JoKeR
Active member
Üniversite tercihi yapacak olan gençler şu sıralar harıl harıl arayış içerisinde. İlgi duydukları ve yetenekleri olduğunu düşündükleri alanı mı tercih etmeliler, yoksa geleceği olduğu söylenen ve işsiz kalma riski az olan alanlara mı yelken açmalılar? Bütün jenerasyonların değişmeyen sorusu olmakla birlikte her periyoda göre kılıf değiştiren formlarda kendini gösteren tehlikeler de barındırıyor, bu soru.
Temelinde burada gençlere hitap ederken ebeveynlere de kelam söylemiş oluyoruz. Çünkü üniversite tercihi yapacak olan gençler aileleri ile birlikte karar veriyor. Anlaşılır bir durum. Olması da gerekir. Fekat ailelerin olaya dahli gencin dileğini gözardı edecek düzeyde olursa, ileride telafisi mümkün olmayan yaralara da kapı açılmış olabilir. Malumunuz üzere toplumumuz iş ömründe yer alan çalışanların ezici çoğunluğu mutsuz. İstediği işi yapamıyorlar. Ya aile zoruyla tercih ettikleri alanda okuyup iş hayatına girmiş ya da mezun olduğu alanda iş bulamayarak mevcut çalışma kaidelerine razı gelmiş.
Sinema alanı kelam konusu olduğunda tercih ve zaruret kavramlarının en girift olduğu meselelerle karşı karşıya kalıyoruz. Alaylı ve mektepli çekişmesinin en ağır olduğu alanlardan biri sinema. Bu alanının okulunu okumamış ve dalda çalışan hayli kişi var. Yalnızca direktör bazında değil, set grubunun bütün aşamları içinde okullu sayısı fazlaca az. İşi çalışarak öğrenen ve ‘alaylı’ dediğimiz işçi sayısı çok fazla. Haliyle sinemaya meraklı olan gençlerin başındaki temel soru şu: Okumadan da bu işi yapacaksam niye üniversite okuyayım?
ÜNİVERSİTE İŞ KAPISI MI?
Haklı bir soru üzere görünmekle birlikte sağlıklı kıymetlendirme yapıldığında vurgulanması gereken çok şey ortaya çıkıyor. Öncelikle sinemanın sanat olduğu unutulmamalı ve çalışılacak alana bakılırsa değişmekle birlikte sanat yapıtı üretimi yapıldığı bilinmeli. hiç bir sanat üretimi de muhakkak bir altyapı olmaksızın mümkün değildir. Okulda yahut münferit gelişimle olabilir. Nasıl olduğu farketmez. Sanat üretimi için gerekli olan şeylerin başında müktesabet gelir. Üniversite, çağımızda gerekli olan müktesebat oluşumu için disiplin oluşturan ve pratik alanı destekleyen teoriye yaklaşımı ve teorinin kendisini sunan yerdir. Haliyle, üniversiteye iş kapısı değil, birikim sağlama alanı olarak bakmak gerekir.
İş bulma sıkıntısına en sonda geleceğim. Öncesinde vurgulayacağım öbür konular var…
GENÇELERE HAYAL SATILMAMALI
Üniversitelerin sinema kısımlarının birinci sınıfında her öğrenci direktördür. İkinci sınıfta “görüntü direktörü de olabilirim” der. Üçüncü sınıfta “kameramanlık da hiç üzücü değil” diye düşünür. Mezun olunduğundaysa “şu kamera kablosunun ucu nerede” diyerek dala girmeye çalışır. Yani hayallerle hayatların çakıştığı ve çatıştığı bir müddetç kelam konusu. Sinema kısmını tercih edecek olan gençlere hayal satmamak, bölümün gerçeklerinden bahsetmek epey kıymetli. Tercih yapılırken buna nazaran hareket edilmeli. olağan olarak bu, sinemada yol almanın mümkün olmadığı, istikrarın imkansıza yakın olduğu, iş alanlarının kısıtlı olduğu manasına gelmiyor. İşini uygun yapan herkes, o denli ya da bu biçimde işini yapar. Çünkü her ne olursa olsun bölüm de işini güzel yapan kişiyi arıyor.
