelerinin bir nedeninin, hayatta kalan pek çok engellinin genç siyah erkekler olması olduğunu söyledi – bu, toplumun ve destek sistemlerinin genellikle ihmal ettiği bir grup. Everytown’a göre, siyah Amerikalılar arasında en yüksek yaralanma oranı.
Rochester grubunun resmi olmayan kurucularından biri olan ve 21 yıl önce Philadelphia’da tekerlekli sandalye kullanırken vurulan Mike Patterson, “Pek çok siyah adam sonunda vurulacaklarını ve ya öleceklerini ya da hayatta kalacaklarını kabul ediyor” dedi. “Hayatınızı sonsuza dek değiştirebilecek üçüncü bir seçeneğin – felç – olduğunu kimse anlamıyor.”
Endüstriyel bir geçmişe ve gelişen bir nüfusa sahip bir şehir olan Rochester’da artan silahlı şiddet dalgası, Belediye Başkanı Malik Evans’ı, Bay Forcer’ın etkisiz hale getirdiği de dahil olmak üzere bir dizi silahlı saldırının ardından Temmuz ayında olağanüstü hal ilan etmeye sevk etti. Ayrıca, yeni destek grubunun merkezinde yer alan hayatta kalan “512”ye insanların dikkatini çekmeye devam etti.
Rochester ağı, sosyal medya ve ağızdan ağza sözlerle grubun farkındalığını artıran Rochester Spinal Association’ın yöneticisi Chris Hilderbrant’ın çabaları sayesinde sonbahardan bu yana eyalet dışından üyeler kabul etmeye başladı.
Vurulmadan önce 12 yıl kayıtlı bir hemşire asistanı olan Bayan Powell için grup, ona başkalarıyla ve kendisiyle ilgilenmesi için yeni bir fırsat verdi. “Bütün gün bir odada depresif oturmanın durumumu değiştirmeyeceğini fark ettim” dedi. “Sihirli bir şekilde beni koşturmaz. En iyisi hayatı yaşamak, neler yapabileceğime bakmak, yeni bir normal bulmak.”
Şimdi grubun liderlerinden biri haline geldi ve Bay Forcer’ın görüntülü görüşmede kendisini tanıtmasından ve bir tartışma sırasında parçalanmış bir akciğer, üç kırık kaburga ve kopmuş bir omurgadan vurularak hayatta kaldığını ağlayarak anlatmasından sonra yaptığı gibi içgörü ve tavsiyeler sunuyor. esrar satışı.
“Yürüyüp koşabildiğim, oğlumla basketbol oynayabildiğim, her gün boks yapabildiğim ve araba kullanabildiğim tam 30 yıl yaşadım,” dedi Bay Forcer, “ve şimdi her şeyi yeniden öğrenmem mi gerekiyor?”
Yerde yatarken, ağzından kanlar akarken ve nefes nefese kalırken nasıl hissettiğini paylaştı. “Ben de öyleydim,” diye yanıtladı Bayan Powell. “Kurşun ciğerlerimi deldi ve nefes alamadım.”
Sadece birkaç hafta sonra, Bayan Powell ve diğer birçok grup üyesi, nadir görülen bir muamele için Ontario Gölü’ndeki bir parkta buluştu: yüz yüze bir toplantı.
Çocukları ve eşleri onlara katılırken piknik masalarında sandviç ve ev yapımı kek dağıttılar ve parkın karşısında klasik rock çalan yerel bir grubun keyfini çıkardılar. Bayan Powell’ın 13 yaşındaki kızı orada bir arkadaşıyla sohbet ediyordu.
Bayan Powell, kızının yolculuk boyunca, tanık olmasını istemediği kısımlarda bile nasıl yanında olduğunu hatırladı. Destek grubunda daha aktif olması için onu motive eden şeyin bir parçası da buydu, dedi.
“Birçok gün ve gece ağladım. Her sabah yürüyebilmeyi dileyerek uyandım,” dedi Bay Forcer ile ilk karşılaşması hakkında. “Ama şimdi çabalıyorum. Çocuklarım için bir şeyler yapabilirim. Çocuklarım için yemek yaparım. temizim Yürüyen bir insanın yapabileceği her şeyi yapabilirlerdi. Sadece bunu yapmanın bir yolunu bulmalıyız.”
Piknik için gece çöktüğünde grup, suya inen kumların üzerine yakın zamanda açılmış bir tekerlekli sandalye matını kullanarak sahile doğru yürüdü. Bayan Powell, birlikte olmanın iyi hissettirdiğini söyledi.
