JoKeR
Active member
Sizi öykülerinizle tanıdık fakat çocuklar için kaleme aldığınız dört kitabınız var. Sizi çocuk edebiyatına yönlendiren neydi? Çocuk kitapları editörü olmanızın buna nasıl bir tesiri oldu?
Çocukken yazmaya başlamıştım, ancak çocuklar için değil. Zira bu biçimde çocuklar için yazmak nedir bilmiyordum, yalnızca yazıyordum. Kimin için, kim bilir? Editörlük mesleğine de yetişkinler için kaleme alınmış kitaplar üzerinde çalışarak adım attım. Çocuklar için yazmaya karar vermem, çocuk edebiyatıyla ve çocuk kitaplarıyla gerçek manada tanışmamla, bir daha editörlükle başladı diyebilirim. Çocuk kitapları editörlüğü yapmaktan öylesi bir tat aldım ki onlar için de hikayeler, kitaplar yazmaya itti beni bu sevgi. daha sonrasında dönüp bakınca aslında yazdığım her şey herkes içinmiş, diyebilirim. Yalnızca yazdıklarımın çocuklar için dozu diğer, gençler için öteki, yetişkinler için bambaşka…
Öykünün bir fikirle ortaya çıktığını ve bir fikrin hem yetişkin tıpkı vakitte çocuk edebiyatına uyarlanabileceğini düşünürsek siz bu ayrıma nasıl karar veriyorsunuz?
Çocuk ya da gençlik edebiyatında, en bariz nokta şu oluyor: Bir çocuk ya da genç, yazdığınız kitabı eline alınca ya da anne babası ona okuyunca, “Ben de olsa tam bu biçimde yazardım!” diyebilmeli. Fikir, bu istikamette işlenmeli, ele alınmalı. Odak olarak onların dünyası alınmalı, onların hayal gücünü harekete geçirecek, okur olarak onları da faal kılacak şeyler olmalı bunlar. Natürel bu işin yetişkin kısmında da bu biçimde. (Aslında, yetişkinler de okumalı çocuk kitaplarını, inanın öylesine fazlaca sevecekler ki…) Ben yazarak bir oyun kuruyorum, muhatabım kaç yaşındaysa onları yanıma çağırıyorum, birlikte bir daha yazmaya başlıyoruz daha sonra hikayeleri, her okuyuşta farklı bir tat gelmeye başlıyor. Yazmak son değil, başlangıç.
Sizin en sevdiğiniz çocuk kitapları neler?
Çocukken, “çocuk kitabı” diyebileceğimiz yapıtları fazlaca okuyamadım. Ancak artık, hem Türkçe birebir vakitte İngilizce o kadar epeyce kitap okuyorum ki çocuklar için kaleme alınmış… Hatta birçoklarını, editör olduğum için olağan olarak, herkestilk evvel okuma fırsatım var. En sevdiğim kitaplarsa biraz garipseyen olacaktır tahminen bu cevabımı fakat editörlüğünü üstlendiğim kitaplar. Zira müellifiyle, çizeriyle, tasarımcısıyla kimi vakit bir hayalden yola çıkarak, kimi vakit bir öyküden, hatta kimi vakit bir çizimden yola çıkarak sevgimizle, emeğimizle, büyük bir itinayla çocuklar için ortaya çıkardığımız kitaplar o kadar pahalı ki benim için. Kendi yazdığım kitaplar bile ikinci planda kalıyor, diyebilirim. Hazırladığım bir kitap yayımlandıktan daha sonra muharrir, çizer ve dizayncı arkadaşlarla e-posta yazışmalarımıza, revize çalışmalarımıza vs. dönüp bakıyorum hatta. “Neler neler yapmışız!” diyerek bir nevi nostalji bile yapıyorum, birçok vakit; öylesi bir sevgi bu, sahiden…
Çocukken yazmaya başlamıştım, ancak çocuklar için değil. Zira bu biçimde çocuklar için yazmak nedir bilmiyordum, yalnızca yazıyordum. Kimin için, kim bilir? Editörlük mesleğine de yetişkinler için kaleme alınmış kitaplar üzerinde çalışarak adım attım. Çocuklar için yazmaya karar vermem, çocuk edebiyatıyla ve çocuk kitaplarıyla gerçek manada tanışmamla, bir daha editörlükle başladı diyebilirim. Çocuk kitapları editörlüğü yapmaktan öylesi bir tat aldım ki onlar için de hikayeler, kitaplar yazmaya itti beni bu sevgi. daha sonrasında dönüp bakınca aslında yazdığım her şey herkes içinmiş, diyebilirim. Yalnızca yazdıklarımın çocuklar için dozu diğer, gençler için öteki, yetişkinler için bambaşka…
Öykünün bir fikirle ortaya çıktığını ve bir fikrin hem yetişkin tıpkı vakitte çocuk edebiyatına uyarlanabileceğini düşünürsek siz bu ayrıma nasıl karar veriyorsunuz?
Çocuk ya da gençlik edebiyatında, en bariz nokta şu oluyor: Bir çocuk ya da genç, yazdığınız kitabı eline alınca ya da anne babası ona okuyunca, “Ben de olsa tam bu biçimde yazardım!” diyebilmeli. Fikir, bu istikamette işlenmeli, ele alınmalı. Odak olarak onların dünyası alınmalı, onların hayal gücünü harekete geçirecek, okur olarak onları da faal kılacak şeyler olmalı bunlar. Natürel bu işin yetişkin kısmında da bu biçimde. (Aslında, yetişkinler de okumalı çocuk kitaplarını, inanın öylesine fazlaca sevecekler ki…) Ben yazarak bir oyun kuruyorum, muhatabım kaç yaşındaysa onları yanıma çağırıyorum, birlikte bir daha yazmaya başlıyoruz daha sonra hikayeleri, her okuyuşta farklı bir tat gelmeye başlıyor. Yazmak son değil, başlangıç.
Sizin en sevdiğiniz çocuk kitapları neler?
Çocukken, “çocuk kitabı” diyebileceğimiz yapıtları fazlaca okuyamadım. Ancak artık, hem Türkçe birebir vakitte İngilizce o kadar epeyce kitap okuyorum ki çocuklar için kaleme alınmış… Hatta birçoklarını, editör olduğum için olağan olarak, herkestilk evvel okuma fırsatım var. En sevdiğim kitaplarsa biraz garipseyen olacaktır tahminen bu cevabımı fakat editörlüğünü üstlendiğim kitaplar. Zira müellifiyle, çizeriyle, tasarımcısıyla kimi vakit bir hayalden yola çıkarak, kimi vakit bir öyküden, hatta kimi vakit bir çizimden yola çıkarak sevgimizle, emeğimizle, büyük bir itinayla çocuklar için ortaya çıkardığımız kitaplar o kadar pahalı ki benim için. Kendi yazdığım kitaplar bile ikinci planda kalıyor, diyebilirim. Hazırladığım bir kitap yayımlandıktan daha sonra muharrir, çizer ve dizayncı arkadaşlarla e-posta yazışmalarımıza, revize çalışmalarımıza vs. dönüp bakıyorum hatta. “Neler neler yapmışız!” diyerek bir nevi nostalji bile yapıyorum, birçok vakit; öylesi bir sevgi bu, sahiden…