Bilhassa sinema üretme amacında olan gençler ivedi etmemeli. Sinema yapmak için vakit kaybetmemeli ancak ülkü sineması üretmek için vakte gereksinimleri olduğunu bilmeliler. Sinema, büyük oranda yaparak öğrenilen bir şey. Teori ile beslenen bu uygulama uzun vakit alabilir. Sinema takımlarında yer alarak çeşitli bakılırsavlerde bulunmak, yapanlarla yapmaya çalışmak, başarabilenleri görmek ve başaramayanları da gözlemleyebilmek değerli. Bölümde yer almak bu açıdan fazlaca kıymetli. Lakin olayın bu boyutu operatörlük ve uygulama boyutu. halbuki sinemanın teorik ve mana boyutu da var. Bu da kişinin birikimi ile sinema ile olan irtibatına bağlı. İşte okul, bu irtibatın kurulmasında hayli değerli bir köprü olabiliyor.
ANADOLU ÜNİVERSİTELERİNDE DURUM NEDİR?
Sinema kesiminin merkezi İstanbul olduğundan tercih periyodunda Anadolu’daki üniversitelerin mevcudiyeti de tartışma konusu oluyor. Ben de İstanbul’da okumamış biriyim. Atatürk Üniversitesi Erzurum Meslek Yüksek Okulu Radyo-Tv Yayıncılığı kısmını bitirdikten daha sonra Dikey Geçiş İmtihanı ile tıpkı okulun İrtibat Fakültesi Radyo-Tv Sinema Bölümü’ne devam ettim. İstanbul’dan hayli uzakta 4 yıl okudum. 1999-2003 ortası ne internet, ne de yeni medya araçları yaygındı. Haliyle varlığımızı hissettirmemiz de zordu. Ben ve benim üzere birtakım arkadaşlarım bütün eğitim hayatı boyunca bu dezavantajı gidermek için epey çalıştık. Okuldaki imkanların el verdiği ölçüde her alanda uygulama yapmaya çalıştık. elbette bu alanın teorisini de ihmal etmedik. Sonuçta İstanbul’a geldiğimde bu çalışmaların yararını gördüm. Mesleğimde süratli yol aldım. Anadolu üniversitelerinde okuma ihtimali olanların da bunu gözönünde bulundurmasını isterim. Nerede okursanız okuyun temel sıkıntı kendinizi ne kadar geliştirdiğinizdir. Alışılmış ki İstanbul’da ve imkanları hayli olan üniversitede bu daha kolaydır. Lakin İstanbul olmayacak diye bu alandan da amaçlarınızdan de vazgeçmeyin.
Sinema bölümünde bu alanın okulunu okumamış ya da İstanbul’da uzaklarda okumasına karşın başarılı olmuş epeyce fazla kişi var. İstanbul’un avantajını yakalayamayan gençler katiyen küsmemeli. Bilhassa yeni medya araçları ve dijital alanlar yardımıyla her türlü üretimin taltif bulması kolaylaşıyor. Anadolu’nun rastgele bir yerinde çektiğiniz kısa sinema, İstanbul’da üretilenlerle tıpkı platformlarda yarışıyor. Hatta İstanbul’da okuyanlar, sinema çekmek için Anadolu’ya geliyor. Bunun nasıl bir avantaj olduğunun farkında mısınız?
İŞTE SİHİRLİ FORMÜL!
İş bulma sorununa gelecek olursak…
Hayatta ne ile uğraşırsanız uğraşın, iş bulmak birebir derecede sıkıntı diyebiliriz. Okuyacağınız alan da bu alandaki başarınız da size bağlı. Diğerlerini suçlamanın manası yok. Seçtiğiniz alanda başarılı olmak zorundasınız. Bunun için yapmanız gereken tek şey çalışmak. Ve emin olun her alanda olduğundan daha fazla sinemada işini güzel yapan işsiz kalmaz. Sinema grubunun her alanında aranan özellike işin düzgün yapılmasıdır. ötürüsıyla sihirli formül şu; kendinizi geliştirin, işinizi yeterli yapın.