“Grup,” diye açıkladı, “benim terapimdi.”
Bir görüntülü görüşmeye katıldığında, kendisine bir daha asla ayrılmayacağının söylendiği aynı odada aynı yatakta yatan bir adam gördü. Bir Rochester sokağında vurulduğuna dair ağlamaklı anlatımı, onu, sakinlerinin “512” olarak adlandırdığı fiziksel tıp ve rehabilitasyon ünitesi olan 5-1200 numaralı Odadaki kendi mücadelelerine geri getirdi.
Vurulduktan bir ay sonra Strong Memorial Hastanesi’ndeki birimden ayrılan 28 yaşındaki Bayan Powell, yapacak hiçbir şeyi olmadan günlerini evinin boş odalarında oturarak geçirdi. Yaklaşık bir yıl boyunca, bir hemşire onu silahlı şiddet mağdurları ve omurilik yaralanması olan diğer kişiler için yakın zamanda oluşturulmuş bir destek grubuna bağlayana kadar yeni hayatı hakkında ağlamadan konuşamadı.
Görüntülü aramanın hastane yatağındaki adam, Rickey Forcer Jr., en yeni üyesi olacaktı. Ve Bayan Powell ve diğer üyeler o yaz onu karşıladıklarında geri adım atmadılar. “Eve geldiğinizde daha da kötüleşiyor ve iyileşmeden önce uyum sağlamanız gerekiyor,” ona kendi deneyimini anlattı.
Amerika Birleşik Devletleri’ndeki toplu silahlı saldırılar ve silahlı şiddet nedeniyle ölenlerin sayısı en çok dikkati çekmiş olsa da, son yıllarda bu olaylar çok daha fazla sayıda insanın ömür boyu felç de dahil olmak üzere fiziksel yaralanmalarla mücadele etmesine neden oldu.
Adalet Bakanlığı ve Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezleri de dahil olmak üzere devlet kurumları, silahlı şiddet nedeniyle sakat bırakılan Amerikalıların sayısını takip etmiyor ve farklı kaynaklar, hayatta kalan yaralıların sayısını saymaya çalışırken farklı rakamlar veriyor. Pennsylvania Üniversitesi ve Columbia Üniversitesi’nden sağlık araştırmacıları tarafından 2020 yılında yapılan bir araştırma, Amerika’da her gün ortalama 300’den fazla ateşli silah yaralanması olduğunu ve hayatta kalanların ölümlerin iki katı olduğunu tahmin ediyor.
Bu yaralanmaların ciddiyeti büyük ölçüde değişebilse de, savunucular ve tıp uzmanları, uzun süreli sakatlıklardan kurtulanların sayısının çok fazla olduğunu ve her yıl binleri bulduğunu söylüyor.
Silah kontrolü savunma kuruluşu Everytown for Gun Safety’nin sözcüsü Emily Miller, “Ölümü ölçüyoruz, ancak tespit edilemeyeni her zaman ölçmüyoruz” dedi.
Son on yılda, Rochester Spinal Association’ınki gibi destek ağlarında olduğu gibi, hayatta kalan engellilerin sayısı arttı ve mağdurların ve ailelerinin, hayatlarını değiştiren kurşun yağmurunun kederini ve acısını anlayan bir topluluğa yaslanmalarına izin verdi.
Bir çocuğun doğum günü partisinde oğlunun başıboş bir kurşunla vurulup felç olmasının ardından bir destek grubu ve kaynak ağı kuran Indianapolisli bir anne olan DeAndra Yates-Dycus, “Unutulmuş bir insan sektörü gibi hissettiriyor” dedi.
Ülkedeki en yoğun silahlı şiddet oranlarından birine sahip olan Chicago’da, Healing Hurt People bölümü, tekerlekli sandalye kullanıcıları ve kolostomi torbası olan kişiler de dahil olmak üzere hayatta kalan bazı engelli kişilere yardım ediyor. Grubun koordinatörlerinden Andy Wheeler, “Toplum, yaşamlarına olması gerektiği gibi değer vermiyor” dedi ve “bu korkunç.”
Bay Wheeler, çoğu zaman göz ardı edilmelerinin bir nedeninin, hayatta kalan pek çok engellinin genç siyah erkekler olması olduğunu söyledi – bu, toplumun ve destek sistemlerinin genellikle ihmal ettiği bir grup. Everytown’a göre, siyah Amerikalılar arasında en yüksek yaralanma oranı.
Rochester grubunun resmi olmayan kurucularından biri olan ve 21 yıl önce Philadelphia’da tekerlekli sandalye kullanırken vurulan Mike Patterson, “Pek çok siyah adam sonunda vurulacaklarını ve ya öleceklerini ya da hayatta kalacaklarını kabul ediyor” dedi. “Hayatınızı sonsuza dek değiştirebilecek üçüncü bir seçeneğin – felç – olduğunu kimse anlamıyor.”
Endüstriyel bir geçmişe ve gelişen bir nüfusa sahip bir şehir olan Rochester’da artan silahlı şiddet dalgası, Belediye Başkanı Malik Evans’ı, Bay Forcer’ın etkisiz hale getirdiği de dahil olmak üzere bir dizi silahlı saldırının ardından Temmuz ayında olağanüstü hal ilan etmeye sevk etti. Ayrıca, yeni destek grubunun merkezinde yer alan hayatta kalan “512”ye insanların dikkatini çekmeye devam etti.
Rochester ağı, sosyal medya ve ağızdan ağza sözlerle grubun farkındalığını artıran Rochester Spinal Association’ın yöneticisi Chris Hilderbrant’ın çabaları sayesinde sonbahardan bu yana eyalet dışından üyeler kabul etmeye başladı.
Vurulmadan önce 12 yıl kayıtlı bir hemşire asistanı olan Bayan Powell için grup, ona başkalarıyla ve kendisiyle ilgilenmesi için yeni bir fırsat verdi. “Bütün gün bir odada depresif oturmanın durumumu değiştirmeyeceğini fark ettim” dedi. “Sihirli bir şekilde beni koşturmaz. En iyisi hayatı yaşamak, neler yapabileceğime bakmak, yeni bir normal bulmak.”
Şimdi grubun liderlerinden biri haline geldi ve Bay Forcer’ın görüntülü görüşmede kendisini tanıtmasından ve bir tartışma sırasında parçalanmış bir akciğer, üç kırık kaburga ve kopmuş bir omurgadan vurularak hayatta kaldığını ağlayarak anlatmasından sonra yaptığı gibi içgörü ve tavsiyeler sunuyor. esrar satışı.
“Yürüyüp koşabildiğim, oğlumla basketbol oynayabildiğim, her gün boks yapabildiğim ve araba kullanabildiğim tam 30 yıl yaşadım,” dedi Bay Forcer, “ve şimdi her şeyi yeniden öğrenmem mi gerekiyor?”
Yerde yatarken, ağzından kanlar akarken ve nefes nefese kalırken nasıl hissettiğini paylaştı. “Ben de öyleydim,” diye yanıtladı Bayan Powell. “Kurşun ciğerlerimi deldi ve nefes alamadım.”
Sadece birkaç hafta sonra, Bayan Powell ve diğer birçok grup üyesi, nadir görülen bir muamele için Ontario Gölü’ndeki bir parkta buluştu: yüz yüze bir toplantı.
Çocukları ve eşleri onlara katılırken piknik masalarında sandviç ve ev yapımı kek dağıttılar ve parkın karşısında klasik rock çalan yerel bir grubun keyfini çıkardılar. Bayan Powell’ın 13 yaşındaki kızı orada bir arkadaşıyla sohbet ediyordu.
Bayan Powell, kızının yolculuk boyunca, tanık olmasını istemediği kısımlarda bile nasıl yanında olduğunu hatırladı. Destek grubunda daha aktif olması için onu motive eden şeyin bir parçası da buydu, dedi.
“Birçok gün ve gece ağladım. Her sabah yürüyebilmeyi dileyerek uyandım,” dedi Bay Forcer ile ilk karşılaşması hakkında. “Ama şimdi çabalıyorum. Çocuklarım için bir şeyler yapabilirim. Çocuklarım için yemek yaparım. temizim Yürüyen bir insanın yapabileceği her şeyi yapabilirlerdi. Sadece bunu yapmanın bir yolunu bulmalıyız.”
Piknik için gece çöktüğünde grup, suya inen kumların üzerine yakın zamanda açılmış bir tekerlekli sandalye matını kullanarak sahile doğru yürüdü. Bayan Powell, birlikte olmanın iyi hissettirdiğini söyledi.
“Grup,” diye açıkladı, “benim terapimdi.”