Temelinde burada gençlere hitap ederken ebeveynlere de kelam söylemiş oluyoruz. Çünkü üniversite tercihi yapacak olan gençler aileleri ile birlikte karar veriyor. Anlaşılır bir durum. Olması da gerekir. Fekat ailelerin olaya dahli gencin dileğini gözardı edecek düzeyde olursa, ileride telafisi mümkün olmayan yaralara da kapı açılmış olabilir. Malumunuz üzere toplumumuz iş ömründe yer alan çalışanların ezici çoğunluğu mutsuz. İstediği işi yapamıyorlar. Ya aile zoruyla tercih ettikleri alanda okuyup iş hayatına girmiş ya da mezun olduğu alanda iş bulamayarak mevcut çalışma kaidelerine razı gelmiş.
Sinema alanı kelam konusu olduğunda tercih ve zaruret kavramlarının en girift olduğu meselelerle karşı karşıya kalıyoruz. Alaylı ve mektepli çekişmesinin en ağır olduğu alanlardan biri sinema. Bu alanının okulunu okumamış ve dalda çalışan hayli kişi var. Yalnızca direktör bazında değil, set grubunun bütün aşamları içinde okullu sayısı fazlaca az. İşi çalışarak öğrenen ve ‘alaylı’ dediğimiz işçi sayısı çok fazla. Haliyle sinemaya meraklı olan gençlerin başındaki temel soru şu: Okumadan da bu işi yapacaksam niye üniversite okuyayım?
ÜNİVERSİTE İŞ KAPISI MI?
Haklı bir soru üzere görünmekle birlikte sağlıklı kıymetlendirme yapıldığında vurgulanması gereken çok şey ortaya çıkıyor. Öncelikle sinemanın sanat olduğu unutulmamalı ve çalışılacak alana bakılırsa değişmekle birlikte sanat yapıtı üretimi yapıldığı bilinmeli. hiç bir sanat üretimi de muhakkak bir altyapı olmaksızın mümkün değildir. Okulda yahut münferit gelişimle olabilir. Nasıl olduğu farketmez. Sanat üretimi için gerekli olan şeylerin başında müktesabet gelir. Üniversite, çağımızda gerekli olan müktesebat oluşumu için disiplin oluşturan ve pratik alanı destekleyen teoriye yaklaşımı ve teorinin kendisini sunan yerdir. Haliyle, üniversiteye iş kapısı değil, birikim sağlama alanı olarak bakmak gerekir.
İş bulma sıkıntısına en sonda geleceğim. Öncesinde vurgulayacağım öbür konular var…
GENÇELERE HAYAL SATILMAMALI
Üniversitelerin sinema kısımlarının birinci sınıfında her öğrenci direktördür. İkinci sınıfta “görüntü direktörü de olabilirim” der. Üçüncü sınıfta “kameramanlık da hiç üzücü değil” diye düşünür. Mezun olunduğundaysa “şu kamera kablosunun ucu nerede” diyerek dala girmeye çalışır. Yani hayallerle hayatların çakıştığı ve çatıştığı bir müddetç kelam konusu. Sinema kısmını tercih edecek olan gençlere hayal satmamak, bölümün gerçeklerinden bahsetmek epey kıymetli. Tercih yapılırken buna nazaran hareket edilmeli. olağan olarak bu, sinemada yol almanın mümkün olmadığı, istikrarın imkansıza yakın olduğu, iş alanlarının kısıtlı olduğu manasına gelmiyor. İşini uygun yapan herkes, o denli ya da bu biçimde işini yapar. Çünkü her ne olursa olsun bölüm de işini güzel yapan kişiyi arıyor.
Bilhassa sinema üretme amacında olan gençler ivedi etmemeli. Sinema yapmak için vakit kaybetmemeli ancak ülkü sineması üretmek için vakte gereksinimleri olduğunu bilmeliler. Sinema, büyük oranda yaparak öğrenilen bir şey. Teori ile beslenen bu uygulama uzun vakit alabilir. Sinema takımlarında yer alarak çeşitli bakılırsavlerde bulunmak, yapanlarla yapmaya çalışmak, başarabilenleri görmek ve başaramayanları da gözlemleyebilmek değerli. Bölümde yer almak bu açıdan fazlaca kıymetli. Lakin olayın bu boyutu operatörlük ve uygulama boyutu. halbuki sinemanın teorik ve mana boyutu da var. Bu da kişinin birikimi ile sinema ile olan irtibatına bağlı. İşte okul, bu irtibatın kurulmasında hayli değerli bir köprü olabiliyor.
ANADOLU ÜNİVERSİTELERİNDE DURUM NEDİR?
Sinema kesiminin merkezi İstanbul olduğundan tercih periyodunda Anadolu’daki üniversitelerin mevcudiyeti de tartışma konusu oluyor. Ben de İstanbul’da okumamış biriyim. Atatürk Üniversitesi Erzurum Meslek Yüksek Okulu Radyo-Tv Yayıncılığı kısmını bitirdikten daha sonra Dikey Geçiş İmtihanı ile tıpkı okulun İrtibat Fakültesi Radyo-Tv Sinema Bölümü’ne devam ettim. İstanbul’dan hayli uzakta 4 yıl okudum. 1999-2003 ortası ne internet, ne de yeni medya araçları yaygındı. Haliyle varlığımızı hissettirmemiz de zordu. Ben ve benim üzere birtakım arkadaşlarım bütün eğitim hayatı boyunca bu dezavantajı gidermek için epey çalıştık. Okuldaki imkanların el verdiği ölçüde her alanda uygulama yapmaya çalıştık. elbette bu alanın teorisini de ihmal etmedik. Sonuçta İstanbul’a geldiğimde bu çalışmaların yararını gördüm. Mesleğimde süratli yol aldım. Anadolu üniversitelerinde okuma ihtimali olanların da bunu gözönünde bulundurmasını isterim. Nerede okursanız okuyun temel sıkıntı kendinizi ne kadar geliştirdiğinizdir. Alışılmış ki İstanbul’da ve imkanları hayli olan üniversitede bu daha kolaydır. Lakin İstanbul olmayacak diye bu alandan da amaçlarınızdan de vazgeçmeyin.
Sinema bölümünde bu alanın okulunu okumamış ya da İstanbul’da uzaklarda okumasına karşın başarılı olmuş epeyce fazla kişi var. İstanbul’un avantajını yakalayamayan gençler katiyen küsmemeli. Bilhassa yeni medya araçları ve dijital alanlar yardımıyla her türlü üretimin taltif bulması kolaylaşıyor. Anadolu’nun rastgele bir yerinde çektiğiniz kısa sinema, İstanbul’da üretilenlerle tıpkı platformlarda yarışıyor. Hatta İstanbul’da okuyanlar, sinema çekmek için Anadolu’ya geliyor. Bunun nasıl bir avantaj olduğunun farkında mısınız?
İŞTE SİHİRLİ FORMÜL!
İş bulma sorununa gelecek olursak…
Hayatta ne ile uğraşırsanız uğraşın, iş bulmak birebir derecede sıkıntı diyebiliriz. Okuyacağınız alan da bu alandaki başarınız da size bağlı. Diğerlerini suçlamanın manası yok. Seçtiğiniz alanda başarılı olmak zorundasınız. Bunun için yapmanız gereken tek şey çalışmak. Ve emin olun her alanda olduğundan daha fazla sinemada işini güzel yapan işsiz kalmaz. Sinema grubunun her alanında aranan özellike işin düzgün yapılmasıdır. ötürüsıyla sihirli formül şu; kendinizi geliştirin, işinizi yeterli yapın.